سرویس صدای فارس گزارش می دهد:
رکاب زدن در مسیرهای پر خطر تا کی؟/ آیا بهتر نیست مدیران شهری کمی به فکر شهروندان دوچرخه سوار باشند؟
امروزه در بستر شهر شاهد رخداد مثبتی در زمینه دوچرخه سواری هستیم که بصورت فردی یا گروهی با هم پا به رکاب شده اند.
به گزارش سرویس صدای فارس، پایگاه خبری صدای ایران: امروزه در بستر شهر شاهد رخداد مثبتی در زمینه ای دوچرخه سواری هستیم که بصورت فردی یا گروهی با هم پا به رکاب شده اند.
اما درچه مسیر هایی؟
بزرگراهها؟
خیابان های پر تردد؟
یا مسیر های خارج از محدوده شهری؟
آیا این مسیر ها برای رکاب زدن مناسب است؟
آیا بهتر نیست مدیران محترم به فکر فراهم سازی بستری مناسب و ایمن برای شهروندان دوچرخه سوار باشند؟
کاش مدیران و مسئولین شهری که بودجه های قابل توجهی را صرف اقداماتی نظیر کنارگذرهاو..... که در سطح شهر شاهد آن هستیم که مقداری از این هزینه ها را در جهت ایجاد مسیرهای مناسب و ایمن سازی برای دوچرخه سواران و عابرین محترم اختصاص دهند.
چرا که امروزه در مدیریت ترافیک شهری دوچرخه نقش بسیار مهمی دارد و نکته قابل توجه اینکه خوشبختانه طیف سنی وسیعی را شامل میشود.
اگر این امر عمومیت یابد گامی در راه بهبود سلامت جسمی و نشاط جامعه است و همچنین از لحاظ اقتصاد شهری با برنامه ریزی دقیق سود قابل توجهی برای شهرداری خواهد شد و درآمد پایداری برای شهرداری و آیندگان رقم خواهد خورد.
بنده بعنوان یک شهروند معتقدم که اختصاص بودجه به اینگونه فعالیت ها هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری با چشم انداز بلند مدت در زمینه حفظ محیط زیست، سرزندگی افراد جامعه و رفاه حال شهروندان می شود.
با این حال باز هم این پرسش در ذهنم مطرح میشود که چرا برخی مدیران و مسئولین مربوطه نسبت به دوچرخه سواران که فواید آن برهمگان آشکار است برای مثال (هوا را آلوده نمی‌کند، حجم ظرفیتش یک بیست و هشتم خودروهای شخصی است، نیاز به سوخت ندارد، خیابان را بند نمی آورد، شادابی و طول عمر را افزایش می دهد) باز هم هیچ اقدامی در این زمینه انجام نمی شود.
دیگر وقت آن نیست حرکتی به جلو داشته باشیم؟!؟
چرا چشم خود را به روی واقعیت ها بسته ایم؟!؟
حتما باید حادثه ی ناگواری برای رکاب زنان شهرمان رخ دهد تا چاره ای بیاندیشیم؟
امیدوارم مدیران و مسئولان محترم با ایجاد بستر ایمن سازی و مکانی استاندارد برای دوچرخه سواران و عابرین در حمل و نقل سالم، هوای پاک وجامعه ای پرنشاط ایجاد کنند.
به امید اینکه شمار شهروندانی که بادوچرخه لبخند زنان و پر نشاط از کنارهم عبور می‌کنند از شمار خودرو سواران پیشه بگیرند.
اما درچه مسیر هایی؟
بزرگراهها؟
خیابان های پر تردد؟
یا مسیر های خارج از محدوده شهری؟
آیا این مسیر ها برای رکاب زدن مناسب است؟
آیا بهتر نیست مدیران محترم به فکر فراهم سازی بستری مناسب و ایمن برای شهروندان دوچرخه سوار باشند؟
کاش مدیران و مسئولین شهری که بودجه های قابل توجهی را صرف اقداماتی نظیر کنارگذرهاو..... که در سطح شهر شاهد آن هستیم که مقداری از این هزینه ها را در جهت ایجاد مسیرهای مناسب و ایمن سازی برای دوچرخه سواران و عابرین محترم اختصاص دهند.
چرا که امروزه در مدیریت ترافیک شهری دوچرخه نقش بسیار مهمی دارد و نکته قابل توجه اینکه خوشبختانه طیف سنی وسیعی را شامل میشود.
اگر این امر عمومیت یابد گامی در راه بهبود سلامت جسمی و نشاط جامعه است و همچنین از لحاظ اقتصاد شهری با برنامه ریزی دقیق سود قابل توجهی برای شهرداری خواهد شد و درآمد پایداری برای شهرداری و آیندگان رقم خواهد خورد.
بنده بعنوان یک شهروند معتقدم که اختصاص بودجه به اینگونه فعالیت ها هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری با چشم انداز بلند مدت در زمینه حفظ محیط زیست، سرزندگی افراد جامعه و رفاه حال شهروندان می شود.
با این حال باز هم این پرسش در ذهنم مطرح میشود که چرا برخی مدیران و مسئولین مربوطه نسبت به دوچرخه سواران که فواید آن برهمگان آشکار است برای مثال (هوا را آلوده نمی‌کند، حجم ظرفیتش یک بیست و هشتم خودروهای شخصی است، نیاز به سوخت ندارد، خیابان را بند نمی آورد، شادابی و طول عمر را افزایش می دهد) باز هم هیچ اقدامی در این زمینه انجام نمی شود.
دیگر وقت آن نیست حرکتی به جلو داشته باشیم؟!؟
چرا چشم خود را به روی واقعیت ها بسته ایم؟!؟
حتما باید حادثه ی ناگواری برای رکاب زنان شهرمان رخ دهد تا چاره ای بیاندیشیم؟
امیدوارم مدیران و مسئولان محترم با ایجاد بستر ایمن سازی و مکانی استاندارد برای دوچرخه سواران و عابرین در حمل و نقل سالم، هوای پاک وجامعه ای پرنشاط ایجاد کنند.
به امید اینکه شمار شهروندانی که بادوچرخه لبخند زنان و پر نشاط از کنارهم عبور می‌کنند از شمار خودرو سواران پیشه بگیرند.
و در آینده‌ای نه چندان دور نام لارستان بزرگ را در لیست شهرهای زیست محور مشاهده کنیم.
گزارش و تحلیل: "مجتبی شکوری مهندس معمار"
گزارش خطا
آخرین اخبار