فولادگران بیکار شدند

احمد دنیانور می‌گوید: تعطیلی هر کارخانه‌ فولاد با صدها کارگر، بی‌اعتنایی به شعارهایی است که در زمینه مبارزه با بیکاری سر داده می‌شود. اگر آمریکا برای حمایت از کارگرانش و مقابله با بیکاری بر واردات فولاد تعرفه ۳۵ درصدی می‌گذارد، در ایران، کارگران جزء مهمی از زنجیره تولید به حساب نمی‌آیند.

به گزارش صدای ایران از ایلنا؛ کارخانه‌های «فولاد قزوین» و «آرمان شفق» امسال فعالیت‌های خود را ‌متوقف کردند و در نتیجه دست‌کم ۳۰۰ کارگر بیکار شدند. پیش از این دو، کارخانه صدرفولاد خرم آباد هم به صورت موقت تعطیل شده بود و به دنبال آن بیش از ۲۰۰ کارگر بیکار شدند.

صنایع فولادی به خاطر سیاست‌هایی که در زمینه واردات فولاد از کشور چین در دستور کار صنایع کشور است، زیان‌ده شده‌اند و توان اینکه در زنجیره تولید باقی بمانند، را ندارند. تولیدکنندگان از بی‌تدبیری سیاست‌گذاران سخن می‌گویند و تاکید دارند که نه بانک‌ها، نه دولت و نه دستگاه‌های مسئول که بر واردات تعرفه می‌گذارند، توان کنترل بازار را ندارد. اگر دولت آمریکا برای حمایت از کارگران خود، ایجاد شغل و مقابله با بیکاری؛ اخیرا بر واردات فولاد تعرفه ۳۵ درصدی گذاشته است، اما در ایران کارگران؛ جزئی مهم از زنجیره تولید به حساب نمی‌آیند.

بیکاری کارگران صنایع فولاد به دنبال تعطیلی واحدهای تولیدی به زیان شعارهایی تمام می‌شود که در حمایت از اشتغال در مناطق محروم و کم‌برخوردار سر داده شده است. برای کارگران صنعت فولاد و آنها که قرار بود در این صنعت مشغول به کار شوند، ناامیدی به بار آمده است.

بالای ۳۰ درصد از صنایع فولاد تعطیل هستند

«احمد دنیانور» مدیرعامل کارخانه فولاد جنوب در گفت‌و‌گو با ایلنا، به طرح انتقادات خود در زمینه عدم حمایت‌ دولت از اشتغال کارگران صنعت فولاد پرداخت و گفت: دولت‌ها صنایع فولادی را نابود کردند و پیرو آن بیکاری بسیار عظیمی اتفاق افتاد. هم‌اکنون کارخانه‌‌های فولاد با کمتر از ۵۰ درصد ظرفیت تولید می‌کنند و به غیر از ۴ کارخانه اصلی دولتی، سایر کارخانه‌ها وضعیت‌شان بغرنج است. همچنین بالای ۳۰ درصد از صنایع ما تعطیل هستند. می‌خواهم بگویم فولادی‌ها به خاطر اهمال دولت ورشکسته شده‌اند.

وی افزود: ایران قریب به ۱۲ سال تحریم بود. در این مدت دولت برای کمک به بخش‌های وابسته به خود قوانین خاصی را وضع کرد و گفت: شرکت نفت تو به‌جای اینکه از مجاری قانونی نفت را بفروشی، آن را آزاد بفروش. به‌جای اینکه با سود ۲۰ درصدی تسهیلات بگیری با سود ۴ درصدی این کار را انجام بده. دولت همچنین به وزارت رفاه، پست بانک، وزارت ارتباطات و غیره اجازه داد که برای کاهش هزینه‌ها؛ خریدهای خود را از مجاری غیررسمی انجام دهند، اما برای فولاد چه کرد؟ هیچ، هیچ‌کاری نکرد و اصلا توجه نکرد که صنعت فولاد چه ظرفیتی برای ایجاد شغل دارد.

مدیرعامل فولاد جنوب با بیان اینکه صنعت فولاد دو ویژگی ترم‌اُور یا همان گردش مالی بالای مالی و نیروی کار زیاد دارد، گفت: فولاد یکی از صنایعی است که اگر حمایت شود، هم پول زیادی را به گردش درمی‌آ‌‌ورد و هم اشتغال مناسب ایجاد می‌کند. به صورت کلی یکی از عوامل توسعه‌یافتگی یک کشور صنعت فولاد آن است. همین حالا ژاپن نه مواد اولیه دارد و نه انرژی اما ۷۰ میلیون تن فولاد در سال تولید می‌کند. چین هم همینطور اما ۴۰۰ میلیون تن فولاد تولید می‌کند. ایران؛ هم انرژی دارد و هم مواد اولیه اما به خاطر بی‌توجهی تصمیم‌گیران؛ سطح تولیدش روی ۲۲ میلیون تن مانده است. پرسش این است که چرا بی‌توجهی دست‌اندرکاران صنایع فولادی، این‌همه کارگر را به خاک سیاه نشانده است؟

