بازخواني يك يادداشت درباره آلودگی هوا

دور تسلسل پرونده الودگي هوا عنوان یادداشتی که پیشتر احمد حكيمي پور عضو شوراي شهر چهارم و دبیر کل حزب اراده ملت در روزنامه شرق نوشته است؛ که در ادامه از نظر می گذرد: 

عادت کرده‌ایم همواره در دور تسلسل باشیم و متأسفانه مسئله آلودگی هوا از آن دست موضوعاتی است که سال‌هاست پیرامون آن، فقط سخنوری شده، به جای آنکه با رویکرد نتیجه‌محوری به اجرای مصوبات و طرح‌هایی روی آورده شود که وقت بسیاری برای آنها صرف شده بود. 

در اولین دوره شورای شهر تهران که کم‌کم با پدیده آلاینده‌های شهری مواجه می‌شدیم، جلسات کارشناسی متعددی با سازمان‌های مربوطه تشکیل شد تا با تدوین طرحی بتوانیم به کنترل پدیده آلودگی هوا بپردازیم، که البته تازه در آن زمان در نقطه اول ورود به پدیده‌ای بودیم که اکنون به بحران تبدیل شده است. در شورای شهر اول در سال ٧٨، لایحه دفاع از شهر و شهروندان تهران در برابر آلودگی هوا که طرح اولیه آن به امضای خانم جلایی‌پور و آقایان اصغرزاده، فروزش، رضوی و اینجانب رسیده بود...

 

به شهردار وقت تهران آقای الویری ابلاغ شد که طبق آن شهرداری تهران موظف شده بود در مدت یک هفته گزارش جامعی از وضعیت آلودگی هوا و علل آن در تهران تحت عنوان این لایحه متضمن وظایف و اختیارات شهرداری دراین‌باره و نحوه همکاری و هماهنگی با سازمان‌های مسئول و ذی‌ربط به همراه پیشنهادات و اقدامات فوری و درازمدت برای کاهش آلودگی هوا ارائه کند. این لایحه در آن زمان دغدغه‌ای بود که از سوی اعضای شورا به‌جدیت پیگیری می‌شد.  

با روی‌کارآمدن دولت اصلاحات و با حضور خانم ابتکار در سازمان محیط‌زیست، ایشان برای عملیاتی‌شدن دستورالعمل‌های اجرائی که مدون شده بود و راه‌اندازی مراکز معاینه فنی در تهران، با پشتوانه دولت، بودجه‌ای را اختصاص دادند و این مقدمه‌ای برای پرداختن جدی به این موضوع بود تا اینکه در سال ۷۹، طرحی در هفت بند تدوین شد که بنا بود در مدت ۱۰ سال آلودگی تهران را کم کند و تا سال ۸۴، ۳۰ درصد طرح پیش رفت ولی با تغییر دولت، باز بنا بر رفتارهای مدیریتی، ادامه اجرای آن متوقف شد و مغفول ماند. آنچه از بررسی عملکرد برمی‌آید اینکه، در دولت نهم، برگزاری جلسات متعدد و تشکیل کارگروه و کمیته‌های موقت و اضطرار نهایت اقدام عملیاتی در این راستاست.  

اما جدی‌ترشدن بحران منجر به این شد که بالاخره در سال ۸۹، جلسه‌ای برای بررسی طرح ۱۰ساله تشکیل شود و عاقبت سال ۹۰ برنامه جامع کاهش آلودگی هشت کلان‌شهر به تصویب می‌رسد؛ هرچند با بررسی کلیات آن به نظر می‌رسد یک توصیه‌نامه برای سازمان‌ها بود تا آنکه دستورالعمل عملیاتی را به پیوست داشته باشد و پس از آن نیز ده‌ها مصوبه در مجلس ارائه می‌شود که دولت را مکلف به اجرای بندهای مصوبه کاهش آلودگی هوا می‌کند و سرانجام به طرح تکمیلی مجلس می‌رسد. مواردی که در این نوشتار آوردم، تنها بخشی از همان دور باطلی است که برای مقابله با آلودگی هوا در این ١٥ سال گذشته با آن روبه‌رو بوده‌ایم.  

 در نتیجه باید گفت به نظر می‌رسد ارائه مصوبات جدید، مشکلی را از این موضوع حل نمی‌کند بلکه باید درنگی کنیم و به آنچه در گذشته انجام شده، نگاهی داشته باشیم و به اجرای برنامه‌های مغفول‌مانده بپردازیم.