چرا برزیل شانس اول قهرمانی است؟

وقتی جام جهانی 2018 را دنبال می‌کنید، این را در ذهن داشته باشید چون وقتی 4 تیم برزیل، اسپانیا، آلمان و فرانسه که مشخصاً یک سر و گردن از بقیه بالاتر هستند، با کوچکترین اشتباهی به آسانی می‌‌توانند با حادثه‌ای روبه‌رو شوند که کنترل آنها بر استرس و اضطراب‌شان را از بین می‌برد.

به گزارش صدای ایران برزیل مدعی قهرمانی است و از دو سال پیش که تیته هدایتش را برعهده گرفت، همه جوره «چشم ببر» بوده است. این چیزی فراتر از یک موضوع قابل درک است: برای سلسائو این جام نه تنها فرصتی برای بردن جام جهانی ششمش است بلکه فرصتی برای جبران خاطره تلخ شکست تحقیر‌آمیزش در جام جهانی خانگی قبلی و باخت 7 بر یکش مقابل آلمان در مرحله گروهی است، خاطره‌ای که هرگز از یاد مردم برزیل نخواهد رفت.

نیمار، گران‌ترین بازیکن دنیا از بند مصدومیت رهایی یافته است، خط میانی تیم یک کارگر پرتلاش مثل کاسمیرو دارد و درون دروازه‌اش هم آلیسونی که فصل گذشته جزو بهترین‌های اروپا بود. همه اینها متحد شده‌اند تا یک مأموریت را برای سلسائو عملی کنند.

آلمان، قاتل برزیلی‌ها در جام جهانی قبلی، می‌خواهد بعد از 56 سال نخستین کشوری باشد که دو بار متوالی قهرمان جام جهانی می‌شود. از زمان برزیل پله در سال 1958 و 1962 دیگر تیمی این کار را نکرده است.

ژرمن‌ها در 4 دوره قبلی جام جهانی جزو 4 تیم نیمه نهایی بوده‌اند، همینطور در سه دوره اخیر جام ملت‌های اروپا. آنها ذهنیت، تجربه و کیفیت لازم را دارند. به علاوه آنها یک مربی خونسرد و کاربلد مثل یواخیم لوو دارند که مغزش پر از تفکرات ناب تاکتیکی است

اسپانیا، قهرمان جام جهانی 2010 به یک سرمربی جذاب جوان به نام خولن لوپتگی اتکا کرده است تا ناکامی‌های بزرگ ماتادورها در دو تورنمنت بزرگ اخیر، جام جهانی 2014 و یورو 2016 را جبران کند.

خیلی‌ها به او خوشبین هستند و به توانایی‌هایش ایمان دارند، از جمله فلورنتینو پرس رییس باشگاه رئال مادرید که او را یک ماه دیگر به این تیم می‌برد تا جانشین زین‌الدین زیدان کند. اعلام خبر انتخاب لوپتگی به‌عنوان سرمربی بعدی رئال مادرید اگرچه برای خیلی‌ها غیرمنتظره بود و او در پایان جام می‌رود با این حال او تیمی مرکب از جوان‌ها و کهنه‌کارها را ساخته است که یکی از آنها اینیستا است که خودش را برای کسب آخرین تجربه‌اش از بازی در جام جهانی آماده می‌کند.

فرانسه، بدون شک پرمهره‌ترین تیم است، از ساموئل اومتیتی گرفته تا رافائل واران در خط دفاعی، انگولو کانته و پل پوگبا در خط میانی و کیلیان امباپه و آنتوان گریزمان در خط حمله. در واقع این تیم آنقدر مستعد و پرمهره است که شما حتی می‌توانید از بازیکنان خط خورده از فهرست اولیه دشان برای جام جهانی یک تیم قدرتمند دیگر برای حضور در این رقابت بسازید و کسی جرأت ریسک کردن برای شرط بستن درباره نرسیدن آن تیم به مرحله یک چهارم نهایی را هم نداشته باشد.

این موضوع از یک سو و فشار موجود روی دشان و یارانش برای جبران ناکامی دو سال پیش که در خاک خودشان برای قبول شکست در فینال یورو متحمل شدند، فرانسه را بیش از پیش به‌عنوان یک مدعی قهرمانی جلوه می‌دهد.

در این جام همچنین یک بار دیگر رقبای ابدی، کریستیانو رونالدو و لیونل مسی، رهبران تیم‌های ملی‌شان پرتغال و آرژانتین خواهند بود و تمام تلاش خود را خواهند کرد تا انتظارات را برآورده کنند. قهرمان یورو 2016 تیمی نسبتاً پا به سن ‌گذاشته است بخصوص در خط دفاعی و با کاری که دو سال پیش در فرانسه انجام داد، احتمال رقم خوردن یک معجزه دیگر را برای این تیم باقی گذاشته است. آرژانتین هم مثل همیشه تیمی پرستاره در خط حمله و ضعیف‌تر در خط دفاعی است.

به این ترتیب به نظر می‌رسد قهرمانی هر کدام از این دو تیم تنها در صورتی محقق شود که دو ستاره دارای ظرفیت کسب عنوان بهترین بازیکن جام، به طور منظم در تمام بازی‌های‌شان کارهایی خارق‌العاده انجام دهند.

در همین حال انگلیس توانسته نسبت به تورنمنت‌های بزرگ قبلی، انتظارات مردمش را متعادل کند. گرت ساوت‌گیت سرمربی تیم اهدافی بلند مدت دارد و با اینکه شاید این کم‌مهره‌ترین سه‌شیر در سالیان اخیر باشد، این تیم جوان باز هم دوست داشتنی است. از طرف دیگر، ثانیه‌ها دارد برای بلژیک یکی پس از دیگری سپری می‌شود تا فرصت نسل طلایی فوتبال این کشور برای گرفتن یک جام مهم به پایان برسد.

دوران این نسل طلایی خیلی زود به پایان خواهد رسید و این یعنی که روبرتو مارتینس، باید از حداکثر توان ستاره‌های تیمش برای گرفتن نتیجه استفاده کند. اروگوئه، کرواسی و کلمبیا هم با توجه به ستاره‌هایی که دارند شاید به نظر بعضی‌ها مدعی محسوب شوند اما قهرمانی در جام جهانی یعنی یک ماه در اوج بمانی.

به نقل از ورزش3، در همین حال روسیه میزبان، رده‌پایین‌ترین تیم جام، لهستان لواندوفسکی، دانمارک کریستین اریکسن و مکزیک با ثبات تحت هدایت خوان کارلوس اوسوریو را هم باید در کنار سوییس، صربستان و پرو، جزو تیم‌هایی دانست که می‌توانند حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند.

آفریقایی‌ها هم تیم‌های با استعدادی دارند و در میان آنها می‌توان بهترین شرط را روی مراکش بست. حواس‌تان به نیجریه هم باشد ضمن اینکه مصر با رسیدن صلاح هم می‌تواند کارهایی انجام دهد. آسیایی‌ها امسال ضعیف‌تر از ادوار قبلی به نظر می‌رسند.

ایران به‌عنوان قوی‌ترین تیم این قاره در گروه سختی است، ژاپن، مصدومانی داشته و کره هم در دوران گذار است. استرالیا هم در همین حال چرخه جدیدی را با تغییر سرمربی‌اش آغاز کرده و عربستان را هم مگر آنکه از بازی افتتاحیه نتیجه بگیرد، باید جزو حذف‌ شده‌های زودهنگام جام دانست.