علی کریمی کشتی مثل علی کریمی فوتبال است
علیرضا که بین دوستانش با نام علی شناخته می شود، شاید بتواند این بار در کشتی یک ستاره بزرگ به نام «علی کریمی» در ذهن همه بسازد
علیرضا کریمی در 25 سالگی به اوج پختگی رسیده و در کارنامه اش 3 مدال جهانی و یک طلای بازی های آسیایی دیده می شود. او را می توان آماده ترین کشتی گیر ایرانی بعد از حسن یزدانی در حال حاضر دانست. شاید فقط جی دن کاکس در دنیا باشد که بتواند مانع درخشش کریمی روی تشک شود؛ حریفی که کریمی قول داده در پنجمین مبارزه اش با او بتواند برای اولین بار شکستش دهد.
ملی پوش وزن 92 کیلوی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی 2019 که با مدال نقره به تهران بازگشت، حالا می خواهد برای درخشش در المپیک استارت بزند، اما شاید افراد کمی یادشان باشد که او برای رسیدن به این مرحله چه مسیر دشوار و پرپیچ و خمی را سپری کرده است. علیرضا کریمی همان کشتی گیری است که 2 سال قبل بعد از آن شکست بحث برانگیز در رقابت های امیدهای جهان با محرومیت 6 ماهه روبه رو شد، اما خیلی خوب توانست خودش را جمع و جور کند و به اوج برگردد.
علیرضا که بین دوستانش با نام علی شناخته می شود، شاید بتواند این بار در کشتی یک ستاره بزرگ به نام «علی کریمی» در ذهن همه بسازد، که تا سال ها از ذهن کسی پاک نشود. می توان نقطه مشترک این کشتی گیر را با علی کریمی فوتبال در این دانست که هیچ کدام علاقه ای به ورزش ندارند!
دقایقی نسبتا طولانی با علیرضا کریمی در استودیوی «آنتن» همکلام شدیم و درباره اتفاقاتی که طی سال های اخیر برای او رخ داده و آرزوهایی که برای آینده در سر دارد، به صحبت پرداختیم.
برای شکست «کاکس» باید آدرس درست را پیدا کنم
برای مسابقات جهانی 2019 شرایط نسبتا خوبی داشتم. در رقابت ها هم تا حدودی خوب پیش رفتم، اما در کشتی فینال متاسفانه نتوانستم آنطور که می خواهم باشم. این کشتی گیر آمریکایی مدل متفاوتی نسبت به سایر کشتی گیران دارد. من وقتی با حریفانی از روسیه، گرجستان و بلاروس روبه رو می شوم، خیلی راحت کشتی می گیرم. برخی از رقبای من بودند که جی دن کاکس را هم شکست دادند و من آن ها را با اختلاف بالا بردم؛ مثل شری
قول می دهم دفعه بعدی جلوی این آمریکایی برنده باشم
در قزاقستان برای چهارمین بار بود که با کاکس کشتی گرفتم و بازهم نتوانستم از پس او بربیام. برنامه ریزی من برای همین مسابقات این بود که زیرگیری موافق و دوخم کنم و از این کشتی گیر امتیاز بگیرم، اما کاکس هم خیلی خوب مرا آنالیز کرده بود. او از من دور کشتی گرفت و نگذاشت حتی نزدیکش شوم! قول می دهم که انشاالله در مبارزه پنجم دیگر کاکس را شکست دهم. قبلا هم رقبای این چنینی در داخل و خارج داشتم که برای مبارزه با آن ها مشکل داشتم و شاید فکر نمی کردم هیچ وقت آنها را ببرم، اما بردم. درباره کاکس هم همین اتفاق خواهد افتاد.
