در سن پایین ازدواج کنید

به گزارش صدای ایران روزنامه خراسان نوشت؛ «لیندا کیانی» بازیگر سینما و تلویزیون کشورمان در مصاحبه ای با موضوع ازدواج گفته است: «در سن کم ازدواج کنید. من هنوز ازدواج نکردم و به نظرم ازدواج خیلی خوب است اما مسئولیت بزرگی است. در سن کم ازدواج کنید چراکه بهتر است و هرچه می گذرد، انتخاب سخت تر می شود.» (منبع: سایت سینمایی 24). در این بین، یک سوال مهم برای همه مخاطبان مطرح می شود که مناسب ترین سن برای ازدواج چه سنی است؟ ازدواج در سن پایین بهتر است یا سن بالا؟ آیا واقعا در سنین بالا، افراد سخت گیرتر می شوند؟ آیا در سنین پایین افراد در برابر مشکلات ازدواج کم تحمل ترند و شانس شان برای خوشبختی کمتر است؟ و در نهایت، در آستانه جوانی ازدواج کنیم یا در اوایل میان سالی تا زندگی مشترک موفق تری داشته باشیم؟ در ادامه پاسخی روان شناسانه به این سوال خواهیم داد.

شاید نتوان یک پاسخ قطعی به همه سوال های مطرح شده در ابتدای این مطلب داد اما بهتر است به جای آن که به دنبال یک سن عددی مناسب برای ازدواج باشیم، به این بپردازیم که پیش نیازهای یک ازدواج موفق چیست و این عوامل چه ربطی با سن افراد دارد؟

آمادگی برای ازدواج به مرحله رشدی افراد وابسته است. در نظریه های رشدی، مرحله هویت یابی پیش از مرحله صمیمیت و همسریابی قرار دارد. انتظار می رود افراد در اواخر نوجوانی و اوایل جوانی به تعریفی جامع و واقع بینانه از خود، اهداف، خواسته ها، نیازها، عقاید، شغل و... برسند. در گذشته هویت افراد در سنین پایین تر و عموما تا بیست سالگی به انسجام می رسید و به دلیل محدودیت در انتخاب ها، به اصطلاح تکلیف آدم ها با زندگی شان خیلی زود روشن می شد. اما در دنیای امروزی بنا به دلایلی چون ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر دانشگاهی، دسترسی به اطلاعات گسترده تر، تجارب و انتخاب های متنوع تر، دوره هویت یابی طولانی تر از قبل شده است و افراد دیرتر به شناخت و تعریف ثابتی از خود می رسند. این را که یک فرد در چه سنی به یک هویت منسجم دست می یابد، نمی توان به طور دقیق مشخص کرد. افراد، بسته به شخصیت و شرایط زندگی شان در سنین مختلفی به هویت مشخص و منسجم دست می یابند. هویت یابی از این نظر یک پیش نیاز اساسی برای ازدواج است که افراد با توجه به شناختی که از خودشان دارند، دست به انتخاب همسر می زنند. بنابراین ازدواج در سن پایین هنگامی که هویت فرد، ناپایدار و غیرواقع بینانه است می تواند منجر به انتخاب غلط شود و ممکن است چند سال پس از زندگی مشترک در هویت افراد تغییراتی ایجاد شود و به اختلافات زناشویی جدی بینجامد.

مرحله بعدی، مرحله صمیمیت است (اوایل جوانی تا تقریبا 35 سالگی) که در آن نیاز به همسریابی در اوج خود قرار دارد و زمان مناسبی برای ازدواج است. اگر افراد این مرحله را پشت سر بگذارند، ممکن است آن میل و نیاز را دیگر احساس نکنند، سرخورده شوند یا انتخاب برای شان سخت تر شود. کسانی که نتوانند این نیاز را در یک رابطه صمیمانه و همراه با تعهد ارضا کنند، احساس انزوا خواهند کرد و پس از مدتی ممکن است عامدانه از روابط صمیمانه اجتناب کنند و تنهایی را ترجیح دهند و شانس وارد شدن به یک رابطه صمیمانه و رضایت بخش را از دست بدهند. این دقیقا همان نکته ای است که خانم «کیانی» به آن اشاره کرده است.

همان طور که گفتیم سن دقیقی برای رسیدن به هیچ یک از این مراحل و در نتیجه ازدواج وجود ندارد. ازدواج در سنین پایین و بالا مشکلات خودش را دارد. بنابراین بهتر است افراد پیش از تصمیم به ازدواج، حتما با یک مشاور ازدواج مشورت کنند و از آمادگی خود برای این امر مهم مطمئن شوند.