حسن روحانی برای دومین‌بار، راهی «نیویورک» می‌شود، اما اکنون نه او رییس‌جمهوری تازه‌نفس است نه شرایط دنیا مانند سال گذشته است. دوگزارش در ادارات مرتبط «سازمان‌ملل» در مورد ایران می‌چرخد؛ یکی گزارش دبیرکل به مجمع‌عمومی است در مورد وضعیت حقوق بشر و دیگری گزارش کمیته محافظت از روزنامه‌نگاران در مورد وضعیت روزنامه‌نگاران ایرانی. هردو گزارش نسبت به آنچه در ایران می‌گذرد، ابراز نگرانی می‌کنند. مردم ایران همچنان امیدوارانه در انتظار میوه‌چینی از بذری هستند که یک‌سال پیش به حسن روحانی داده‌اند، می‌خواهند در ارزیابی کارنامه حسن روحانی فرصت بیشتری به او بدهند، اما جامعه جهانی در این یک‌سال، او را ارزیابی کرده و اکنون در گزارش‌هایی به مجمع‌عمومی «سازمان‌ملل»، آماده شنیدن سخنان رییس‌جمهور کشورمان هستند.
کارگران مشغول کارند...
شصت‌ونهمین مجمع‌عمومی «سازمان‌ملل»، سومین سه‌شنبه سپتامبر (شهریور) مثل همیشه آغاز به کار می‌کند.
سخنرانی‌ها محل تلافی فکرها و اندیشه دول عضو در «سازمان‌ملل» است، این مراسم را می‌توان سیاسی‌ترین مراسم سال نامید که در محله «منهتن» در قلب «نیویورک» برگزار می‌شود. کارگران سخت در حال کارند تا سالن‌های جنبی مجمع را آماده برگزاری مراسم کنند. آنها حدود دوهفته میزبان صدهانفر از شخصیت‌های تراز اول کشورهای مختلف هستند؛ از رییس‌جمهوری تا نخست‌وزیر و وزیرخارجه.
ایرانیان کم‌رنگ
در لابی‌ها و راهروهای «سازمان‌ملل»، تقریبا همه زبان و قومیتی را می‌توان دید البته غیر از فارسی. کارکنان «سازمان‌ملل»، دیپلمات‌ها و مسوولان دپارتمان‌های مختلف از همه نژاد و قومیتی هستند، سیاه، سفید. از ژاپنی و ویتنامی تا آمریکای لاتینی، اروپایی، مکزیکی، عرب و... می‌توان گویش‌های مختلف را در جای‌جای این مجموعه عریض و طویل شنید. همان‌طور که دبیرکل «سازمان‌ملل» نیز تلاش می‌کند زبان همه ملل را در حد سلام و احوالپرسی بداند و حرف بزند. البته نه ردی از ایرانی‌هاست و نه از افغان‌ها و کشورهای فارسی‌زبان که اگرچه اندکند، اما هزارسال سابقه، تردیدی نمی‌گذارد که می‌توانند نقش بیشتری داشته باشند. اگرچه نباید از یاد برد که در تمام این سال‌ها رابطه ایران و نهادی مانند «سازمان‌ملل»، رابطه محکم و خلل‌ناپذیری نبوده؛ همان‌طور که محمدجواد ظریف در کتاب «آقای سفیر» گریزی انتقادی به ضعف استفاده از دیپلماسی در سال‌های جنگ تحمیلی می‌زند؛ اتفاقی که اگر رخ می‌داد، شاید می‌توانست در بسیاری از اتفاقات بعد از جنگ تاثیر مثبت بگذارد؛ از بازسازی تا حتی گرفتن غرامت.
حدود یک‌سال نداشتن سفیر دایم در «سازمان‌ملل» نیز مزید بر علت شده تا همچنان دیپلماسی ایران در «سازمان‌ملل» ضعیف باشد. اکنون «سازمان‌ملل» در بسیاری از کشورها، رسانه، رادیو و نهادهای غیردولتی دارد که کمک‌کار دولت‌ها در حل برخی بحران‌ها و ایجاد شرایط بهتر است، البته سهم ایران در این میان بسیار اندک است. نگاه برخی در داخل به «سازمان‌ملل» هنوز در موقعیت سال‌های جنگ است، برخی این نهاد را سازمانی متشکل از کشورهای قدرتمند زورگو می‌دانند که باید با آن مقابله کرد یا دست‌کم به برخی مباحث آن بی‌توجهی کرد، در حالی که اکنون در مورد بسیاری از چالش‌های جهان، مانند بیماری‌های واگیر، بحران آب و خشکسالی یا تغییرات آب و هوا که دغدغه‌های اصلی «سازمان‌ملل» است، ایران نیز شریک است و استفاده از تجارب و یافته‌های این نهاد بین‌المللی حق مردم ایران است. شاید چندان مهم نباشد چه‌کسی چه سخنانی در مجمع‌عمومی امسال مطرح کند، اگرچه شاید مدت‌ها رسانه‌ها را درگیر خود کند، مهم‌تر آن است که دومین حضور رییس‌جمهوری ایران در مجمع‌عمومی موجب افزایش ارتباط دیپلماتیک با نهادها و کشورهای دیگر شود تا علاوه‌بر ارتقای روابط، بهبود در سطح کشور نیز مشاهده شود.
متن سخنرانی‌ها چه خواهد بود؟
حسن روحانی با برنامه حل مساله هسته‌ای در انتخابات با دیگر نامزدها رقابت کرد، مذاکرات هسته‌ای با قوت آغاز شد و ادامه دارد. یک‌سال دولت روحانی نیز به 10سال مذاکره پیشین افزوده شده، «نیویورک» و مجمع‌عمومی امسال میزبان مذاکرات نیز هست و نتیجه آن بر متن سخنرانی برخی سخنرانان نیز تاثیر خواهد گذاشت. سخنرانان در حالی پشت تریبون قرار می‌گیرند که جهان درگیر دو بحران بزرگ است؛ «داعش» و بیماری «ابولا». «داعش»، البته بحرانی است بسیار نزدیک به مرزهای ایران که این‌روزها جهان دنبال یافتن راهی برای سرکوب این گروه تروریستی است. مساله اما همچنان این است که ایران و آمریکا قصد همکاری با یکدیگر را ندارند، از گفت‌وگوی تلفنی اوباما و روحانی در حاشیه شصت‌وهشتمین مجمع‌عمومی، یک‌سال گذشته، اما همچنان فاصله دو کشور دور است.
منبع: روزنامه شرق
آخرین اخبار