کشتی ایران چیزی از روسیه و آمریکا کم ندارد
امسال کل تیم نسبت به 2 سال اخیر نتیجه بهتری گرفت و 4 مدال در کشتی آزاد داشتیم. با این حال اعتقاد همه این است که شان و جایگاه کشتی ایران خیلی بالاتر از این حرف هاست. تیم ما این لیاقت را دارد که حتی برای قهرمانی جهان هم تلاش کند. باید بیشتر از این کار کنیم. در اوزان دیگر هم کشتی گیران خوبی داریم. اینطور نیست که بگوییم فقط 2، 3 کشتی گیر داریم و بقیه با آن ها خیلی فرق دارند. فاصله بین کشتی گیران ایرانی خیلی نزدیک است و حتی آن هایی که در جهانی قزاقستان مدال نگرفتند، سطح فنی و آمادگی شان با من تفاوت نمی کرد. خیلی از این مسائل به تجربه کشتی گیران برمی گردد که برخی کم تجربه هستند. این ایرادات راحت رفع می شود و به نظرم باید تیم ما در همه اوزان به خودباوری برسد چون دست کمی از بهترین تیم های دنیا مثل روسیه و آمریکا نداریم.
با کشتی گیران سنگین تر از خودم راحت کشتی می گیرم
از چند روز دیگر مسابقات لیگ شروع می شود و بعد از آن فکر می کنم دوباره تمرینات تیم ملی استارت بخورد. دغدغه اصلی ما المپیک است و من هم با تمام وجودم کارم را شروع می کنم تا اگر خدا خواست سال بعد ملی پوش ایران در المپیک باشم و بتوانم یک مدال خوب بگیرم. من سال گذشته تجربه حضور در وزن 97 کیلوگرم را داشتم. تمریناتی هم با کشتی گیران سنگین تر از خودم در اردوها داشتم و به نظرم راحت می توانم در این وزن کشتی بگیرم. باید دید قسمت چیست و فعلا نمی توانم درباره بحث وزنی ام خیلی صحبت کنم.
خادم و طلایی گفتند به یک وزن بالاتر برو
2 سال قبل بود که آقای خادم و طلایی یک روز با من صحبت کردند و پیشنهاد دادند که در وزن 92 کیلوگرم کشتی بگیرم. من هم به این نصیحت آنها گوش دادم و به یک وزن بالاتر رفتم. با حسن یزدانی قبل از تغییر وزن یک بار کشتی گرفتم که باختم، اما از الان خیلی کم تجربه تر بودم و آمادگی الان را نداشتم.
حسن پهلوان است؛ با او کری خوانی نداریم
در 2 سال اخیر دیگر با حسن یزدانی کشتی نگرفتم؛ اگرچه در اردوی تیم ملی با هم تمرین می کنیم. دیگر به این موضوع که دوباره بخواهم با حسن یزدانی کشتی بگیرم، فکر نکردم. ما کری خوانی با هم نداریم و اصلا این بحث ها در بین کشتی گیران نیست. هم من و هم حسن یزدانی اخلاقمان طوری نیست که بخواهیم کری خوانی کنیم. حسن را هم همه می شناسند؛ پسر خوب و پهلوانی است. من به عنوان یک هم تیمی و هموطن وقتی کشتی های حسن را می بینم، لذت می برم و به او افتخار می کنم.
محرومیت 6 ماهه برای من یک جرقه بود
آن دوره ای که من 6 ماه بعد از مسابقات امیدهای جهان محروم شدم، آقای خادم رییس فدراسیون بودند و برای من زحمت کشیدند. در آن دوره سخت کنار من بودند و در اردوها هم مرا نگه داشتند و کنار سایر ملی پوشان تمرین می کردم. شاید برخی دیگر از ورزشکاران سرنوشت های متفاوتی داشتند. البته باید بگویم آن مسابقاتی که من به آن شکل شکست خوردم و محروم شدم، رقابت امیدهای جهان بود. شاید خیلی مدالش برای من ارزش نداشت؛ اگرچه هدفم در آن مسابقات قطعا کسب مدال طلا بود. من بزرگتر فکر می کردم و همیشه می گفتم می خواهم قهرمان جهان و المپیک در رده بزرگسالان شوم. آن اتفاقات خیلی روی کارم در کشتی تاثیر نگذاشت. کمتر از یک سال بعد من طلای بازی های آسیایی را گرفتم و برنز جهانی بزرگسالان را به دست آوردم. شاید اصلا آن محرومیت برای من یک جرقه و انگیزه دوباره هم شد تا با قدرت تر از قبل برگردم و مدال بیاورم.
