6 تایی ها یا 4 تایی ها؟
مربیان برتر دنیا می گویند مهم ترین بازی، بازی بعد است! ماندن همیشگی در خانه و خاطرات قدیمی، فقط اسباب شادمانی عنکبوت هاست. زندگی پیش رو قرار دارد. جسارت به خرج بدهید و برای 6 و 4 های تازه نقشه بکشید.
مردم خاطره بازی را دوست دارند. سرک کشیدن به گذشته. واکاوی دوباره خاطرات. حتی مرور باغ بی برگی که حالا وقتی سر برمی گردانیم انگار باغ های معلق بابل بود و قدرش را ندانستیم.
روح نوستالژی پسند ایرانی و دریغا دریغ فقط به ورزش تعلق ندارد، حتی رد پایش در اتفاقاتی مثل کودتای 28 مرداد تا انقلاب و جنگ تحمیلی و ... هم می شود پی گرفت. اما حکایت ورزشی ها همیشه یک حکایت نیمه متفاوت است.
12 شهریور 1352 پرسپولیس در یک بازی که فیلمی از آن موجود نیست ( یا هست و نمایش نمی دهند یا بنا به روایتی فیلم را سوزانده اند) تاج را 6-0 شکست داد.
نتیجه ای که دهه هاست اسباب کُری خوانی قرمز جماعت را فراهم آورده است. از سوی دیگر آبی ها هم که دنبال رکورد و نشانه بودند بعد از 4 پیروزی متوالی مقابل رقیب دیرینه عدد 4 را به معبد استقلال بردند و حالا نشان دادن این اعداد با انگشت های دست به یکی از نشانه های مشهور ورزشی در ایران تبدیل شده است. حتی هنرمندان هوادار این دو تیم نیز عکس هایی با انگشت های افراشته در صفحه های شخصی شان در اینترنت هوا می کنند.
کُری خوانی و رقابت جانمایه ورزش است. هیجان ناشی از این دویدن های شانه به شانه است که برد را شیرین می کند وگرنه خیلی ها یادشان نمی آید که 4 آذر 1379 ما در دور مقدماتی بازی های جام جهانی 2002 تیم نگون بخت گوام را 19-0 شکست دادیم!
یک حریف خوش خوراک که انگار شکست اش در ورزشگاه باغشمال تبریز چال شد. اما مرز میان رقابت و لودگی و تحقیر کجاست؟
در آخرین تلاش برای بیرون آوردن زیرخاکی سال 52، قرمزها جشنی به مناسبت آن برد گرفته اند اما حمید جاسمیان ستاره سفید موی پرسپولیس گفته است کار خوبی نیست که استقلالی ها را با نتیجه 6-0 تحقیر کنیم. نشانه ای از پختگی یک ورزشکار و تجربه کردن فراز و نشیب هایی که به آدم یاد می دهد هیچ چیز همیشگی نیست.
اما چند قدم آنورتر حنیف عمران زاده مدافع جوان استقلال که شیفته نشان دادن عدد 4 با انگشت هایش است در فراخوانی غیرمستقیم برای این چالش کم فایده گفته که پدر و پدر بزرگ تان فیلم بازی سال 52 را اصلاً ندیده! ...
حنیف شاید دوست داشته با صراحت بیشتری بگوید که اصلاً این اتفاق نیفتاده و 6 – 0 مربوط به تاریخ نیست و در طبقه خالی بندی های ورزشی جا داده می شود. اما بسیاری از بازیکنان دو تیم که در آن بازی توپ زدند هنوز زنده اند و اتفاقاً با هم سر ستیز ندارند و از کنار آن اتفاق با لبخندی یا آهی سرد می گذرند. مثل همه اتفاقاتی که به تاریخ تعلق دارد. مثل شعارهای پرشور برای آباد شدن و ارزان شدن همه چیز. مثل همه جنگ هایی که قرار بود و هست که پایانش فقط پیروزی باشد اما آنچه می ماند زخم بود و ویرانی.
