تو پری‌چهر و پری‌زاد
من همان دیو که در قصّه‌ی ما محو پری بود
و پری خرّم و فرخ که دلش با دگری بود
من همان دیو، همان مظهر زشتی که تو در قصّه نوشتی
همان دیو، که چون دل به پری داد، از دیوی‌اش افتاد
و جهانی که برایش نگران شد
که دلدادگی و دیو در کاسه نگنجد
و تو را عشق پری ناید و زشت است
که تو از آتش و او اهل بهشت است
و من دیو در حیرت آن چیز که زشت است
چون دیو که زشت است
و دلدادگی دیو که زشت است
من به این عشق پری‌چهرِ پری‌زاد ببالم
که اگر دیوَم و زشتم
در سیرت من خوی پری هست
و تو کز زشتی این دیو بنالی
اگر آن خلعت عنبرزده‌ی خویش درآری
تو چه هستی !؟
"آزاده کاویانی"