اسم من می آمد، همه یاد باخت مصلحتی می افتادند!
متاسفانه در آن دوره جو بدی هم در جامعه به وجود آمده بود چون تا اسم من می آمد، همه یاد باخت مصلحتی می افتادند و من هم اصلا چنین جوی را دوست نداشتم. در فضای مجازی هشتگ ها و کمپین هایی هم به راه افتاد که من از آن ها دوری می کردم. آن دوره برای من خیلی سخت بود. شما تصور کنید من یک جوان 22، 23 ساله بودم که خیلی هم از سیاست سردر نمی آوردم، اما با آن اتفاق در یکسری بازی سیاسی گیر افتادم. از همه طرف می خواستند به من نزدیک شوند و به اهداف خودشان برسند؛ از داخلی بگیر تا خارجی. دوره سختی بود، اما خدا را شکر توانستم حواشی را کنترل کنم و از آن دوره سخت گذشتم.
یک ماه از سربازی ام مانده بود، معاف شدم
فکر می کنم 12، 13 ماه خدمت کرده بودم و پدرم هم سابقه جبهه داشت. یعنی می توانستم کسری خدمت هم بگیرم و خیلی از خدمت سربازی من باقی نمانده بود. حدود یک ماه مانده بود. شاید معافم نمی کردند، به نفعم بود! به هر حال بعد از آن همه خدمت کردم، شاید بهتر بود کارت پایان خدمت می گرفتم، نه معافیت. به هر حال بعد از این اتفاقات گفتند تو معاف هستی و کارت معافیت به من دادند.
گفتند پولدار شده، ماشین و خانه گرفته!
آن دوره خیلی حرف هایی مطرح شده بود که فلانی چون با اسراییل مسابقه نداده، پولدار شده و پاداش آنچنانی گرفته است. از همین جا اعلام می کنم هر مسئولی یا هر نهادی ادعا می کند امتیازی به من داده، پولی به من داده یا کاری برای من کرده، بیاید و بگوید. مراسم هایی در آن دوره برگزار می کردند چون فضای رسانه ای در آن مقطع می طلبید. من را به مراسم های مختلف دعوت می کردند و یک تیم رسانه ای قوی هم داشتند! بیشتر آن مراسم ها شبیه یک شو بود که در نهایت شاید هم یک یا 2 سکه به من می دادند. من واقعا دنبال این چیزها نبودم. بارها شنیدم که گفتند علیرضا کریمی به خاطر یک کشتی نگرفتن خانه و ماشین گرفته! همان خودرویی هم که مسئولان ورزش کرج گفتند می دهیم را به من ندادند و به جای آن یک چک 30 میلیونی دادند.
کل دنیا برای مدال المپیک تلاش می کنند
آقای دبیر به عنوان رییس جدید به فدراسیون آمدند که ایشان هم قهرمان جهان و المپیک بوده است. به هر حال رییس جدید فدراسیون تازه آمده و باید بیشتر زمان بدهیم تا بتوانند برنامه های خودشان را پیاده کنند. در همین مدت هم که آقای دبیر در فدراسیون هستند، چند باری شده که با هم نشستیم و صحبت کردیم. داستان المپیک با سایر مسابقات فرق می کند. کل دنیا با تمام وجود تلاش می کنند تا در این مسابقات مدال بگیرند. اینطور نیست که رقبای ما خوابیده باشند و ما برویم آنجا و مدال ها را بیاوریم! کار سختی داریم و انشالله با فکر درست و تلاش بیشتر بتوانیم موفق باشیم.