زندگی پیش رو قرار دارد. مربیان برتر دنیا می گویند مهمترین بازی، بازی بعد است! ماندن همیشگی در خانه و خاطرات قدیمی، فقط اسباب شادمانی عنکبوت هاست. زندگی پیش رو قرار دارد. جسارت به خرج بدهید و برای 6 و 4 های تازه نقشه بکشید.
روح نوستالژی پسند ایرانی و دریغا دریغ فقط به ورزش تعلق ندارد، حتی رد پایش در اتفاقاتی مثل کودتای 28 مرداد تا انقلاب و جنگ تحمیلی و ... هم می شود پی گرفت. اما حکایت ورزشی ها همیشه یک حکایت نیمه متفاوت است.
12 شهریور 1352 پرسپولیس در یک بازی که فیلمی از آن موجود نیست ( یا هست و نمایش نمی دهند یا بنا به روایتی فیلم را سوزانده اند) تاج را 6-0 شکست داد.
نتیجه ای که دهه هاست اسباب کُری خوانی قرمز جماعت را فراهم آورده است. از سوی دیگر آبی ها هم که دنبال رکورد و نشانه بودند بعد از 4 پیروزی متوالی مقابل رقیب دیرینه عدد 4 را به معبد استقلال بردند و حالا نشان دادن این اعداد با انگشت های دست به یکی از نشانه های مشهور ورزشی در ایران تبدیل شده است. حتی هنرمندان هوادار این دو تیم نیز عکس هایی با انگشت های افراشته در صفحه های شخصی شان در اینترنت هوا می کنند.
کُری خوانی و رقابت جانمایه ورزش است. هیجان ناشی از این دویدن های شانه به شانه است که برد را شیرین می کند وگرنه خیلی ها یادشان نمی آید که 4 آذر 1379 ما در دور مقدماتی بازی های جام جهانی 2002 تیم نگون بخت گوام را 19-0 شکست دادیم!
یک حریف خوش خوراک که انگار شکست اش در ورزشگاه باغشمال تبریز چال شد. اما مرز میان رقابت و لودگی و تحقیر کجاست؟
در آخرین تلاش برای بیرون آوردن زیرخاکی سال 52، قرمزها جشنی به مناسبت آن برد گرفته اند اما حمید جاسمیان ستاره سفید موی پرسپولیس گفته است کار خوبی نیست که استقلالی ها را با نتیجه 6-0 تحقیر کنیم. نشانه ای از پختگی یک ورزشکار و تجربه کردن فراز و نشیب هایی که به آدم یاد می دهد هیچ چیز همیشگی نیست.
اما چند قدم آنورتر حنیف عمران زاده مدافع جوان استقلال که شیفته نشان دادن عدد 4 با انگشت هایش است در فراخوانی غیرمستقیم برای این چالش کم فایده گفته که پدر و پدر بزرگ تان فیلم بازی سال 52 را اصلاً ندیده! ...
حنیف شاید دوست داشته با صراحت بیشتری بگوید که اصلاً این اتفاق نیفتاده و 6 – 0 مربوط به تاریخ نیست و در طبقه خالی بندی های ورزشی جا داده می شود. اما بسیاری از بازیکنان دو تیم که در آن بازی توپ زدند هنوز زنده اند و اتفاقاً با هم سر ستیز ندارند و از کنار آن اتفاق با لبخندی یا آهی سرد می گذرند. مثل همه اتفاقاتی که به تاریخ تعلق دارد. مثل شعارهای پرشور برای آباد شدن و ارزان شدن همه چیز. مثل همه جنگ هایی که قرار بود و هست که پایانش فقط پیروزی باشد اما آنچه می ماند زخم بود و ویرانی.
زندگی پیش رو قرار دارد. مربیان برتر دنیا می گویند مهمترین بازی، بازی بعد است! ماندن همیشگی در خانه و خاطرات قدیمی، فقط اسباب شادمانی عنکبوت هاست. زندگی پیش رو قرار دارد. جسارت به خرج بدهید و برای 6 و 4 های تازه نقشه بکشید.
منبع: عصر ایران
گزارش خطا
آخرین اخبار