اعتراض جوان به اکران فیلم نوید محمدزاده در نوروز
اکران فیلم تلخ و ناامید‌کننده «بدون تاریخ، بدون امضا» در نوروز 97 را باید از چند جهت نشانه کج‌سلیقگی و رویکرد ضد مخاطب مسئولان اکران فیلم‌ها تلقی کرد.
به گزارش صدای ایران روزنامه جوان نوشت: اکران فیلم تلخ و ناامید‌کننده «بدون تاریخ، بدون امضا» در نوروز 97 را باید از چند جهت نشانه کج‌سلیقگی و رویکرد ضد مخاطب مسئولان اکران فیلم‌ها تلقی کرد.
ايام نوروز يكي از بهترين فصل‌هاي اكران سينمايي در كشور است و طبيعي است كه در اين ايام خانواده‌ها ترجيح بدهند اوقات فراغت خود را به اموري اختصاص بدهند كه ترجيحاً فرح‌بخش و نشاط‌آور باشد. شرايط كشور هم ايجاب مي‌كند كه روحيه نشاط در مردم تقويت شود. در حالي‌كه بخش عمده‌اي از رسانه‌هاي كشور اشراف صحيحي بر مسئوليت مهم خود در ارتباط با مردم ندارند و با ضريب دادن به اخبار منفي از جمله قتل و تجاوز، اسيدپاشي، كودك‌آزاري، فساد اقتصادي و اين قبيل مسائل با روح و روان جامعه بازي مي‌كنند، سينما به عنوان هنري كه وجه رسانه‌اي آن غيرقابل انكار است، مسئوليت سنگيني بر عهده دارد و انتظار مي‌رود حداقل در اكران نوروزي، آثاري در دايره اكران اين ايام قرار بگيرند كه مناسب خانواده‌ها باشد، ولي شواهد نشان مي‌دهد كه خانواده‌محوري در انتخاب فيلم‌ها براي اكران نوروزي نصب‌العين مديران سينمايي نيست.
انتخاب فيلم تلخ و ضدخانواده «بدون تاريخ بدون امضا» نشان مي‌دهد كه خانواده اساساً در انتخاب آثار محلي از اعراب ندارد. اين روزها عنوان مي‌شود كه سياه‌نمايي از وضعيت كشور و فعاليت‌هاي دولت كار خوبي نيست و بايد به مردم اميد داد و رسانه‌ها تشويق به اين كار مي‌شوند،اما در عرصه سينما ظاهراً خيلي قرار نيست اميدبخشي و نشاط اجتماعي حتي در حد شعار در رأس امور باشد. اين مسئله از اختصاص اكران نوروزي به يك فيلم تلخ و نااميد‌كننده سينمايي به وضوح به چشم مي‌آيد.
سينماي اجتماعي ايران اساساً تمايل زيادي به تلخي دارد و از سويي ديگر واضح است كه صرف كمدي‌بودن آثار هم نمي‌تواند خانوادگي‌بودن آن را تضمين كند. فيلم‌هاي كمدي سينماي ايران اغلب براي گرفتن خنده از مخاطب بر موضوعات غيراخلاقي تمركز دارند و اين طريقي است كه از آن براي پوشش ضعف‌هاي فني فيلمنامه استفاده مي‌شود و قاعدتاً آثار سالمي براي خانواده‌ها محسوب نمي‌شوند. اغلب سازندگان آثار كمدي، سرگرمي را نه به عنوان وسيله‌اي براي انتقال پيامي اخلاقي يا انساني بلكه به عنوان يك هدف نهايي مفروض مي‌كنند و همين هدف بودن سرگرمي منجر به اين مي‌شود كه از سطحي‌ترين جنبه‌ها براي خنداندن استفاده شود. اگر دولت معتقد است نبايد نااميدي به جامعه تزريق شود، ضروري است اين موضوع در رويكردهاي هنري و سينمايي كشور نيز مورد توجه قرار گيرد. واضح است كه اميدبخشي به جامعه با اخلاق‌مداري مضموني آثار درهم‌تنيدگي غيرقابل اجتنابي دارد.
ايام نوروز يكي از بهترين فصل‌هاي اكران سينمايي در كشور است و طبيعي است كه در اين ايام خانواده‌ها ترجيح بدهند اوقات فراغت خود را به اموري اختصاص بدهند كه ترجيحاً فرح‌بخش و نشاط‌آور باشد. شرايط كشور هم ايجاب مي‌كند كه روحيه نشاط در مردم تقويت شود. در حالي‌كه بخش عمده‌اي از رسانه‌هاي كشور اشراف صحيحي بر مسئوليت مهم خود در ارتباط با مردم ندارند و با ضريب دادن به اخبار منفي از جمله قتل و تجاوز، اسيدپاشي، كودك‌آزاري، فساد اقتصادي و اين قبيل مسائل با روح و روان جامعه بازي مي‌كنند، سينما به عنوان هنري كه وجه رسانه‌اي آن غيرقابل انكار است، مسئوليت سنگيني بر عهده دارد و انتظار مي‌رود حداقل در اكران نوروزي، آثاري در دايره اكران اين ايام قرار بگيرند كه مناسب خانواده‌ها باشد، ولي شواهد نشان مي‌دهد كه خانواده‌محوري در انتخاب فيلم‌ها براي اكران نوروزي نصب‌العين مديران سينمايي نيست.
انتخاب فيلم تلخ و ضدخانواده «بدون تاريخ بدون امضا» نشان مي‌دهد كه خانواده اساساً در انتخاب آثار محلي از اعراب ندارد. اين روزها عنوان مي‌شود كه سياه‌نمايي از وضعيت كشور و فعاليت‌هاي دولت كار خوبي نيست و بايد به مردم اميد داد و رسانه‌ها تشويق به اين كار مي‌شوند،اما در عرصه سينما ظاهراً خيلي قرار نيست اميدبخشي و نشاط اجتماعي حتي در حد شعار در رأس امور باشد. اين مسئله از اختصاص اكران نوروزي به يك فيلم تلخ و نااميد‌كننده سينمايي به وضوح به چشم مي‌آيد.
سينماي اجتماعي ايران اساساً تمايل زيادي به تلخي دارد و از سويي ديگر واضح است كه صرف كمدي‌بودن آثار هم نمي‌تواند خانوادگي‌بودن آن را تضمين كند. فيلم‌هاي كمدي سينماي ايران اغلب براي گرفتن خنده از مخاطب بر موضوعات غيراخلاقي تمركز دارند و اين طريقي است كه از آن براي پوشش ضعف‌هاي فني فيلمنامه استفاده مي‌شود و قاعدتاً آثار سالمي براي خانواده‌ها محسوب نمي‌شوند. اغلب سازندگان آثار كمدي، سرگرمي را نه به عنوان وسيله‌اي براي انتقال پيامي اخلاقي يا انساني بلكه به عنوان يك هدف نهايي مفروض مي‌كنند و همين هدف بودن سرگرمي منجر به اين مي‌شود كه از سطحي‌ترين جنبه‌ها براي خنداندن استفاده شود. اگر دولت معتقد است نبايد نااميدي به جامعه تزريق شود، ضروري است اين موضوع در رويكردهاي هنري و سينمايي كشور نيز مورد توجه قرار گيرد. واضح است كه اميدبخشي به جامعه با اخلاق‌مداري مضموني آثار درهم‌تنيدگي غيرقابل اجتنابي دارد.
خبرهای مرتبط
گزارش خطا
آخرین اخبار