روماریوی ایران پس از 7 سال در ورزشگاه

ساکت و آرام نشسته بود یک گوشه و بازی را تماشا می‌کرد. شاید یاد آن روزهایی افتاده بود که یک ورزشگاه «روماریوی ایران» صدایش می‌کردند. رنگ و رخ سابق را نداشت. پیر شده بود اما همچنان «علیِ خوش چهره» استقلالی بود که روزگاری برایش سرودست می شکستند اما امروز ... 

یکی دو نفری او را شناختند و دهان به دهان چرخید در ورزشگاه، که زندانی آزاد شده! نه زندانی آزاد نشده. او به مرخصی آمده و باید برگردد به آنجایی که محکوم به گذران عمر در آن است، تا تهِ تهِ عمر. او بازی را دید و کمی از تشویق‌ها دلخوش شد. سهم او از بازی فینال جام شهدا شد، کمی تشویق، نشستن در کنار تماشاگران ویژه بازی و شاید مرور خاطرات گذشته. بله. صحبت از علی اکبریان است. تماشاگر خاص بازی استقلال - تراکتورسازی در ورزشگاه تختی تهران که فرصتی دست داد تا با او گفت‌وگویی کوتاه داشته باشیم، هر چند بنا به دلایلی این امکان فراهم نشد تا بیش از این درباره زندانی شدنش سؤال کنیم. حس کنجاوی‌اش بود اما...

با اکبریان در حالی صحبت کردیم که نشانی از شادابی و طراوات روزهای گذشته در چهره‌اش نبود، صدایش مثل گذشته رسا نبود، گویی یک اکبریان دیگری شده بود. با این اما او در اتاق تنگ زندان هم سعی کرده خودش باشد؛ روماریوی همیشگی، شاید با این باور که «شیر، همیشه شیر است حتی اگر پیر باشد».

بعد از 7 سال دوباره شرایطی پیش آمد تا به ورزشگاه بیایم، هواداران استقلال هم لطف کرده و من را تشویق کردند که از آنها تشکر می‌کنم. تشویق شدنم بعد از این همه سال روحیه‌ام را بالا برد.

من هم در پرسپولیس بازی کردم و هم استقلال اما به نوعی خون من آبی است و به این تیم علاقه‌ خاص‌تری دارم.

بله در زندان فوتبال نگاه می‌کنیم اما بازی‌هایی که از ساعت 11 شب به بعد است را نمی‌توانیم ببینیم.

برای جام جهانی اجازه داشتیم تا بازی‌های آخر شب را هم ببینیم.

تیم ملی در جام جهانی بد بازی نکرد اما بیش از حد دفاعی بازی می‌کرد و خبری از حفظ توپ و کارهای تاکتیکی هم نبود.

فکر می‌کنم برای تیم ملی مربی ایرانی بهتر باشد، در این چند سال کی‌روش چیز خاصی از خودش نشان نداده و مربی ایرانی بهتر می‌تواند با تیم کار کند.

کیفیت بازی‌ها سال به سال بهتر می‌شود و بازی‌های بهتری را از تیم‌ها شاهد هستیم. سطح مسابقات از زمانی که ما بازی می‌کردیم بالاتر رفته است.

ای بابا! زمان ما که از این پول‌ها نبود، سال اولی که به استقلال آمدم قرارداد یک میلیون تومانی بستم که همین پول را هم نگرفتم. در 5 سال 5 میلیون هم نگرفتم.

2 میلیارد چیست اگر 2 میلیون هم می‌دادند بازی می‌کردم.

چند نفری مثل علی پروین چند باری پیش من آمدند و دنبال کارهایم بودند اما توقعی از کسی ندارم که کار برای من انجام بدهد. بالاخره همه خودشان کار دارند.

جرم من مواد مخدر است و به خاطر اسمش هم که شده کسی دوست ندارد خودش را با من قاطی کند، به خاطر همین می‌گویم از کسی توقعی ندارم که دنبال کارم باشد.