سفیر پیشین ایران در چین معتقد است: «تغییر مقررات، مدیران و نظرات آنها در ایران باعث می شود پکن روابط بلندمدتی را با تهران تعریف نکند و این مساله زمینه ساز خروج شرکت های بزرگ دولتی چین از بازار ایران در دوران تحریم شده است.»
صدای ایران - سفیر پیشین ایران در چین معتقد است: «تغییر مقررات، مدیران و نظرات آنها در ایران باعث می شود پکن روابط بلندمدتی را با تهران تعریف نکند و این مساله زمینه ساز خروج شرکت های بزرگ دولتی چین از بازار ایران در دوران تحریم شده است.»
پس از بازگشت تحریم ها و خروج چند شرکت بزرگ نفتی دولت چین از صنعت نفت و گاز ایران، اخیرا بانک کونلون چین هم همکاری های خود را به دلیل تحریم های آمریکا متوقف کرده است. این در حالی است که برخی در ایران بر لزوم پیگیری استراتژی نگاه به شرق توسط دولت در دوران تحریم ها تاکید دارند.
جواد منصوری، سفیر پیشین ایران در چین در این باره به پرشیا دایجست گفت: «دولت چین در روابط بین المللی خود تلاش می کند هیچ فرصت و امکانی را از دست ندهد و لذا در دوره تحریم های گذشته هم به طور کامل همکاریش را با ایران قطع نکرد. اما اشکالاتی در این همکاری ها وجود دارد که تا حدودی به طرف ایرانی برمی گردد و بنابراین وقتی چینی ها در این شرایط نمی توانند تعامل مناسبی با ایرانی ها داشته باشند، مقامات ایرانی هم نباید توقع داشته باشند.»
منصوری درباره اشکالات ایران در مراوداتش با چین اظهار داشت: «دولت چین بارها عنوان کرده است که ایرانی ها در روابطشان با شرق، تعادل ندارند و هر زمان که با غرب دچار مشکل می شوند به شرق رجوع می کنند. همچنین به رغم پیشنهادات متعدد چینی ها برای گسترش همکاری ها، طرف ایرانی صرفا روی نظرات خودش به طور یکجانبه تاکید می کند، زیرا امیدوار است غرب مشکلاتش را حل کند. مساله دیگر به انتظارات ایرانی ها برمی گردد که توقع دارند چین به شکل ناگهانی و کامل نیازهای تهران را تامین کند؛ اما پکن به دلیل ملاحظاتی که با دیگر کشورها دارد نمی خواهد روابط با آنها را به طور مطلق از دست دهد. بر این اساس در موارد متعدد، این ایرانی ها هستند که همکاری با چین را به صورت منطقی پیگیری نکرده اند.»
سفیر پیشین ایران در چین در خصوص خروج شرکت های بزرگ دولتی چین از بازار ایران پس از بازگشت تحریم ها خاطرنشان کرد: «در چین تمام شرکت های بزرگ، دولتی هستند و طبیعی است که با توجه به سیاست های دولت تصمیم به ترک ایران گرفته باشند. اگر دولت چین بخواهد در ایران سرمایه گذاری کند، ایران باید درباره روابط درازمدت با این کشور نگاه مشخصی داشته باشد؛ اما زمانی که مقررات، مدیران و نظرات ایرانی ها دائم در حال تغییر است، نمی توان چنین مناسبات بلندمدتی را با چین تعریف کرد.»
منصوری ادامه داد: «در واقع ایران استراتژی اقتصادی نه تنها با چین، بلکه با بسیاری از کشورها ندارد و این موضوع شرایط امنی را برای سرمایه گذار خارجی فراهم نمی کند. نبود استراتژی هم به سیاست های کلان کشور برمی گردد و ربطی به دولت ها ندارد.»
این دیپلمات سابق ایران با تاکید بر اینکه رفتار اقتصادی ایران مشخص نیست، تصریح کرد: «بنابراین تمام کسانی که در دنیا با ایران طرف هستند، خودشان را با چنین نوساناتی روبرو می ببینند. در این وضعیت نه تنها چینی ها، بلکه روس ها، هندی ها و ترک ها هم در ایران نمی مانند. در واقع وجود نهادهای متعدد تصمیم گیری باعث این مسائل شده است.»
