تاثیر رکود، قاچاق و نوسان ارز بر صنف نوشت افزار

 

هدف شما از ورود به این صنف چه بود و به چه دستاوردهایی دست یافتید؟
هدف اصلی ما در بخش تولید بود، اما متأسفانه هرچه جلو رفتیم به قدری چوب لای چرخ ما گذاشتند که از این بخش خود را جدا کردیم و به بخش واردات رفتیم. البته پیش از آن هم در بخش واردات فعالیت داشتیم. من علاقه بسیار زیادی به تولید دارم و کارهای کارشناسی شده زیادی در این حوزه انجام داد هام؛ به طوری که برای تأسیس یک کارخانه فردی را از آلمان استخدام کردم که برنامه ریزی برای تولید و را هاندازی یک محصول را انجام دهد. ایشان برنامه ریزی مدونی را انجام داد و دستگا ههای مختلفی را به ما معرفی کرد. قیمت دلار در آن زمان حدودا سه هزارو 200 تومان بود و قیمتی هم که ایشان به ما دادند حدود یک میلیون 300 هزار دلار می شد که با برنامه ریزی که در آن زمان روی آن کار انجام داده بودیم چیزی نزدیک به چهار میلیارد هزینه داشت.

 

علاوه بر آن به زمین نیاز داشتیم و دیدیم که به اندازه پولی که برای این کار گذاشته ایم باید پول برای خرید زمین دهیم و هزینه های ایجاد سوله، مجوز و هزینه برق عملاً چیزی را برای ما باقی نمی گذاشت که بخواهیم به آن فعالیت بپردازیم. من حتی به شانگهای چین سفر کردم، بتوانم دستگاهی را از چین وارد کنم. هما نطور که می دانید دستگاه هایی که در آلمان تولید می شوند توانایی تولید 1000 کارتن در روز را دارند؛ در حالی که دستگا ههایی که در چین تولید می شوند توانایی تولید روزانه 100 کارتن را دارند و با این تفاسیر کار ما دچار افت می شد. علی رغم تلا شهای بسیاری که در این حوزه انجام دادم، در بخش تولید نتیجه نگرفتم. به واردات ادامه دادم، ولی به خاطر بعضی مسائل و عدم حمایت از تولید داخلی خیلی از زمینه های فعالیت خود را کم کردم. در سال گذشته خودکار وارد می کردم و امسال واردات خود را کاهش داده ام و در سال آینده یک دانه خودکار هم وارد نخواهم کرد؛ چراکه خودکارهای بسیار با کیفیتی در ایران تولید می شوند و مقرون به صرفه نیست که کسی بخواهد از چین و یا هند خودکار وارد کند و با قیمت های داخلی به فروش برساند. شرکت های بسیار خوبی داریم که طبق فرمایشات مقام معظم رهبری در راستای تحقق اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال همت کردند و موفق هم شده اند.

 

آیا دولت آ نطور که باید از صنعت نوشت افزار حمایت می کند؟
از نظر حمایتهای دولتی هی چگونه حمایتی تا امروز از صنف نوشت افزار نشده است. خیلی از کسبه مایلند که به بخش تولید وارد شوند. تولیدات بخش نوشت افزار آنچنان گسترده و پرهزینه نیست و می شود با هزینه اندک بسیاری از کالاها را در داخل کشور تولیدکرد. کارخانه هایی هستند که با سابقه طولانی در زمینه تولید مداد فعالیت دارند، ولی متأسفانه دستگا ههای تولید آنها به روز نیستند. البته من معتقدم که اگر این دستگا هها به روز بودند، محصولات مازاد تولید می شد و این محصولات به فروش نمی رفت؛ زیرا ما در بخش صادرات تقریبا صفر هستیم و حمایتی از صادرات نمی شود؛ در حالی که این بخش نیاز به حمایت دارد.

 

برای حمایت از تولید داخلی فکر می کنید چه اقداماتی لازم است که انجام شود؟
برای حمایت از تولید باید زمی نهایی به مدت معلوم در اختیار تولیدکنندگان قرار داده شود و دستگا ههایی را به شرط را ه اندازی به آ نها بدهند. فکر می کنید چرا چین در این زمینه موفق شده است؟ چون وقتی به دولت چین بگویید که برای تولید مورد نظر خود نیاز به 10 هزار متر زمین و دستگاه دارید، همه این امکانات را به طور رایگان در عرض یک ماه در اختیار شما قرار می دهد و از شما انتظار تولید دارد. متأسفانه ما فقط حرف می زنیم، ولی در عمل خود را کنار می کشیم. من به شما قول می دهم اگر از این بخش حمایت شود تا پنج سال آینده 80 درصد کالای ایرانی در بخش نوشت افزار تولیدات خواهیم داشت و 20 درصد آنکه مقرون به صرفه نیست را تولید نمی کنیم، مثل روان نویس یا خودنویس که تکنولوژی خاص خود را دارند.

 

رکود بر صنف شما چه تأثیری گذاشته و چگونه می توان از این رکود خارج شد؟
رکود برای کشور مثل یک زلزله است. وقتی که زلزله می آید ساختما نهایی که فندانسیون و پایه ریزی درستی ندارند، فرو می ریزند. در صنف نوشت افزار به دلیل اقتصاد بد و سیاست گذار یهای غلطی که انجام شد، یکسری ریزش های اتفاق افتاد. از امروز باید برای پنجاه سال آینده ایران برنامه ریزی کرد؛ نه اینکه هر رییس جمهوری که می آید برنامه هایی برای چهار سال و هشت سال خود داشته باشد. ما باید یک سیاست بلندمدت داشته باشیم که با آمدن و رفتن هر مدیری دچار اینگونه تزلزلات در بازار نشویم. بزر گترین و بدترین دشمن ما اقتصاد متکی به نفت است.