خیلی ها در کوچه و خیابان مرا نمی شناسند
صادقانه بگویم هنوز در کوچه و خیابان خیلی مرا نمی شناسند. کشتی طوری است که قشر خاصی آن را دنبال می کنند و کشتی گیر بین مردم مثل فوتبالیست، بازیگر یا خواننده شناخته شده نیست. به نظر من هم این بد است که کشتی گیران خیلی بین مردم شناخته نمی شوند. حتی اگر ما به اندازه فوتبالیست ها هم شناخته شده بودیم، بازهم به نظرم کشتی گیران خیلی علاقه ای به تبلیغات و اینطور کارها ندارند.
بی خود می گویند کشتی ورزش اول است!
رسیدگی به وضعیت قهرمانان و مخصوصا کشتی گیران وظیفه دولت و وزارت ورزش است. متاسفانه اصلا هم به وظیفه خودشان عمل نمی کنند! حتی به اندازه سرسوزن هم احساس مسئولیت نمی کنند! اینکه می گویند کشتی ورزش اول ایران است، فقط در حرف است. من که می گویم از نگاه مسئولان این حرف بی خودی است! کشتی گیران با کمترین امکانات و بیشترین محدودیت تمرین می کنند و در نهایت هم مدال می آورند. کافی است شما چند روز به خانه کشتی بیایید و وضعیت اتاق یا محل تمرین ما را ببینید. با همین امکانات کشتی گیران بازهم قهرمان جهان و المپیک می شوند، اما از مسئولان خبری نیست.
مسئولان عکس هایشان را می گیرند و می روند
قبلا بیشتر درباره این موضوعات صحبت و گلایه می کردیم، اما الان شرایط طوری است دیگر همه بی خیال شدند! وقتی هم که یک مسئول سر تمرین می آید و می گوید خواسته تان چیست، می گوییم خواسته ای نداریم چون اصلا گوش شنوایی نیست. اگر حرفی هم بزنیم، انگار به در و دیوار گفته ایم. با این شرایط ما راحت تریم و با مشغله ذهنی کمتری تمرین می کنیم. درباره خودم هم باید بگویم شرایطم نسبت به قبل از اینکه مدال جهانی و بازی های آسیایی را بگیرم، فرق چندانی نکرده. این یک عادت و رسم شده که وقتی کشتی گیران از مسابقات می آیند و مدال می گیرند، در همان فرودگاه یا 2 روز بعد از آن هم مسئولان می آیند و عکس هایشان را هم می گیرند و دیگر می روند!
تفریحی ندارم؛ 10 ماه در اردو هستم
محل زندگی کرج است و از این نظر راحت هستم. با پدر و مادرم زندگی می کنم و مشکلی ندارم. خدا را شکر این اتفاقاتی که در زندگی ورزشی ام رخ می دهد، در زندگی شخصی ام تاثیر نگذاشته است. البته ما هر سال حدود 9 یا 10 ماه درگیر اردوهای تیم ملی هستیم. تفریح خاصی هم نداریم و وقتمان بیشتر با کشتی و تمرین می گذرد. در آن یکی، 2 ماه استراحت هم بیشتر با خانواده هستم.
به ورزش علاقه ندارم؛ کشتی هم نمی بینم!
راستش را بخواهید نه به فوتبال، بلکه من اصلا علاقه ای به ورزش ندارم! حتی من کشتی هم زیاد نمی بینم. به ورزش علاقه ندارم، اما کشتی را دوست دارم. بیشتر دوست دارم تمرین کنم و کشتی بگیرم، تا اینکه کشتی ببینم. اگرهم ببینم، کشتی رفقای خودم است. داستان این من کشتی گیر شدم هم این بود که پدرم و عموهایم کشتی گیر بودند و من هم با آن ها سر تمرینشان می رفتم. هر موقع هم در مهمانی ها همدیگر را می دیدند، بیشتر بحث کشتی را می کردند. همینطور به تدریج به کشتی علاقه مند شدم و دوست داشتم به این رشته بیایم و ادامه دادم.
