(طنز) من یک لاشخورم، بی‌شوخی

مادرم تلفن زد و نه گذاشت و نه برداشت و گفت: چطوری لاشخور؟
من را می‌گویی؟ زارتی زدم روی ترمز. گفتم: الو، مادر آنتن ندارم... چی گفتی؟
گفت: گفتم چطوری لاشخور؟
من را می‌گویی؟ زارتی با سر زدم روی فرمان. گفتم: با منی؟ / گفت: بله. با خود لاشخورت هستم.
بغض کردم. گفتم: نه... چرا؟ و از ماشین پیاده شدم و خواستم به سمت افق بدوم که گم‌وگور شوم که دیدم مردم جلو عابربانک صف بسته‌اند و یکصدا آواز می‌خوانند: ما لاشخورها... ما لاشخورها...
ماشینی جلو بانک، پارک دوبل ایستاده بود. از بلندگوی راهنمایی‌ورانندگی صدا آمد: لاشخور دوبله پارک نکن.
اتوبوسی از بغلم رد شد، مسافرها همه با هم گفتند: لاشخور نبودوم... لاشخوروم کردی... از شهر خومون بیرونوم کردی جان... / در همین لحظه صدای گوینده از رادیو ماشین کناری آمد که گفت: سلام لاشخورهای عزیز... صدای ما را از... / چندتا جوان هم حلقه نشسته بودند سر کوچه، یکی‌شان گفت: سلام. من یک لاشخورم.
دیگر داشتم شاخ درمی‌آوردم. بغضم هم گرفته بود. زنگ زدم به خانه و گفتم: مامان... مامان... جریان این لاشخوربازی چیه؟
گفت: چیزی نیست. نگران نشو. بعد از یک عمر فهمیدیم چی‌به‌چی هست. چون یکی از مسوولان- به‌نقل از ایسنا و دیگر خبرگزاری‌ها - گفته «سود ۲۵درصدی بانکی مردم را لاشخور می‌کند.» /  گفتم: آها. جدی؟‌ای‌بابا. من فکر کردم چی شده حالا. خب اینکه برای ما چیز جدید و عجیبی نیست. من یادم است بچه هم که بودم و سود بانک 25درصد نبود باز هم ما لاشخور بودیم. / گفت: چطوری؟
گفتم: آن‌موقع سود بانک کم بود اما یادم است همان سود کم را هرماه نقدی می‌گذاشتند لای دفترچه حساب و بعد ما در طول ماه از آن دفترچه حساب می‌خوردیم.