توجهی که شفر به دربی ندارد!

 دربی هشتاد و هشت در پیش است و به نظر می‌رسد وینفرد شفر توجه خاصی به آن ندارد و تیمش را از نظر روانی آماده این جدال نمی‌کند.

به گزارش صدای ایران به نقل از ایلنا، می‌خواهید تفاوت‌های برانکو و شفر را با همه وجود لمس کنید؟ ویدئوکنفرانس خبری شفر بعد از بازی با نساجی را ببینید! همان بخش از ویدئو که در آن وینفرد شفر از دربی به‌عنوان بازی بزرگ یاد می‌کند. به اینجای صحبتش که می‌رسد، مکث می‌کند، اخم‌ها را در هم می‌کشد و صورتش را سمت مدیر رسانه‌ای تیم که در کنارش نشسته می‌گرداند. از او می‌پرسد: «بازی‌ بعدی است؟» مدیر رسانه‌ای تأیید می‌کند و او صحبت‌هایش را ادامه می‌دهد. همین‌قدر بی‌تفاوت! طوری که بعد از این پرسش اصلاً شک می‌کنید که به لغت بازی بزرگ که در وصف دربی به‌کار برده بود، اعتقاد قلبی دارد یا نه؟ این نقطه، اوج تفاوت‌های شفر و برانکوست؛ تفاوت‌هایی که حالا دیگر وادارمان می‌کند تا در آستانه دربی از آن‌ها بنویسیم و مسابقه‌ شگفت‌انگیزی را متصور شویم که از همین دیدگاه‌های متفاوت دو سرمربی حاصل خواهد شد.

برانکویی را تصور کنید که از مدت‌ها پیش حواسش به دربی هست و تأکید کرده دربی را فدای موفقیت در آسیا نمی‌کند. در مقابل، شفری قرار دارد که در کنفرانس مطبوعاتی بعد از آخرین بازی پیش از دربی، از مدیر رسانه‌ای تیمش می‌پرسد: «دربی، بازی بعدی است؟»

تفاوت‌ سرمربی‌های دو تیم رقیب در آستانه دربی 88 دقیقاً به همین اندازه است. یکی می‌شود برانکو ایوانکوویچ که حساسیت هواداران تیمش را خوب درک می‌کند و یکی شفر که هنوز نتوانسته اهمیت دربی برای آبی‌پوشان را متوجه شود. برانکو به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا صعود کرده و برنده سوپرجام شده اما شفر از دید خیلی از هواداران با تعویض‌های اشتباه، صعود به نیمه‌نهایی را از دست داده و به‌خاطر اصرار به حضور در ترکیه در سوپرجام هم بازنده شده است.

«سرمربی استقلال و پرسپولیس که می‌شوی، باید قبول کنی که همیشه در تصمیم‌گیری‌ها، حرف‌ها و کارهایت، هواداران را لحاظ کنی. نه این‌که میل آن‌ها به روش کاری‌ات بچربد اما بی‌تفاوت هم نباید باشی.» این را تاریخ می‌گوید و پیشکسوتانی که موی خود را در این دو تیم سفید کرده‌اند. برانکو ایوانکوویچ هم خیلی زود حساب کار دستش آمد و متوجه شد که چطور هواداران را برای خودش نگه دارد. فهمید هر حرفی را نزند و همچون سیاستمداری روی لبه تیغ راه برود. همین اخلاقش در کنار نتیجه‌گیری‌، حالا او را محبوب هواداران کرده و به جایی رسانده که لشکر سرخ را پشت سرش داشته باشد.

شفر اما در طول مدتی که روی نیمکت استقلال می‌نشیند، نشان داده که حداقل در این زمینه خیلی باهوش نیست. مگر می‌شود سرمربی استقلال باشی، بازی بعدی‌ات‌ دربی باشد و تو ندانی؟ آن هم در شرایطی که بازنده اعلام شدن در سوپرجام، هنوز از ذهن هواداران پاک نشده و همه تشنه برد دربی هستند.