از خانواده و مربیانم تشکر می کنم
از مجموعه آنتن و ورزش سه تشکر می کنم که این فرصت را به وجود آوردند. همچنین از پدر و مادرم تشکر می کنم. جا دارد از مربی پایه ام یعنی آقای کرمانی هم یادی کنم. همچنین مربیان تیم ملی که به گردن من حق دارند و زحمات زیادی برای من کشیدند. رسول خادم، محمد طلایی، رضا لایق، غلامرضا محمدی، ابراهیم مهربان و خیلی دیگر از مربیان که شاید اسمشان به ذهنم نرسد، به گردن من حق دارند.
گفت و گو: حسین جمشیدی
ملی پوش وزن 92 کیلوی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی 2019 که با مدال نقره به تهران بازگشت، حالا می خواهد برای درخشش در المپیک استارت بزند، اما شاید افراد کمی یادشان باشد که او برای رسیدن به این مرحله چه مسیر دشوار و پرپیچ و خمی را سپری کرده است. علیرضا کریمی همان کشتی گیری است که 2 سال قبل بعد از آن شکست بحث برانگیز در رقابت های امیدهای جهان با محرومیت 6 ماهه روبه رو شد، اما خیلی خوب توانست خودش را جمع و جور کند و به اوج برگردد.
علیرضا که بین دوستانش با نام علی شناخته می شود، شاید بتواند این بار در کشتی یک ستاره بزرگ به نام «علی کریمی» در ذهن همه بسازد، که تا سال ها از ذهن کسی پاک نشود. می توان نقطه مشترک این کشتی گیر را با علی کریمی فوتبال در این دانست که هیچ کدام علاقه ای به ورزش ندارند!
دقایقی نسبتا طولانی با علیرضا کریمی در استودیوی «آنتن» همکلام شدیم و درباره اتفاقاتی که طی سال های اخیر برای او رخ داده و آرزوهایی که برای آینده در سر دارد، به صحبت پرداختیم.
برای شکست «کاکس» باید آدرس درست را پیدا کنم
برای مسابقات جهانی 2019 شرایط نسبتا خوبی داشتم. در رقابت ها هم تا حدودی خوب پیش رفتم، اما در کشتی فینال متاسفانه نتوانستم آنطور که می خواهم باشم. این کشتی گیر آمریکایی مدل متفاوتی نسبت به سایر کشتی گیران دارد. من وقتی با حریفانی از روسیه، گرجستان و بلاروس روبه رو می شوم، خیلی راحت کشتی می گیرم. برخی از رقبای من بودند که جی دن کاکس را هم شکست دادند و من آن ها را با اختلاف بالا بردم؛ مثل شری
قول می دهم دفعه بعدی جلوی این آمریکایی برنده باشم
در قزاقستان برای چهارمین بار بود که با کاکس کشتی گرفتم و بازهم نتوانستم از پس او بربیام. برنامه ریزی من برای همین مسابقات این بود که زیرگیری موافق و دوخم کنم و از این کشتی گیر امتیاز بگیرم، اما کاکس هم خیلی خوب مرا آنالیز کرده بود. او از من دور کشتی گرفت و نگذاشت حتی نزدیکش شوم! قول می دهم که انشاالله در مبارزه پنجم دیگر کاکس را شکست دهم. قبلا هم رقبای این چنینی در داخل و خارج داشتم که برای مبارزه با آن ها مشکل داشتم و شاید فکر نمی کردم هیچ وقت آنها را ببرم، اما بردم. درباره کاکس هم همین اتفاق خواهد افتاد.
کشتی ایران چیزی از روسیه و آمریکا کم ندارد
امسال کل تیم نسبت به 2 سال اخیر نتیجه بهتری گرفت و 4 مدال در کشتی آزاد داشتیم. با این حال اعتقاد همه این است که شان و جایگاه کشتی ایران خیلی بالاتر از این حرف هاست. تیم ما این لیاقت را دارد که حتی برای قهرمانی جهان هم تلاش کند. باید بیشتر از این کار کنیم. در اوزان دیگر هم کشتی گیران خوبی داریم. اینطور نیست که بگوییم فقط 2، 3 کشتی گیر داریم و بقیه با آن ها خیلی فرق دارند. فاصله بین کشتی گیران ایرانی خیلی نزدیک است و حتی آن هایی که در جهانی قزاقستان مدال نگرفتند، سطح فنی و آمادگی شان با من تفاوت نمی کرد. خیلی از این مسائل به تجربه کشتی گیران برمی گردد که برخی کم تجربه هستند. این ایرادات راحت رفع می شود و به نظرم باید تیم ما در همه اوزان به خودباوری برسد چون دست کمی از بهترین تیم های دنیا مثل روسیه و آمریکا نداریم.
