دوری از اجتماع را به افسردگی تبدیل نکنیم!

صدای ایران- روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در گزارشی می‌نویسد، در ماه دسامبر، زنی در تولسا در اوکلاهاما یک آگهی منتشر و اعلام کرد حاضر است در تعطیلات کریسمس برای خانواده‌ها در نقش مادربزرگ حاضر شود. او در آگهی خود نوشت: «کسی برای کریسمس به مادربزرگ احتیاج دارد؟ من حتی غذا و هدایایی برای بچه‌ها می‌آورم! من هیچ کس را ندارم و این موضوع به من آسیب می‌رساند.» بیش از سه نفر از هر پنج نفر آمریکایی که شاغلند، احساس تنهایی می‌کنند. اکنون که کشور ایالات متحده با شیوع بیماری کرونا مواجه شده و اقداماتی مانند دوری از اجتماع، دورکاری و قرنطینه الزامی است، تنهایی می‌تواند به مرور زمان روی عالم‎گیری کرونا تاثیر گذاشته و شیوع را بدتر کند.
به گزارش سرویس خواندنی‌های «انتخاب»، عبدالله شیهی‌پار، کارشناس ارشد برنامه بهداشت عمومی در دانشگاه براون در یادداشت خود برای روزنامه نیویورک تایمز معتقد است یکی از مهم‌ترین پارادوکس‌های جوامع درگیر با کرونا این است که در حالی که انزوای اجتماعی در هنگام گسترش کرونا الزامی است اما ممکن است در درازمدت به تضعیف سلامت عمومی منجر شود؛ بنابراین، در حالی که برای بسیاری از آمریکایی‌هایی که به ویروس کرونا یا Covid-۱۹ مبتلا هستند و در معرض آن قرار دارند، قرنطینه لازم خواهد بود و مهم است که اجازه ندهیم چنین اقداماتی باعث انزوای عاطفی شود.
تنهایی کرونایی و آسیب‌های آن
اداره منابع و خدمات بهداشتی ایالات متحده هشدار می‌دهد که تنهایی می‌تواند مانند کشیدن ۱۵ سیگار در روز به سلامتی آسیب برساند. احساس انزوا و تنهایی می‌تواند احتمال افسردگی، فشار خون بالا و مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی را افزایش دهد. افزون بر این‌ها، احساس انزوا همچنین می‌توانند توانایی سیستم ایمنی در مقابله با عفونت را تحت تأثیر قرار دهد. این واقعیتی است که مخصوصاً در طول عالم گیری وجود دارد. مطالعات نشان داده اند که تنهایی می‌تواند باعث التهاب مزمن و کاهش توانایی بدن در دفاع از خود در برابر ویروس‌ها شود.
در سراسر ایالات متحده از مردم خواسته می‌شود که از خانه کار کنند، دانشگاه‌ها به کلاس‌های مجازی تغییر می‌یابند و اجتماعات بزرگ لغو شوند. این‌ها راهکار‌های کلیدی برای جلوگیری از انتقال ویروس هستند اما می‌توانند با هزینه‌های اجتماعی روانی همراه شوند. احساس انزوا باعث می‌شود به مرور فراموش کنیم که در کنار هم هستیم.
در حال حاضر کم کم سوءظن‌ها و افکار پارانوئیدی رو به افزایش است و حتی افرادی که سابقه آلرژی دارند با کوچکترین سرفه حس می‌کنند، دچار کرونا شده‌اند. در سیدنی، استرالیا، گزارش‌ها حاکی از آن است که مردی پس از خروج از یک رستوران چینی روی زمین افتاده است، اما مردم حتی از نزدیک شدن به وی برای عملیات احیای قلبی خودداری کردند. در واقع با این که این فرد علائم ایست قلبی داشت اما مردم از بیم ابتلا به کرونا به وی نزدیک نشدند. بسیاری از آمریکایی‌های آسیایی تبار نیز اظهار داشتند که تعداد رفتار‌های نژادپرستانه و آزار و اذیت‌های کلامی و فیزیکی علیه آنان روندی افزایشی دارد.
شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد هرچه افراد احساس انزوای بیشتری داشته باشند، کمتر از گذشته نسبت به سلامت خود و دیگران ارزش قائل می‌شوند. یک مطالعه انجام شده در آلمان نشان داد که در میان گروهی از افراد ۶۰ ساله و بالاتر، افزایش تنهایی با کاهش تمایل برای واکسیناسیون آنفولانزا همراه بوده است.