به اعتقاد من تا زمانی که اقتصاد ما متکی به نفت باشد، پیشرفت چندانی نخواهیم داشت. تا زمانی که چشم همه دولت ها به فروش نفت و منابع نفتی باشد، تفاوت چندانی حاصل نخواهد شد. دولت باید بتواند اقتصاد چهل سال ایران را برنامه ریزی کند. باورم این است که مسبب رکود موجود در جامعه بانکها هستند.

 

خیلی ها بر این باورند که کارخانه ها در رفاه و آسایش در حال تولید محصولات خود هستند؛ در حالی که همین کارخانه ها اگر از بانک وام دریافت نکنند، نمی توانند به تولید خود ادامه دهند. تمام کارخانه ها با بهره 24 درصد وام دریافت می کنند و متأسفانه اکثر کارخانه های تولیدی در حال واگذاری هستند.

 

قاچاق چه تأثیری بر بازار شما گذاشته است؟
قاچاق در همه صنوف وجود دارد. دور تا دور کشورمان را بازارچه مرزی ساخته ایم. از اروند رود بگیرید تا بانه، مرز بازرگان، باکو، بازارچه های مرزی بندر انزلی و مناطق مرزی سرباز و چابهار بازارچه های مرزی ایجاد شده است. اجناسی که وارد می شود، با نام جنس ایرانی فروخته می شوند. دولت برای حمایت از مرزنشینان مجبور است که این بازارچ ههای مرزی را داشته باشد. من در سفری که به چین داشتم تصمیم گرفتم کالایی را وارد کنم. فروشنده گفت که من در ایران نماینده دارم و سالی دو میلیون دلار به ایران جنس صادر می کنم؛ آدرس نماینده را که جویا شدم، متوجه شدم که این نماینده در بانه است. یک بان های که سالی دو میلیون دلار ) 9 میلیارد تومان( جنس وارد می کند، 9 میلیون تومان آن را هم در بانه نمی فروشد.

 

چه بلایی سر این جنس می آید؟ انبار می شود؟ خیر. استانهای دیگر را  پوشش می دهد. اگر بخواهیم جنسی را از گمرک وارد کنیم، قیمت تمام شده آن 55 هزار تومان م یشود و بین 60 تا 70 هزار تومان می توانیم بفروشیم، ولی قاچاقچیان کالا همان جنس را با 25 هزار تومان کمتر وارد می کنند و این یعنی ضربه به تولید داخلی.

چه کشورهایی بازار ما را اشباع کرده اند؟
از کشورهای هند، چین، پاکستان، آلمان و حتی ویتنام کالا وارد م یشود. ما اکنون چیزی حدود 40 تا 45 درصد تولید داخلی و حدود 60 واردات داریم. از این 60 درصد واردات 50 درصد آن از گمرک است و 10 الی 15 درصد آن از اطراف ایران وارد می شود.

 

این چیزی است که دولت جلوی راه آ نها قرار داده است. وقتی کولبرهای ما ده تا ده تا لاستیک روی دوش خود حمل می کنند، چند تا از این لاستی کها در کردستان به فروش می رود؟ اغلب آ نها وارد کشور می شوند.

 

این قاچاق، قاچاق تعریف شده است. می توان نام آن را حمایتهای دولت از مرزنشینان گذاشت. خود دولت هم می داند و را هکاری هم برای آن ندارد؛ چراکه صنعتی در آ نجا وجود ندارد.

 

نوسانات ارز چه تأثیری بر صنف شما گذاشته است؟ صحبت هایی در مورد تک نرخی شدن ارز هم به میان آمده است به نظر شما چه پیامدهایی می تواند داشته باشد؟
نوسانات ارزی ضربه شدیدی را به کسبه وارد می کند. سال گذشته جنس خود را با دلار سه هزارو 600 تومان وارد کردم و امسال این اجناس را به فروش رساندم و سود 10 الی 15 درصدی دریافت کردم، اما امسال با دلار چهارهزارو 700 تومان باید همان جنس را وارد کنم. امروز تاجرها، بنکدارها و خرد ه فرو شها ضرر می کنند؛ این ضررها باعث م یشود که رکود در کشور ایجاد شود. زمانی این بازار رونق پیدا می کند که ثبات اقتصادی بر آن حاکم باشد. دو نرخی بودن ارز اصلاً وجود ندارد. به جز شرک تهای بزرگ و دولتی هی چکس نتوانسته از دولت ارز دریافت کند. متأسفانه اغلب کارخانه داران که مشغول فعالیت هستند، دچار بحران اقتصادی شد هاند و برای این موضوع باید چار های اندیشید.

 

در صنف ما ضرر و زیان هست، اما نه به آن صورت که وقتی کسی با ورشکستگی مواجه شود دیگران هم با خود پایین بکشد. مشکلات موجود در اصناف، به دلیل وجود رکود بد اقتصادی حاکم بر جامعه است. این دولتها هستند که م یتوانند در یک جامعه اقتصاد را رونق بخشند و باعث پیشرفت اقتصادی و تولید و اشتغال یک کشور شوند. حمایت از تولید مبلغ گزافی نمی خواهد. ما سالیانه چندین میلیارد واردات به کشور داریم؛ در حالی که من قول می دهم با در اختیار دادن 50 میلیارد تومان با بهره ناچیز به کسبه و البته زیر نظر اتحادیه ها، تولیدات داخلی ما به 80 درصد خواهد رسید و زمینه رقابت با کشورهایی مثل چین هم فراهم خواهد شد.