با کشتی گیران سنگین تر از خودم راحت کشتی می گیرم
از چند روز دیگر مسابقات لیگ شروع می شود و بعد از آن فکر می کنم دوباره تمرینات تیم ملی استارت بخورد. دغدغه اصلی ما المپیک است و من هم با تمام وجودم کارم را شروع می کنم تا اگر خدا خواست سال بعد ملی پوش ایران در المپیک باشم و بتوانم یک مدال خوب بگیرم. من سال گذشته تجربه حضور در وزن 97 کیلوگرم را داشتم. تمریناتی هم با کشتی گیران سنگین تر از خودم در اردوها داشتم و به نظرم راحت می توانم در این وزن کشتی بگیرم. باید دید قسمت چیست و فعلا نمی توانم درباره بحث وزنی ام خیلی صحبت کنم.
خادم و طلایی گفتند به یک وزن بالاتر برو
2 سال قبل بود که آقای خادم و طلایی یک روز با من صحبت کردند و پیشنهاد دادند که در وزن 92 کیلوگرم کشتی بگیرم. من هم به این نصیحت آنها گوش دادم و به یک وزن بالاتر رفتم. با حسن یزدانی قبل از تغییر وزن یک بار کشتی گرفتم که باختم، اما از الان خیلی کم تجربه تر بودم و آمادگی الان را نداشتم.
حسن پهلوان است؛ با او کری خوانی نداریم
در 2 سال اخیر دیگر با حسن یزدانی کشتی نگرفتم؛ اگرچه در اردوی تیم ملی با هم تمرین می کنیم. دیگر به این موضوع که دوباره بخواهم با حسن یزدانی کشتی بگیرم، فکر نکردم. ما کری خوانی با هم نداریم و اصلا این بحث ها در بین کشتی گیران نیست. هم من و هم حسن یزدانی اخلاقمان طوری نیست که بخواهیم کری خوانی کنیم. حسن را هم همه می شناسند؛ پسر خوب و پهلوانی است. من به عنوان یک هم تیمی و هموطن وقتی کشتی های حسن را می بینم، لذت می برم و به او افتخار می کنم.
محرومیت 6 ماهه برای من یک جرقه بود
آن دوره ای که من 6 ماه بعد از مسابقات امیدهای جهان محروم شدم، آقای خادم رییس فدراسیون بودند و برای من زحمت کشیدند. در آن دوره سخت کنار من بودند و در اردوها هم مرا نگه داشتند و کنار سایر ملی پوشان تمرین می کردم. شاید برخی دیگر از ورزشکاران سرنوشت های متفاوتی داشتند. البته باید بگویم آن مسابقاتی که من به آن شکل شکست خوردم و محروم شدم، رقابت امیدهای جهان بود. شاید خیلی مدالش برای من ارزش نداشت؛ اگرچه هدفم در آن مسابقات قطعا کسب مدال طلا بود. من بزرگتر فکر می کردم و همیشه می گفتم می خواهم قهرمان جهان و المپیک در رده بزرگسالان شوم. آن اتفاقات خیلی روی کارم در کشتی تاثیر نگذاشت. کمتر از یک سال بعد من طلای بازی های آسیایی را گرفتم و برنز جهانی بزرگسالان را به دست آوردم. شاید اصلا آن محرومیت برای من یک جرقه و انگیزه دوباره هم شد تا با قدرت تر از قبل برگردم و مدال بیاورم.
اسم من می آمد، همه یاد باخت مصلحتی می افتادند!
