اجرای نمایشی خاص با هنرنمایی بازیگرانی خاص در ایران
صدای ایران - یک کارگردان و نمایش درمانگر که اخیرا نمایشی را با برخی از بچه های معلول آسایشگاه کهریزک به روی صحنه برده است از فراز و نشیب های 9ساله این تئاتر و اهدافی می گوید که در این اجرا و کارهای این چنینی دنبال می کند.
اخیرا در ایران نمایشی با عنوان «رستم و سهراب» به روی صحنه رفت که بازیگران آن افراد معلول آسایشگاه کهریزک بودند.
میرکمال میرنصیری، کارگردان این نمایش درباره هدف از اجرای این کار به پرشیا دایجست می گوید: «در سال 79 پیشنهاد نمایش درمانی روی معلولین جسمی را با مدیریت آسایشگاه کهریزک مطرح کردم. منظور از نمایش درمانی این است که از آن به عنوان یک وسیله استفاده کنیم تا افراد به یک بازتوانی روحی و شخصیتی بهتری دست پیدا کنند که در این میان افرادی انتخاب می شوند که به دلیل شرایط معلولیتی، منزوی و شاید پرخاشگر هستند و پذیرای ما نمی باشند و هدف هم رسیدن آن ها به یک آرامش و خودباوری بهتر است.»
وی ادامه داد: آن روزها نه تنها معلولین بلکه عمده کارکنان و مدیران زیرمجموعه کهریزک نیز براین باور نبودند که این افراد بتوانند نمایشی را در سطح خوب اجرا کنند. از اینرو در ابتدای کار، هیچ یک از معلولین حاضر به همکاری نشدند تا توانستیم اعتماد آن ها را جلب کرده و با آن ها کار کنیم و به نقل از بسیاری از هنرمندان این عرصه شاهکاری را خلق کنیم.
این کارگردان تئاتر افزود: دشواری این پروژه در تمامی این سال ها به حدی بود که از میان 30نفر معلول شرکت کننده، حدود هفت یا هشت نفر فوت شدند و در روز اجرا تصاویر تمرینات و بازی های آن ها روی پرده به نمایش گذاشته شد.
میرکمال در پایان به انتخاب داستان رستم و سهراب که یک افسانه قهرمانانه قدیمی ایرانی است اشاره کرده و گفت: «ایفای نقش پهلوان ها توسط افرادی که معلول هستند و خودباوری و اتکا به نفس خود را از دست داده اند می تواند بخش آسیب دیده آن ها را ترمیم نماید و این پیام را به جامعه بدهد دورانی که رستم باید از لحاظ جسمی سالم باشد گذشته و پهلوانان زمانه افرادی هستند که باید از تفکر و روح سالمی برخوردار باشند و در حقیقت، این نمایش روح بلند انسان و خودباوری بچه ها را نشان می دهد و تلنگری است برای افرادی که توانمندی دارند.»
اخیرا در ایران نمایشی با عنوان «رستم و سهراب» به روی صحنه رفت که بازیگران آن افراد معلول آسایشگاه کهریزک بودند.
میرکمال میرنصیری، کارگردان این نمایش درباره هدف از اجرای این کار به پرشیا دایجست می گوید: «در سال 79 پیشنهاد نمایش درمانی روی معلولین جسمی را با مدیریت آسایشگاه کهریزک مطرح کردم. منظور از نمایش درمانی این است که از آن به عنوان یک وسیله استفاده کنیم تا افراد به یک بازتوانی روحی و شخصیتی بهتری دست پیدا کنند که در این میان افرادی انتخاب می شوند که به دلیل شرایط معلولیتی، منزوی و شاید پرخاشگر هستند و پذیرای ما نمی باشند و هدف هم رسیدن آن ها به یک آرامش و خودباوری بهتر است.»
وی ادامه داد: آن روزها نه تنها معلولین بلکه عمده کارکنان و مدیران زیرمجموعه کهریزک نیز براین باور نبودند که این افراد بتوانند نمایشی را در سطح خوب اجرا کنند. از اینرو در ابتدای کار، هیچ یک از معلولین حاضر به همکاری نشدند تا توانستیم اعتماد آن ها را جلب کرده و با آن ها کار کنیم و به نقل از بسیاری از هنرمندان این عرصه شاهکاری را خلق کنیم.
این کارگردان تئاتر افزود: دشواری این پروژه در تمامی این سال ها به حدی بود که از میان 30نفر معلول شرکت کننده، حدود هفت یا هشت نفر فوت شدند و در روز اجرا تصاویر تمرینات و بازی های آن ها روی پرده به نمایش گذاشته شد.
میرکمال در پایان به انتخاب داستان رستم و سهراب که یک افسانه قهرمانانه قدیمی ایرانی است اشاره کرده و گفت: «ایفای نقش پهلوان ها توسط افرادی که معلول هستند و خودباوری و اتکا به نفس خود را از دست داده اند می تواند بخش آسیب دیده آن ها را ترمیم نماید و این پیام را به جامعه بدهد دورانی که رستم باید از لحاظ جسمی سالم باشد گذشته و پهلوانان زمانه افرادی هستند که باید از تفکر و روح سالمی برخوردار باشند و در حقیقت، این نمایش روح بلند انسان و خودباوری بچه ها را نشان می دهد و تلنگری است برای افرادی که توانمندی دارند.»
آخرین اخبار