دنیانور با اشاره به الگوهایی که در دنیا برای حمایت از صنایع ورشکسته وجود دارد، گفت: در دنیا وقتی یک واحد صنعتی دچار مشکل می‌شود، دولت پرداخت سود بانکی آن واحد را برعهده می‌گیرد اما ما در کشورمان چه می‌کنیم؟ بانک‌ها را موظف می‌کنیم تسهیلات بدهند و از آن طرف برای آنها تکلیف می‌کنیم که پرداخت اقساط را عقب بندازید. اینگونه بانک به عنوان یک بنگاه اقتصادی نزد بانک مرکزی بدهکار می‌شود. بانک مرکزی بانک بدهکار را جریمه می‌کند و بانک هم جریمه خود را از تولیدکننده می‌گیرد. این‌کار نهایت بی‌برنامه‌گی است.

مدیرعامل فولاد جنوب با بیان اینکه خرد اقتصادی دولت‌ها زیر سوال است، گفت: پرسش این است که دولت زمانی که بخش خصوصی زیر فشار تحریم‌ها بود، چه حمایتی از آن به عمل آورد؟ این سوالی است که دولتمردان باید از خود بپرسند. دولت؛ شما چه کردید؟ وقتی تحریم آمد و راه‌های ارتباطی و اقتصادی بسته شد، شما چه برنامه‌ای ارایه کردید؟ وقتی قیمت تمام شده برای تولیدکنندگان بالا رفت، شما چه کردید؟ شما هدفمندی یارانه‌ها را اعلام کردید. هدفمندی یارانه‌ها اجرایی شد اما کجاست سهم تولید از محل هدفمندی یارانه‌ها؟ قرار بود قیمت نهاده‌های انرژی بالا برود و از محل این بالا بردن قیمت به تولیدکنندگان یارانه بدهیم، اما یارانه را به که دادیم؟ به تمام شرکت‌های دولتی. همین حالا که شرکت‌های دولتی سرپا هستند به خاطر کمک دولت از محل هدفمندی یارانه‌هاست. اما این را به بخش خصوصی ندادید.

دولت دست به واردات فولاد زد

دنیانور با اشاره به تعطیلی کارخانه صدر فولاد خرم آباد و بیکاری بیش از ۲۰۰ کارگر آن، گفت: کارخانه فولاد صدر خرم آباد واحدی است که تولیدکننده‌ی آن با هزار سختی و با گشایش اعتبار؛ دستگاه‌های بسیار پیشرفته نصب کرده است. این تولیدکننده که برای صدها کارگر کار ایجاد کرده، دیگر چه کاری باید انجام می‌داد که انجام نداد؟ اما در مقابل دولت برای حمایت از این تولیدکننده چه کرد؟ دولت دست به واردات فولاد زد، همان محصولی که تولیدکنندگان داخلی با هزار و یک دردسر به دنبالش رفتند و به جایی نرسیدند.

وی افزود: از طرفی «سازمان حمایت از مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان» جلوی افزایش قیمت فولاد را به مثابه یک شریان حیاتی و لازم برای تولیدکننده گرفت. در همین اثنا این سازمان بر واردات فولاد هیچ تعرفه‌ای وضع نکرد. شما نگاه کنید که در سایر کشورها چگونه بر واردات فولاد تعرفه وضع می‌کنند تا از اشتغال حمایت کنند و جلوی بیکار شدن کارگران خود را بگیرند. 

مدیرعامل فولاد جنوب با بیان اینکه کمیسیون ماده ۱ موظف است مستمر و دقیق بازار را کنترل کند و تعرفه وضع کند یا تعرفه را بردارد، افزود: این کمیسیون برای هر تصمیمی که می‌خواهد بگیرد، ۶ ماه وقت می‌گذارد. در این فاصله مواد اولیه گران می‌شود و بخش خصوصی ناچار می‌شود که برود مواد اولیه را گران بخرد و قیمت تمام شده‌اش بالا برود.

وی افزود: قیمت تمام شده هم که بالا برود، تولیدکننده مجبور می‌شود قیمت فروش خود را بالا ببرد اما وقتی اجازه‌ بالا بردن قیمت به وی داده نمی‌شود، مجبور می‌شود محصول خود را ارزان بفروشد که نتیجه‌اش می‌شود زیان انباشته. نتیجه زیان انباشته هم می‌شود، کارخانه صدر فولاد. این ظلمی است که دولت به تولید می‌کند و بعد ادای حامیان تولید را درمی‌آورد! فرقی هم نمی‌کند چه دولتی با چه گرایش سیاسی سرکار باشد، وضع همیشه در مواجه با تولیدکنندگان به همین مموال بوده است. دولت، دولت است. آنها بی‌هیچ برنامه کوتاه و بلندمدتی روی کار می‌آیند و می‌روند.