بانوی ووشوکار تیم ملی ایران گفت: قطعاً کسب چهار مدال طلا در رقابت‌های جهانی خیلی شیرین است، اما مدالی که به رهبر تقدیم کردم شیرینی خاصی داشت.
به گزارش صدای ایران از خبر ورزشی، مریم هاشمی، ووشوکار تیم ملی ایران که بعد از رقابت‌های قهرمانی جهان در روسیه و کسب چهارمین مدال طلایش از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، می‌خواهد در آینده نزدیک دوباره به دنیای قهرمانی برگردد، آن هم در رشته‌ای جدید. قهرمان کرمانشاهی تیم ملی ووشو که با چهار مدال طلای رقابت‌های جهانی جزو دختران رکورددار ووشو به شمار می‌رود در گفتگو با خبرورزشی از نحوه ورودش به ووشو، تمرینات پنهانی، خاطرات تلخ و شیرین دوران قهرمانی و برنامه‌های آینده اش صحبت کرد.
* خودتان را معرفی کنید.
مریم هاشمی، ووشوکار، ۲۷ سال سن دارم. اصالتاً کرمانشاهی هستم و از ۱۷ سالگی وارد ووشو شدم. یک سال عضو تیم جوانان بودم و بعد از آن در تیم ملی حضور پیدا کردم. دانشجوی تربیت‌بدنی در مقطع کارشناسی ترم آخر هستم.
* دوران قهرمانی مریم هاشمی چگونه گذشت؟
۸ سال در ووشو فعالیت کردم و به‌صورت حرفه‌ای در اردو‌های تیم ملی تمرین کردم. دوران فوق العاده شیرینی را پست سر گذاشتم و روز‌های فراموش‌نشدنی را با بقیه ملی‌پوشان تجربه کردم.
* چه شد که به ووشو علاقه‌مند شدید؟
قبل از آمدن به سمت ووشو، کیک‌بوکسینگ کار می‌کردم و، چون استعداد قهرمانی داشتم، استاد اکرم عبدالملکی، مربی کیک‌بوکسینگ تصمیم گرفت من را به استاد اکرم طاهری، سرمربی تیم ملی ووشو معرفی کند و زحماتی که مربی‌ام کشید باعث شد پله‌های ترقی را طی کنم.
* مریم هاشمی به‌جز ووشو به چه ورزش‌های دیگری علاقه دارد؟
علاقه اصلی من بسکتبال بود، اما به خاطر رشته تحصیلی‌ام همه رشته‌های ورزشی را تجربه کرده‌ام. در سطح ملی علاوه بر ووشو و کیک‌بوکسینگ در راگبی، بسکتبال عضو تیم ملی بودم و در سطح استان در دوومیدانی، هندبال، بدمینتون مقام دارم.
* چند برادر و خواهر داری؟
۴ خواهر و یک برادر دارم که به‌جز من و برادر کوچکم، همه خواهرانم ازدواج کردند و من و برادرم همراه پدر و مادرمان زندگی می‌کنیم.
* زمانی که قرار شد به‌صورت حرفه‌ای ووشو را دنبال کنی، خانواده مخالفتی نداشتند؟
خانواده من با ووشو مخالف نبودند بلکه موضوع این بود که در اقوام ما جا نیفتاده بود که یک خانم به‌صورت مداوم به تمرین در یک رشته ورزشی مثل ووشو بپردازد. به همین خاطر اوایل برای من خیلی سخت بود و پنهانی تمرین می‌کردم، اما بعد از اینکه اولین مدال را گرفتم، شرایط متفاوت شد و از آن پس بود که خانواده و اقوام با احترام به ووشو نگاه می‌کردند.
* شیرین‌ترین مدالی که در این سال‌ها به دست‌آوردی، کدام مدال بود؟
قطعاً کسب چهار مدال طلا در رقابت‌های جهانی خیلی شیرین است، اما مدالی که به رهبر تقدیم کردم شیرینی خاصی داشت. آخرین مدال طلای جهانی هم به دلیل اینکه در تمام طول مسابقه به این فکر می‌کردم که آخرین حضورم است، جذاب و دلتنگ‌کننده بود.
* بدترین مصدومیتی که در دوران ورزشی داشتی، چه بود؟
چندین بار دست، پا و بینی من شکست، اما بدترین آن شکستگی دستم هنگامی بود که برای رقابت‌های مالزی آماده می‌شدم. از فروردین تا مرداد دستم داخل گچ بود و دوران سختی را پشت سر گذاشتم و با همان دست تمرین کردم.
* سخت‌ترین مدالی که گرفتی؟
من طلای جهانی سال ۲۰۱۱، ۲۰۱۳، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷، نقره جام جهانی ۲۰۱۴، برنز آسیا ۲۰۱۶ و نقره جام جهانی ۲۰۱۶ را کسب کرده‌ام، اما کسب مدال‌های جهانی سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷ خیلی سخت بود.
* دلیل اصلی خداحافظی زودهنگام از دنیای قهرمانی ووشو چه بود؟
از نظر آمادگی جسمانی می‌توانستم سه دوره مسابقه جهانی دیگر را تجربه کنم، اما یک مقدار مصدومیت داشتم و خیلی خسته شده بودم، ضمن اینکه شرایط تمرینی خوبی در کرمانشاه نداشتم به همین دلیل تصمیم گرفتم با خداحافظی از دنیای قهرمانی در عرصه مربیگری باشم و تمرکز بیشتری روی زندگی شخصی، ادامه تحصیل و خانواده‌ام بگذارم.
* آیا احتمال دارد دوباره به دنیای قهرمانی برگردی؟
بله، هر چیزی ممکن است، اما هنوز تصمیم نگرفته‌ام در چه رشته ورزشی‌ای به ورزش حرفه‌ای بپردازم.
* برای دنیای قهرمانی دلتنگ نشده اید؟
لحظه‌ای که داشتم چهارگوشه رینگ را می‌بوسیدم همان زمان دلم برای ووشو تنگ شد!
* حرف پایانی؟
امیدوارم به خاطر اینکه از تیم ملی خداحافظی کردم، کسی از من ناراحت نباشد. دوست داشتم در اوج کنار بروم و برای ووشو مفید باشم. حالا هم از همه خانواده ووشو می‌خواهم برایم دعا کنند تا در عرصه مربیگری خوب عمل کنم. خیلی دوست دارم تجربیاتم را در اختیار نوجوانان و جوانان قرار بدهم و ورزشکاران خوبی پرورش بدهم. از آن جایی که آدم‌های دلسوزی در زندگی‌ام بودند و کمکم کردند پازل موفقیت‌هایم تکمیل شود، قول می‌دهم همین کار را برای دیگران انجام دهم.
