فرید زکریا: ترامپ با اقداماتش درباره ایران آمریکا را در معرض خطر قرار داده است
روزنامه واشنگتن‌پست در گزارشی با اشاره به تجربیات روسای جمهور پیشین آمریکا در عرصه سیاست خارجی نوشت: رئیس‌جمهور ترامپ درخصوص ایران و کره‌شمالی بدون دلیلی درست آمریکا را در معرض خطر قرار داده و مشخص نیست که این رویکرد به کجا می‌انجامد.
به گزارش صدای ایران از ایسنا، روزنامه واشنگتن‌پست در یادداشتی به قلم فرید زکریا خبرنگار شبکه سی‌ان‌ان و کارشناس روابط بین‌الملل با اشاره به اینکه لیندون جانسون، سی‌و ششمین رئیس‌جمهور آمریکا پیش از مشارکت کامل این کشور در جنگ ویتنام، اذعان کرد که امکان پیروزی در این جنگ وجود ندارد، نوشت: دوراهی پیش‌روی جانسون چیزی است که روسای جمهور آمریکا وحشت دارند با آن روبه‌رو شوند و این چیزی است که رئیس‌جمهور ترامپ نیز در خصوص ایران و کره‌شمالی در برابر خود قرار داده است.
در ماه مه 1964، زمانی که آمریکا کمتر از 20 هزار نیرو به عنوان مشاور و مربی آموزشی در ویتنام داشت، جانسون به مشاوران امنیت ملی‌اش گفت: این موضوع در من واهمه ایجاد می‌کند، فکر نمی‌کنم امیدی وجود داشته باشد که بتوانیم در فاصله 10 هزار مایلی از خانه با آنها (ویتنامی‌ها) مبارزه کنیم و در این منطقه به جایی برسیم. فکر نمی‌کنم ارزش جنگیدن داشته باشد و فکر نمی‌کنم بتوانیم خارج شویم. جانسون همچنین گفت که نمی‌داند ویتنام برایش چه ارزشی دارد و حتی ارزشی برای کشورش دارد.
واشنگتن‌پست در ادامه نوشت: جانسون سوالات درستی را مطرح کرده بود چراکه متوجه شده بود ویتنام ضروری نیست و به راحتی می‌تواند به یک باتلاق تبدیل شود. وی هرگز هم نتوانست به این نتیجه‌گیری منطقی برسد که از جنگ خارج شود. جانسون شبیه بسیاری دیگر از روسای جمهور قبل و بعد خود نتوانست شاهد این باشد که چطور می‌تواند شکست را بپذیرد از آنجایی که این رئیس‌جمهور آمریکا نتوانست راهی را برای اعتراف به این پیدا کند که آمریکا می‌باید مسیر خود را تغییر دهد، جانسون تعداد نیروها در ویتنام را از سطح کمتر از 20 هزار نفر به بیش از 500 هزار نظامی افزایش داد، اما هند و چین، جامعه آمریکا و ریاست جمهوری‌اش را از هم گسست.
این مثال بسیار فاجعه‌آمیز است و این یک حقیقت است که آمریکا در سیاست خارجی‌اش هر زمان که با یک گزینه عقب‌نشینی و پیش‌روی روبه‌رو است، دومی را دنبال می‌کند.
واشنگتن پست در ادامه با اشاره به اینکه ترامپ در خصوص ایران و کره‌شمالی به طرز تاسف‌باری و بدون هیچ دلیل درستی خطراتی را برای آمریکا به وجود آورده است، نوشت: از آنجایی که به نظر می‌آید ترامپ مصمم است تا از روسای جمهور پیشین آمریکا سخت‌گیرانه‌تر باشد، در قبال هر دو کشور موضع بیشینه‌گرایی (به این معنی که برای رسیدن به هدف سیاسی باید به اعمال انقلابی و مستقیم متوسل شد) اتخاذ کرده است. ترامپ خواهان کره‌شمالی بدون هیچ‌گونه سلاح هسته‌ای و توقف موشک‌های بالستیک ایران و توقف حمایت آن از گروه‌های نیابتی‌اش در عراق، سوریه و یمن است. احتمال بسیار کمی وجود دارد که کره‌شمالی و ایران به این سادگی تسلیم خواسته‌های واشنگتن شوند و اگر تسلیم نشوند، ترامپ چه خواهد کرد؟ وی عقب‌نشینی خواهد کرد یا پیش‌روی؟ این تنش‌ها به کجا خواهد رسید؟
به نظر می‌آید که ترامپ به مذاکرات بین‌المللی همچون تعاملات تجاری‌اش می‌نگرد. وی باید پیروز شود اما یک تفاوت بزرگ وجود دارد، اینکه در عرصه بین‌الملل، شخص مقابل نیز در خصوص سیاست داخلی‌اش نگرانی دارد. او نیز نمی‌تواند به عنوان بازنده ظاهر شود.
به نوشته این روزنامه آمریکایی، این در حالی است که برای موفقیت یک مذاکره بین‌المللی باید عناصری از بازی برد ـ برد وجود داشته باشد در غیر این صورت، طرف مقابل نمی‌تواند توافق را به کشور خود عرضه کند، اما ظاهرا ترامپ معتقد است که به هر حال باید برنده باشد و طرف مقابل هم باید بازنده شود.