متاسفانه در آن دوره جو بدی هم در جامعه به وجود آمده بود چون تا اسم من می آمد، همه یاد باخت مصلحتی می افتادند و من هم اصلا چنین جوی را دوست نداشتم. در فضای مجازی هشتگ ها و کمپین هایی هم به راه افتاد که من از آن ها دوری می کردم. آن دوره برای من خیلی سخت بود. شما تصور کنید من یک جوان 22، 23 ساله بودم که خیلی هم از سیاست سردر نمی آوردم، اما با آن اتفاق در یکسری بازی سیاسی گیر افتادم. از همه طرف می خواستند به من نزدیک شوند و به اهداف خودشان برسند؛ از داخلی بگیر تا خارجی. دوره سختی بود، اما خدا را شکر توانستم حواشی را کنترل کنم و از آن دوره سخت گذشتم.
یک ماه از سربازی ام مانده بود، معاف شدم
فکر می کنم 12، 13 ماه خدمت کرده بودم و پدرم هم سابقه جبهه داشت. یعنی می توانستم کسری خدمت هم بگیرم و خیلی از خدمت سربازی من باقی نمانده بود. حدود یک ماه مانده بود. شاید معافم نمی کردند، به نفعم بود! به هر حال بعد از آن همه خدمت کردم، شاید بهتر بود کارت پایان خدمت می گرفتم، نه معافیت. به هر حال بعد از این اتفاقات گفتند تو معاف هستی و کارت معافیت به من دادند.
گفتند پولدار شده، ماشین و خانه گرفته!
آن دوره خیلی حرف هایی مطرح شده بود که فلانی چون با اسراییل مسابقه نداده، پولدار شده و پاداش آنچنانی گرفته است. از همین جا اعلام می کنم هر مسئولی یا هر نهادی ادعا می کند امتیازی به من داده، پولی به من داده یا کاری برای من کرده، بیاید و بگوید. مراسم هایی در آن دوره برگزار می کردند چون فضای رسانه ای در آن مقطع می طلبید. من را به مراسم های مختلف دعوت می کردند و یک تیم رسانه ای قوی هم داشتند! بیشتر آن مراسم ها شبیه یک شو بود که در نهایت شاید هم یک یا 2 سکه به من می دادند. من واقعا دنبال این چیزها نبودم. بارها شنیدم که گفتند علیرضا کریمی به خاطر یک کشتی نگرفتن خانه و ماشین گرفته! همان خودرویی هم که مسئولان ورزش کرج گفتند می دهیم را به من ندادند و به جای آن یک چک 30 میلیونی دادند.
کل دنیا برای مدال المپیک تلاش می کنند
آقای دبیر به عنوان رییس جدید به فدراسیون آمدند که ایشان هم قهرمان جهان و المپیک بوده است. به هر حال رییس جدید فدراسیون تازه آمده و باید بیشتر زمان بدهیم تا بتوانند برنامه های خودشان را پیاده کنند. در همین مدت هم که آقای دبیر در فدراسیون هستند، چند باری شده که با هم نشستیم و صحبت کردیم. داستان المپیک با سایر مسابقات فرق می کند. کل دنیا با تمام وجود تلاش می کنند تا در این مسابقات مدال بگیرند. اینطور نیست که رقبای ما خوابیده باشند و ما برویم آنجا و مدال ها را بیاوریم! کار سختی داریم و انشالله با فکر درست و تلاش بیشتر بتوانیم موفق باشیم.
خیلی ها در کوچه و خیابان مرا نمی شناسند
صادقانه بگویم هنوز در کوچه و خیابان خیلی مرا نمی شناسند. کشتی طوری است که قشر خاصی آن را دنبال می کنند و کشتی گیر بین مردم مثل فوتبالیست، بازیگر یا خواننده شناخته شده نیست. به نظر من هم این بد است که کشتی گیران خیلی بین مردم شناخته نمی شوند. حتی اگر ما به اندازه فوتبالیست ها هم شناخته شده بودیم، بازهم به نظرم کشتی گیران خیلی علاقه ای به تبلیغات و اینطور کارها ندارند.
بی خود می گویند کشتی ورزش اول است!