همین تفاوت برانکو و شفر در نگاه‌شان به حساسیت‌های هواداران می‌تواند دربی متفاوتی را رقم بزند؛ رقابتی بین دو تیم که متأثر از سرمربیان خود، با انگیزه‌ها و روحیات متفاوت و البته هوادارانی که رفتاری متفاوت را از خود بروز خواهند داد.

وقتی محرومیت پرسپولیس از حضور در پنجره نقل و انتقالاتی قطعی شد، برانکو با تمدید قراردادش ثابت کرد که با آغوش باز به استقبال چالش‌های بزرگ می‌رود. همان زمان برانکو در مصاحبه‌هایش می‌گفت که می‌داند کار سختی در پیش دارد و این شاید بزرگ‌ترین چالش زندگی‌اش باشد اما می‌ماند و می‌جنگد و نمی‌گذارد که پرسپولیس آسیبی ببیند. همین کار را هم کرد و در تمام طول این مدت توانسته این روحیه جنگنده را در بازیکنانش به‌وجود آورد؛ همان روحیه‌ای که باعث می‌شود تیمی با همه بحران‌هایش بازی یک – صفر باخته مقابل الدحیل را 3- یک ببرد و به نیمه‌نهایی صعود کند. تنها بازیکنان نبودند که تحت تأثیر روحیه برانکو متحول شدند، این مربی کروات همان‌طور که وعده داده بود، تأثیرگذاری‌اش را تا مرز ساختارهای باشگاه پرسپولیس هم گسترش داد. اینقدر که بیراه نیست اگر بگوییم حالا باشگاه، پیرو برانکوست نه برانکو، پیرو باشگاه.

همه این‌ها در شرایطی رقم می‌خورد که نه وقتی طارمی و علیپور از تیم جدا شدند و نه وقتی هیچ پولی به حسابش واریز نشده بود، کوچک‌ترین کلام اعتراض‌آمیزی از برانکو شنیده نمی‌شد و یک‌بار نشد که او جدایی بازیکنانش، محرومیت، بی‌پولی یا هر اتفاق دیگری را برای فرار از انتقادها بهانه کند.

شفر اما رویه متفاوتی دارد. هنوز که هنوز است از نبودن جباروف و تیام می‌نالد. از دستان خالی‌اش می‌گوید و بی‌برنامه و سرگردان است. نه تیمش را شناخته و نه جوی که در آن کار می‌کند. ناامیدی‌اش در حالی است که از نظر سن و سال آنقدرها از برانکو بزرگ‌تر نیست و با این حجم از بی‌برنامگی و ناامیدی، انگار خیلی زودتر از آنچه باید به استقبال کهنسالی رفته است. همه این‌ها در شرایطی است که او فصل گذشته ثابت کرده از نظر فنی، چیزی کم از بهترین‌های عرصه مربیگری ندارد اما جنگنده نبودنش باعث شده که با جدایی چند بازیکن از تیم و به‌وجود آمدن بحران بازیکن، در سروسامان دادن به اوضاع، ناتوان بماند.

برانکو و شفر اما با همه تفاوت‌های‌شان یک وجه مشترک دارند و آن، این است که سرمربی دو تیم از پرهوادارترین تیم‌های ایران هستند و مهم‌تر از آن رقابت مهم و حساسی چون دربی را پیش رو دارند. هر دوی آن‌ها چه با روحیه جنگنده و چه بی‌تفاوت باید بدانند که پیروزی در این مسابقه که خیلی‌ها تلاش می‌کنند بگویند مثل هر بازی دیگری سه امتیاز دارد، برای هواداران اهمیت ویژه‌ای دارد. به‌خاطر همین است که عده‌ای این مثل را ساخته‌اند که: «دربی را ببر و قهرمانی را بده!»

برانکو این را می‌داند اما انگار شفر هنوز در این رابطه به‌خوبی توجیه نشده است و اگر تا پیش از دربی همچنان توجیه نشود یا با بی‌تفاوتی‌اش آرامشی را به تیم تزریق می‌کند که به انگیزه پرسپولیسی‌ها بچربد و برای برانکو و تیمش خطرناک شود، یا این بی‌تفاوتی انگیزه بازیکنان را می‌گیرد و برای خودشان دردسرساز می‌شود.