منصوری با بیان اینکه چینی ها قادر هستند در همه زمینه ها به ایران کمک کنند، گفت: «اگر ایران از آنها برای مثال آخرین تکنولوژی انرژی خورشیدی را بخواهد، متخصصین این کشور به هر قیمتی آن را از آمریکا و انگلیس می دزدند و به ایران تحویل می دهند و پولشان را دریافت می کنند. بنابراین در هر حوزه ای امکان کار با این کشور وجود دارد. اما رفتارهایی مانند آنچه در پروژه سد طالقان انجام شد، باعث می شود شرکت های چینی مایل به ادامه همکاری نباشند. صفر تا صد این سد توسط چینی ها ساخته شد اما در زمان افتتاح روی تابلو نوشته بودند متخصصین ایرانی آن را احداث کردند. این مساله باعث اعتراض رئیس شرکت شد. علاوه بر این مقامات این شرکت دو سال پیگیر طلب 15 میلیون دلاری خود بودند.»
جواد منصوری، سفیر پیشین ایران در چین در این باره به پرشیا دایجست گفت: «دولت چین در روابط بین المللی خود تلاش می کند هیچ فرصت و امکانی را از دست ندهد و لذا در دوره تحریم های گذشته هم به طور کامل همکاریش را با ایران قطع نکرد. اما اشکالاتی در این همکاری ها وجود دارد که تا حدودی به طرف ایرانی برمی گردد و بنابراین وقتی چینی ها در این شرایط نمی توانند تعامل مناسبی با ایرانی ها داشته باشند، مقامات ایرانی هم نباید توقع داشته باشند.»
منصوری درباره اشکالات ایران در مراوداتش با چین اظهار داشت: «دولت چین بارها عنوان کرده است که ایرانی ها در روابطشان با شرق، تعادل ندارند و هر زمان که با غرب دچار مشکل می شوند به شرق رجوع می کنند. همچنین به رغم پیشنهادات متعدد چینی ها برای گسترش همکاری ها، طرف ایرانی صرفا روی نظرات خودش به طور یکجانبه تاکید می کند، زیرا امیدوار است غرب مشکلاتش را حل کند. مساله دیگر به انتظارات ایرانی ها برمی گردد که توقع دارند چین به شکل ناگهانی و کامل نیازهای تهران را تامین کند؛ اما پکن به دلیل ملاحظاتی که با دیگر کشورها دارد نمی خواهد روابط با آنها را به طور مطلق از دست دهد. بر این اساس در موارد متعدد، این ایرانی ها هستند که همکاری با چین را به صورت منطقی پیگیری نکرده اند.»
سفیر پیشین ایران در چین در خصوص خروج شرکت های بزرگ دولتی چین از بازار ایران پس از بازگشت تحریم ها خاطرنشان کرد: «در چین تمام شرکت های بزرگ، دولتی هستند و طبیعی است که با توجه به سیاست های دولت تصمیم به ترک ایران گرفته باشند. اگر دولت چین بخواهد در ایران سرمایه گذاری کند، ایران باید درباره روابط درازمدت با این کشور نگاه مشخصی داشته باشد؛ اما زمانی که مقررات، مدیران و نظرات ایرانی ها دائم در حال تغییر است، نمی توان چنین مناسبات بلندمدتی را با چین تعریف کرد.»
منصوری ادامه داد: «در واقع ایران استراتژی اقتصادی نه تنها با چین، بلکه با بسیاری از کشورها ندارد و این موضوع شرایط امنی را برای سرمایه گذار خارجی فراهم نمی کند. نبود استراتژی هم به سیاست های کلان کشور برمی گردد و ربطی به دولت ها ندارد.»
این دیپلمات سابق ایران با تاکید بر اینکه رفتار اقتصادی ایران مشخص نیست، تصریح کرد: «بنابراین تمام کسانی که در دنیا با ایران طرف هستند، خودشان را با چنین نوساناتی روبرو می ببینند. در این وضعیت نه تنها چینی ها، بلکه روس ها، هندی ها و ترک ها هم در ایران نمی مانند. در واقع وجود نهادهای متعدد تصمیم گیری باعث این مسائل شده است.»
منصوری با بیان اینکه چینی ها قادر هستند در همه زمینه ها به ایران کمک کنند، گفت: «اگر ایران از آنها برای مثال آخرین تکنولوژی انرژی خورشیدی را بخواهد، متخصصین این کشور به هر قیمتی آن را از آمریکا و انگلیس می دزدند و به ایران تحویل می دهند و پولشان را دریافت می کنند. بنابراین در هر حوزه ای امکان کار با این کشور وجود دارد. اما رفتارهایی مانند آنچه در پروژه سد طالقان انجام شد، باعث می شود شرکت های چینی مایل به ادامه همکاری نباشند. صفر تا صد این سد توسط چینی ها ساخته شد اما در زمان افتتاح روی تابلو نوشته بودند متخصصین ایرانی آن را احداث کردند. این مساله باعث اعتراض رئیس شرکت شد. علاوه بر این مقامات این شرکت دو سال پیگیر طلب 15 میلیون دلاری خود بودند.»
آخرین اخبار