رسیدگی به وضعیت قهرمانان و مخصوصا کشتی گیران وظیفه دولت و وزارت ورزش است. متاسفانه اصلا هم به وظیفه خودشان عمل نمی کنند! حتی به اندازه سرسوزن هم احساس مسئولیت نمی کنند! اینکه می گویند کشتی ورزش اول ایران است، فقط در حرف است. من که می گویم از نگاه مسئولان این حرف بی خودی است! کشتی گیران با کمترین امکانات و بیشترین محدودیت تمرین می کنند و در نهایت هم مدال می آورند. کافی است شما چند روز به خانه کشتی بیایید و وضعیت اتاق یا محل تمرین ما را ببینید. با همین امکانات کشتی گیران بازهم قهرمان جهان و المپیک می شوند، اما از مسئولان خبری نیست.
مسئولان عکس هایشان را می گیرند و می روند
قبلا بیشتر درباره این موضوعات صحبت و گلایه می کردیم، اما الان شرایط طوری است دیگر همه بی خیال شدند! وقتی هم که یک مسئول سر تمرین می آید و می گوید خواسته تان چیست، می گوییم خواسته ای نداریم چون اصلا گوش شنوایی نیست. اگر حرفی هم بزنیم، انگار به در و دیوار گفته ایم. با این شرایط ما راحت تریم و با مشغله ذهنی کمتری تمرین می کنیم. درباره خودم هم باید بگویم شرایطم نسبت به قبل از اینکه مدال جهانی و بازی های آسیایی را بگیرم، فرق چندانی نکرده. این یک عادت و رسم شده که وقتی کشتی گیران از مسابقات می آیند و مدال می گیرند، در همان فرودگاه یا 2 روز بعد از آن هم مسئولان می آیند و عکس هایشان را هم می گیرند و دیگر می روند!
تفریحی ندارم؛ 10 ماه در اردو هستم
محل زندگی کرج است و از این نظر راحت هستم. با پدر و مادرم زندگی می کنم و مشکلی ندارم. خدا را شکر این اتفاقاتی که در زندگی ورزشی ام رخ می دهد، در زندگی شخصی ام تاثیر نگذاشته است. البته ما هر سال حدود 9 یا 10 ماه درگیر اردوهای تیم ملی هستیم. تفریح خاصی هم نداریم و وقتمان بیشتر با کشتی و تمرین می گذرد. در آن یکی، 2 ماه استراحت هم بیشتر با خانواده هستم.
به ورزش علاقه ندارم؛ کشتی هم نمی بینم!
راستش را بخواهید نه به فوتبال، بلکه من اصلا علاقه ای به ورزش ندارم! حتی من کشتی هم زیاد نمی بینم. به ورزش علاقه ندارم، اما کشتی را دوست دارم. بیشتر دوست دارم تمرین کنم و کشتی بگیرم، تا اینکه کشتی ببینم. اگرهم ببینم، کشتی رفقای خودم است. داستان این من کشتی گیر شدم هم این بود که پدرم و عموهایم کشتی گیر بودند و من هم با آن ها سر تمرینشان می رفتم. هر موقع هم در مهمانی ها همدیگر را می دیدند، بیشتر بحث کشتی را می کردند. همینطور به تدریج به کشتی علاقه مند شدم و دوست داشتم به این رشته بیایم و ادامه دادم.
از خانواده و مربیانم تشکر می کنم
از مجموعه آنتن و ورزش سه تشکر می کنم که این فرصت را به وجود آوردند. همچنین از پدر و مادرم تشکر می کنم. جا دارد از مربی پایه ام یعنی آقای کرمانی هم یادی کنم. همچنین مربیان تیم ملی که به گردن من حق دارند و زحمات زیادی برای من کشیدند. رسول خادم، محمد طلایی، رضا لایق، غلامرضا محمدی، ابراهیم مهربان و خیلی دیگر از مربیان که شاید اسمشان به ذهنم نرسد، به گردن من حق دارند.
گفت و گو: حسین جمشیدی
گزارش خطا
آخرین اخبار