ممکن است شیوه مذاکرات ترامپ در زندگی گذشته‌اش کارساز بوده باشد، اما وی دیگر معاملات املاک و مستغلات انجام نمی‌دهد. عرصه متفاوت است، شرایط به شدت پیچیده‌تر است و موانع بسیار بیشترند، به صورت نجومی بیشترند.
به گزارش صدای ایران از ایسنا، روزنامه واشنگتن‌پست در یادداشتی به قلم فرید زکریا خبرنگار شبکه سی‌ان‌ان و کارشناس روابط بین‌الملل با اشاره به اینکه لیندون جانسون، سی‌و ششمین رئیس‌جمهور آمریکا پیش از مشارکت کامل این کشور در جنگ ویتنام، اذعان کرد که امکان پیروزی در این جنگ وجود ندارد، نوشت: دوراهی پیش‌روی جانسون چیزی است که روسای جمهور آمریکا وحشت دارند با آن روبه‌رو شوند و این چیزی است که رئیس‌جمهور ترامپ نیز در خصوص ایران و کره‌شمالی در برابر خود قرار داده است.
در ماه مه 1964، زمانی که آمریکا کمتر از 20 هزار نیرو به عنوان مشاور و مربی آموزشی در ویتنام داشت، جانسون به مشاوران امنیت ملی‌اش گفت: این موضوع در من واهمه ایجاد می‌کند، فکر نمی‌کنم امیدی وجود داشته باشد که بتوانیم در فاصله 10 هزار مایلی از خانه با آنها (ویتنامی‌ها) مبارزه کنیم و در این منطقه به جایی برسیم. فکر نمی‌کنم ارزش جنگیدن داشته باشد و فکر نمی‌کنم بتوانیم خارج شویم. جانسون همچنین گفت که نمی‌داند ویتنام برایش چه ارزشی دارد و حتی ارزشی برای کشورش دارد.
واشنگتن‌پست در ادامه نوشت: جانسون سوالات درستی را مطرح کرده بود چراکه متوجه شده بود ویتنام ضروری نیست و به راحتی می‌تواند به یک باتلاق تبدیل شود. وی هرگز هم نتوانست به این نتیجه‌گیری منطقی برسد که از جنگ خارج شود. جانسون شبیه بسیاری دیگر از روسای جمهور قبل و بعد خود نتوانست شاهد این باشد که چطور می‌تواند شکست را بپذیرد از آنجایی که این رئیس‌جمهور آمریکا نتوانست راهی را برای اعتراف به این پیدا کند که آمریکا می‌باید مسیر خود را تغییر دهد، جانسون تعداد نیروها در ویتنام را از سطح کمتر از 20 هزار نفر به بیش از 500 هزار نظامی افزایش داد، اما هند و چین، جامعه آمریکا و ریاست جمهوری‌اش را از هم گسست.
این مثال بسیار فاجعه‌آمیز است و این یک حقیقت است که آمریکا در سیاست خارجی‌اش هر زمان که با یک گزینه عقب‌نشینی و پیش‌روی روبه‌رو است، دومی را دنبال می‌کند.
واشنگتن پست در ادامه با اشاره به اینکه ترامپ در خصوص ایران و کره‌شمالی به طرز تاسف‌باری و بدون هیچ دلیل درستی خطراتی را برای آمریکا به وجود آورده است، نوشت: از آنجایی که به نظر می‌آید ترامپ مصمم است تا از روسای جمهور پیشین آمریکا سخت‌گیرانه‌تر باشد، در قبال هر دو کشور موضع بیشینه‌گرایی (به این معنی که برای رسیدن به هدف سیاسی باید به اعمال انقلابی و مستقیم متوسل شد) اتخاذ کرده است. ترامپ خواهان کره‌شمالی بدون هیچ‌گونه سلاح هسته‌ای و توقف موشک‌های بالستیک ایران و توقف حمایت آن از گروه‌های نیابتی‌اش در عراق، سوریه و یمن است. احتمال بسیار کمی وجود دارد که کره‌شمالی و ایران به این سادگی تسلیم خواسته‌های واشنگتن شوند و اگر تسلیم نشوند، ترامپ چه خواهد کرد؟ وی عقب‌نشینی خواهد کرد یا پیش‌روی؟ این تنش‌ها به کجا خواهد رسید؟
به نظر می‌آید که ترامپ به مذاکرات بین‌المللی همچون تعاملات تجاری‌اش می‌نگرد. وی باید پیروز شود اما یک تفاوت بزرگ وجود دارد، اینکه در عرصه بین‌الملل، شخص مقابل نیز در خصوص سیاست داخلی‌اش نگرانی دارد. او نیز نمی‌تواند به عنوان بازنده ظاهر شود.
به نوشته این روزنامه آمریکایی، این در حالی است که برای موفقیت یک مذاکره بین‌المللی باید عناصری از بازی برد ـ برد وجود داشته باشد در غیر این صورت، طرف مقابل نمی‌تواند توافق را به کشور خود عرضه کند، اما ظاهرا ترامپ معتقد است که به هر حال باید برنده باشد و طرف مقابل هم باید بازنده شود.
ممکن است شیوه مذاکرات ترامپ در زندگی گذشته‌اش کارساز بوده باشد، اما وی دیگر معاملات املاک و مستغلات انجام نمی‌دهد. عرصه متفاوت است، شرایط به شدت پیچیده‌تر است و موانع بسیار بیشترند، به صورت نجومی بیشترند.
گزارش خطا
آخرین اخبار