چه کسی مقصر پخش نشدن برنامه نود است؟

به گزارش صدای ایران روزنامه خراسان نوشت؛ بعد از پخش نشدن برنامه «نود» به دلیل پخش مسابقه فوتبال انگلیس - اسپانیا و مصاحبه حاشیه‌ساز عادل فردوسی‌پور، او و برنامه «نود» در صدر اخبار قرار گرفته‌اند. از هفته گذشته قرار بر این بود که دوشنبه این هفته، این برنامه بعد از وقفه‌ای یک هفته‌ای به علت پخش مسابقه فوتبال دوباره روی آنتن برود اما در حالی که مخاطبان منتظر بودند دوشنبه‌شب طبق روال 19 سال گذشته این برنامه پخش شود، اما در کمال تعجب، ساعاتی قبل از پخش «نود» خبری مبنی بر پخش نشدن این برنامه منتشر شد.

 

روابط عمومی شبکه سه اعلام کرد در پی رفتار عادل فردوسی‌پور به دنبال پخش این برنامه بعد از بازی انگلیس و اسپانیا و همچنین استمرار رفتار خارج از عرف ایشان در مصاحبه خلاف ابلاغ گروه ورزش، برنامه «نود» این هفته هم پخش نمی‌شود.

برنامه‌سازی، سریال‌سازی و به طور کلی فعالیت در تلویزیون یا هر رسانه دیگری، ضوابط و قوانین خاص خودش را دارد. به همین دلیل طبق این قوانین عموماً کسانی که در رسانه‌ها کار می‌کنند باید با سیاست‌های رسانه خود هماهنگ باشند، این هماهنگی نه فقط در ایران، بلکه در رسانه‌های همه جای دنیا وجود دارد.

به عنوان مثال جرمی کلارکسون، مجری برنامه «تخت گاز» که یکی از پرمخاطب‌ترین برنامه‌های تلویزیونی بی‌بی‌سی است، هنگام ضبط یکی از برنامه‌ها با تهیه‌کننده برنامه دعوا کرد و او را کتک زد! در این شرایط، شبکه بی‌بی‌سی، از سود زیاد حاصل از تولید این برنامه صرف نظر و کلارکسون را از ادامه فعالیت در این شبکه منع کرد.

یا در حالی که طبق گفته «ریک سانچز» مجری شبکه سی‌ان‌ان، یهودیان این شبکه و بسیاری از رسانه‌های خبری در آمریکا را اداره می‌کنند، این مجری در یک برنامه رادیویی، مطالبی ضدیهودی بیان کرد که باعث شد از این شبکه اخراج شود.
مثال دیگر آن که در هالیوود اصول حرفه‌ای و قوانین مربوط به فعالیت در رسانه‌ها به شدت رعایت می‌شود و افراد درباره تک‌تک کلمات‌شان مسئول اند، نمونه این اتفاق تام هنکس است که در مصاحبه‌ای در پاسخ به سوالی درباره این که آیا پویانمایی «داستان اسباب‌بازی 4» ساخته می‌شود گفت «بله» و بعد از این ماجرا وکیل کمپانی دیزنی با او تماس گرفت و گفت حق ندارد درباره کاری که با هالیوود انجام می‌دهد صحبت کند. در هر صورت با توجه به شرایطی که پیش می‌آید، در بعضی موارد رسانه با تولیدکننده کنار می‌آید و او را به نحوی راضی می‌کند، در بعضی موارد هم آن فرد هماهنگ با رسانه عمل می‌کند و با آن کنار می‌آید. به هر حال هر دو طرف حواس‌شان هست که کنار آمدن با اختلاف نظرها به نفع هر دو طرف تمام می شود.

طبیعتاً یکی از ابزارهای قدرت یک رسانه، سرمایه‌های اجتماعی آن است. سرمایه‌های اجتماعی به یک رسانه قدرت کنترل عوامل‌اش را می‌دهد.درباره برخورد با باج‌خواهی برخی سلبریتی‌ها هم رعایت قواعد این موضوع اهمیت دارد. در هر صورت برای این که نتیجه این برخورد موفقیت‌آمیز باشد باید دید که آیا رسانه، چنین سرمایه‌ و قدرتی برای مقابله با فشار و زیاده‌خواهی‌سلبریتی را دارد یا خیر. اگر این سرمایه وجود داشته باشد، رسانه به پشتوانه آن با چهره‌ای برخورد و او را از برنامه یا سریالی حذف یا کنترل می‌کند، اما اگر رسانه چنین سرمایه‌ای نداشته باشد، در نهایت این رسانه است که در گردونه رقابت با سلبریتی ضربه می‌خورد. در این باره برخی معتقدند برای برخورد با زیاده‌خواهی‌ها به خصوص زیاده‌خواهی گروه‌های مرجعی همچون سلبریتی‌ها، باید برخوردار از سرمایه اجتماعی بود. در این میان به نظر می‌رسد صداوسیما برای برخورد با عادل فردوسی‌پور از سرمایه اجتماعی مناسبی برخوردار نیست.

برخی دیگر نیز نظرات متفاوتی دارند و معتقد به حفظ شأن سازمان صداوسیما هستند. در این باره گفته می‌شود رسانه ملی قصد بازپس‌گیری اقتدار ازدست‌رفته خود را دارد. در این حالت، وقتی با رفتار غیرحرفه‌ای فردوسی‌پور مثل همه رسانه‌های معتبر دنیا جدی برخورد می‌کند، دیگر هر کارگردان درجه‌دو و هر بازیگری جرئت نمی‌کند درباره فیلم در حال پخش‌اش علیه صداوسیما بهانه‌تراشی کند و خبر پخش کند.