حدادی: دلم می خواهد در المپیک 2020 طلا بگیرم

احسان حدادی، شده احسان چند سال قبل؛ همان پرتابگری که دیسکش کمتر از 65 متر روی زمین نمی‌خوابید. آن هم روزهای آخر فصل.

به گزارش صدای ایران، به نقل از خبر ورزشی، پرتاب 65 متر و 66 سانتیمتر برایش شروع دوباره‌ای است؛ شروعی برای پرتاب کنار مدعیان بزرگ دنیا در دایموند لیگ‌ها. به خاطر همین خیلی خوشحال است. خوشحال تا المپیک 2020 دوباره دیسکش مدال بگیرد. این بار اما مدالی به رنگ طلا.

خدا را شکر. من در هفته قبل 65 متر و 28 سانتیمتر انداختم و مرحله دوم 65 متر و 66 سانتیمتر، امیدوارم هفته آخر با بهترین رکورد فصل، مسابقات را تمام کنم.

چرا که نه. وقتی رکورد 65 متر برایم ملکه شود، سال آینده روزهای خوبی دارم چرا که با این رکورد به دایموند دعوت می‌شوم و سال آینده در مراحل مختلف دایموند بهتر پرتاب می‌کنم و در نهایت برای المپیک 2020 شرایطم با ریو فرق می‌کند.

حسین‌آقا با من بدنسازی کار می‌کرد. هرچند به خاطر تابستان خیلی بدنسازی کار نکردیم اما او از نظر فکری و حرفه‌ای‌گری خیلی کمک‌حالم بود چرا که من از چهار سال قبل به خاطر مصدومیت و کم شدن وزنم برای بازی‌های آسیایی 2014 نوسان رکورد داشتم اما وقتی او آمد، به من یاد داد چطور تمرین کنم و ورزش حرفه‌ای. هرچند هنوز هم خیلی چیزها باید یاد بگیرم. او کنارم بود و من تمریناتم را مداوم انجام می‌دادم. با اینکه مربی تخصصی‌ام نبود اما خدا را شکر رکوردهایم خیلی خوب شد.

صد درصد. باید همان احسان شوم چرا که هر سربالایی، سرپایینی دارد. من هم بعد از دوران سخت و افتی که داشتم دوباره رکوردهایم بالا رفته است. از طرفی من به سنی رسیده‌ام که تازه کارم برای موفقیت شروع شده چرا که پرتابگران از 30 سال به بعد پخته‌تر شده و با تجربه‌ای که دارند، بهترین رکوردها را ثبت می‌کنند، حتی آلکنا هم در 40 سالگی، 70 متر و 20 سانتیمتر پرتاب کرد.

با ادامه ین روند من حتی در المپیک 2020 هم مدال می‌گیرم. یک مدال دیگر به خاطر دل خودم. خیلی هم دوست دارم رنگ مدال نقره المپیک لندن را در توکیو با طلا عوض کنم تا خیلی‌ها مثل حسین‌آقا نگویند تو یک مدال نقره پیزوری داری، (‌با خنده‌) می‌خواهم طلا بگیرم تا حداقل زبانم پیش آنها دراز باشد (‌با خنده).

اگر بشود فصل را با پرتاب بهتری تمام کنم که خیلی خوب می‌شود اما حالا شرایط کمی سخت است، مخصوصاً که هوا سرد شده و در آفتاب انقلاب هم باد مخالف اذیت می‌کند و حداقل یکی، دو متر روی رکوردها تأثیر می‌گذارد.

من برنامه‌ام را برای مربی، ماساژور و اردوها به فدراسیون داده‌ام و منتظر جواب هستم. همیشه برنامه‌ام را شفاهی می‌گفتم و بعد فدراسیون می‌گفت ندیدیم و نشنیدیم اما امسال مکتوب دادم و امیدوارم خیلی سریع و در اسرع وقت انجام شود.

نه. من برای مسابقه به آمریکا می‌روم. وظیفه فدراسیون، پیدا کردن مربی است نه من. اگر فدراسیون بخواهد، رایزنی می‌کنم چرا که مربیان زیادی از دوومیدانی را در اروپا و آمریکا می‌شناسم، نه فقط پرتابی‌ها. حتی قبلاً هم مربی خودم و ورزشکاران دیگر را معرفی کرده‌ام اما حالا وظیفه فدراسیون است که خیلی زود مربی‌ام را انتخاب کند. به هر حال هیچ جا رسم نیست که ورزشکار مربی‌‌اش را پیدا کند.

من دوست دارم مربی را خودم انتخاب کنم اما دیگر دخالت نمی‌کنم. فکر می‌کنم فدراسیون باید آن‌قدر توانمند باشد که بتواند برای ورزشکار مدال‌آور المپیکی‌‌اش، مربی بیاورد که رکورد 66 متری‌‌اش را به 69، 70 متر برساند. امیدوارم انتخاب مربی به دقیقه 90 نکشد که آخرش بگویند پیدا نکردیم چرا که تنها 10 ماه تا بازی‌های آسیایی مهلت داریم. بازی‌هایی که مدالش بعد از المپیک باارزش‌ترین است. امیدوارم اگر فدراسیون نتوانست کمیته ملی المپیک مثل همیشه کمکم کند.

من دو ماه است با رئیس فدراسیون صحبت نکرده‌ام. بعد از پرتابم هم اصلاً با من تماس نگرفت.

نه من پاداش گرفتم و نه حسین توکلی. من در مراسم تجلیل نتوانستم حاضر شوم و به خاطر همین تا امروز پاداش به دستم نرسیده است. حسین‌آقا هم که به خاطر نداشتن قرارداد با فدراسیون اصلاً پاداش برایش تعیین نکردند. با اینکه مربیان بقیه بچه‌ها پاداش گرفتند، به خاطر همین من پاداش توکلی را از جیب خودم دادم. امیدوارم فدراسیون با او قرارداد ببندد و تا المپیک کنارم باشد تا از تجربیاتش استفاده کنم.