در مقابل، در تایوان احساس نزدیکی با همسایگان و دوستان با افزایش تمایل برای برای دریافت واکسن یا شستشوی بیشتر دست‌ها همراه بود. به طور مشابه، تجزیه و تحلیل میزان واکسیناسیون H۱N۱ پس از اپیدمی آنفولانزای خوکی در سال ۲۰۰۹ نشان داد که کشور‌هایی که تعاملات اجتماعی و همدلی بیشتری داشتند، میزان واکسیناسیون بالاتری نیز ثبت کرده‌اند. برای مثال مطالعه‌ای که در پی اپیدمی سارس در سال ۲۰۰۳ در هنگ کنگ انجام شد، نشان داد که سالمندان این کشور به علت ارتباط اجتماعی مناسب و شرایط ایده آل روانی، بیشتر به درمان تمایل نشان داده‌اند.
تنهایی و انزوا به ویژه در میان افراد مسن مشکل‌ساز است. بیست و هفت درصد آمریکایی‌های مسن تنها زندگی می‌کنند. طبق آمار‌های موسسات بهداشت روانی در بین سالمندانی که احساس تنهایی می‌کنند، ۴۵ درصد احتمال مرگ و میر وجود دارد. در شرایط قرنطینه، این رقم می‌تواند حتی وخیم‌تر شود. افرادی که به دارو‌های نجات بخش یا به کمک پزشکی خاصی نیاز دارند یا وعده‌های غذایی آن‌ها توسط موسسات مختلف تامین می‌شود در شرایط قرنطینه در خطر بیشتری قرار دارند.
راه‌حل گذار از تنهای کرونایی
برای پیدا کردن راه‌حل‌ها می‌توان به کشور‌هایی نگاه کرد که از مدتی پیش با کرونا درگیرند. همان‌طور که بی بی سی گزارش داده است، مردم چین به دنبال ابزاری خلاقانه برای برقراری ارتباط هستند. برخی از آن‌ها کنسرت و کلاس‌های بدنسازی را آنلاین پخش می‌کنند. برخی دیگر در حال برگزاری دورهمی‌های مجازی و کتابخوانی مجازی هستند. در ووهان، مردم در بالکن خانه‌ها یا جلوی پنجره‌های خانه‌های خود جمع شده و هر شب فریاد می‌زدند: «شجاع باش ووهان، به جنگ ادامه بده». اقدامات حمایتی نیز کم نبودند. برای مثال یک کارآفرین حوزه مواد غذایی، ۲۰۰ وعده غذایی برای کارمندان پزشکی بسته بندی کرد یا به روستا‌های همجوار استان درگیر کرونا ۱۵ هزار ماسک اهدا کرد.
مراقب افراد مستعد افسردگی باشیم
اگر در اطرافیان خود افراد مستعد افسردگی (به خصوص افراد سالخورده) را می‌شناسید سعی کنید با این افراد در ارتباط باشید، برای مثال قرار‌های مجازی بگذارید و با یکدیگر در فیس‌تایم، واتس آپ و ... ارتباط برقرار کنید. حتی می‌توانید فقط از یک تلفن ساده استفاده کرده و به یان افراد زنگ بزنید. البته هیچ یک از این رفتار‌ها جایگزین سیاست‌های مناسب دولتی نیست. جوامعی که تعداد بیشتری از افراد آسیب پذیر را دارند، می‌توانند با تامین شبکه‌های امن ارتباطی و سیاست‌های بهتر درمانی، تلاش برای مهار ویروس را تسهیل کنند.
فعالان حوزه بهداشت در شیکاگو فهرستی از خواسته‌های ضروری تهیه کرده‌اند که شامل آزمایش رایگان و مراقبت‌های پزشکی برای مبتلایان Covid-۱۹ است. در دیترویت فعالان بهداشتی، دولت محلی را متقاعد کرده‌اند که خدمات آب را برای هزاران نفری که به دلیل پرداخت نشدن صورت‌حساب خود در مضیقه هستند، دوباره وصل کند. در چین استراتژی‌های جمعی پیامد‌هایی جالب داشت و در دوران اوج شیوع کرونا فیلم‌ها، یادداشت‌ها، داستان‌ها و مقاله‌های متعددی در مورد زندگی در انزوا منتشر شد که به بخشی از فرهنگ جامعه تبدیل شد. ما نیز می‌توانیم از احساسات منفی فرار کنیم، کافی است کمی بیشتر از قبل به لحاظ روانی به یکدیگر نزدیک شویم و از یکدیگر حمایت کنیم.