پسا انقلاب کرونا چه خواهد شد!؟/ آیا عملکرد خود را خواهیم ستود و یا با شرمندگی از آن یاد خواهیم کرد؟

 صدای ایران، حمید سعادتی: کرونا انقلابی به پاکرده که پسا انقلاب آن نمی دانیم به کجا می رسد؟ به ناکجا آباد یا مدینه ای فاضله!؟
ویروس کرونا به اجبار و بدون هیچ ملاحظه ای سبک زندگی ما را در حال متحول کردن است، کاری به برنامه ریزی، یا کار نیمه تمام ویا اولویتهای  ما ندارد . معیشت ، سیاست، اقتصاد و .. سرش نمی شود هر انچه مهم بود دیگر هیچ اهمیتی ندارد در حال حاضر سلامتی صلح و ثبات اهمیت دارد .
سوی توجه ها اغلب به سمت کروناست  و عده کم فرصت طلبی که همیشه به فکر کاسبی اند اعم ازاستفاده کنندگان! یا سواستفاده کنندگان از آن و فراموش شدگان و مهره های شاید سوخته ای که فرصتی برای دیده شدن پیدا می کنند و سعی در سوار شدن در  این موج  گل آلود عظیم  هستند تا ماهی و یا حتی کوسه خود را شکار کنند .

این واقعیت که امکانات و زیر ساختهای ما تا چه حد می تواند پاسخگوی این حجم از مبتلایان به کرونا باشد بحثی است که مجزا میتوان آن را بررسی کرد که به گفته مسئولان در این حدی که گرفتار شدیم نیست! اما مسئله مهمتر فرهنگ و نوع رفتار  و مواجهه ما با بحرانهایی از این دست است که مورد آزمون جدی قرار می گیرد و اینکه آیا به همین منوال قابل ادامه دادن هست یا این رویه به شکست محکوم است ؟

کرونا خیلی از کشور ها را درگیر کرده اما برای ما متفاوت تر است فشار های اقتصادی و فشار های روانی که بخاطر اتفاقهای مختلف درگیرش بوده ایم. وضعیت اقتصادی ما طوری نیست که مثلا یک تا 2 در صد از اقتصاد کلان ما را تحت تاثیر قرار دهد و اقتصاد دانها و مدیران کلان و شرکت ها ی بزرگ را شامل شود مسئله ما بحث روزمرگی است خیلی از مردم ما بحث معیشت روزانه را دارند تعطیلی های مکررمخصوصا در نزدیکی سال جدید و عید ملی مان که از نظر اقتصادی همه اقشار جامعه مان از بازار شب عید آن بهره می بردند مثل کارگران روز مزد دست فروشان نظافتچی ها  و همه بازاریها و کسبه برای آن برنامه ریزی کرده بودند تا از آن بهره مند شوند .

اکنون شرایط اضطراری است گیرم که مسئولان اعلام بکنند یا نه! حال، بسیج عمومی  و ملی میتواند ما را از شر این ویروس که کل کشور را فلج کرده نجات دهد . واگذاری سنگینی این بحران بر دوش پرستاران و در کل جامعه سلامت، کاری  غیر اخلاقیست . حجم کار چند برابر استاندارد در روزهای متوالی این فرشتگان را از پای در می آورد. آیا منصفانه است که ما بی تفاوت در کوچه و بازار و مسافرت و همه کارهای عادی خود را ادامه دهیم و در پخش هر چه بیشتر این ویروس فعال باشیم و هیچ مسئولیتی را نپذیریم و هر از چند گاهی بر سر مسئولان فقط غر زده  وخود را بدین شکل فریب دهیم!؟

 

فرهنگ عمومی ما در عصر حاضرمعمولا با نیشخند و طنزپردازی به مشکلاتی از این دست می پردازد و طنز تبدیل به واکنش اعتراضی ما شده است شاید با خنده می خواهیم از تلخی زیاد آن اندکی بکاهیم و با ناسازگاریها خود را سازگار کنیم . آیا این فرافکنی و فرار از مسئولیت نیست؟ چرا یکپارچه با قیامی ملی علیه این بحران اقدام نمی کنیم کاری که  در حافظه تاریخی دور و نزدیکمان زیاد از آنها به یاد داریم؟

 

 در هر صورت کرونا روزی تمام خواهد شد اما پس از ان آیا عملکرد و رفتار خود در مواجه با این شرایط را مثل هشت سال دفاع مقدس خواهیم ستود !؟ ویا با شرمندگی از آن یاد خواهیم کرد؟

سفر نکنیم و در خانه بمانیم این حداقل کاری است که میتوانیم انجام دهیم. عید ما بعد از شکست کرونا!