رفتاری در حد و اندازه ایران

نادر کریمی‌ جونی- سخنرانی روحانی مانند همیشه متعادل و باثبات بود. برخلاف دونالد ترامپ و بنیامین نتانیاهو که در بخشی از سخنان‌شان دچار هیجان‌زدگی شدند و برای قانع کردن افکار عمومی جهان درباره آنچه که خطر ایران می‌نامیدند دچار زحمت و هیجان‌زدگی شدند اما روحانی به آرامی و بدون زحمت پاسخ حملات آنها را داد. این سخنرانی احتمالا برای کسانی که منتظر سخنان آتشین و خلق تصاویری رقت‌بار از اقدامات آمریکا و اسراییل بودند قانع‌کننده نیست و از این جهت احتمالا امروز بسیاری از محافظه‌کاران تندرو و دلواپسان، زبان به سرزنش و انتقاد از روحانی خواهند گشود.

البته روحانی در سخنان دیروز خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد از همان تکنیکی که ترامپ و نتانیاهو بهره برده بودند استفاده کرد؛ او ترامپ را به نظامی‌گری، فروش سلاح و حمایت از متحدان دیکتاتور خود متهم کرد و با بیان اینکه رقص شمشیر و حمایت از دیکتاتوری متجاوز زیبا نیست صداقت و راستگویی ترامپ را به چالش کشید. در این سخنان روحانی از مبارزه ملت فلسطین نیز حمایت و تصریح کرد که وقتی شهروندان فلسطینی امنیت نداشته باشند، اسراییل نیز نمی‌تواند امنیت داشته باشد.

اشاره گذرای روحانی به موضوع یمن و نام نبردن از بزرگ‌ترین دشمن منطقه‌ای ایران یعنی عربستان از سویی ممکن است به این منظور باشد که روحانی نخواسته است روابط با این همسایه جنوبی را دچار وخامت بیشتر کند. شاید هم حمله به بزرگ‌ترین متحد عربستان- ایالات متحده- را کافی دانسته و ریاض را در حدی که بتوان به او حمله کرد به حساب نیاورده است.

حسن روحانی در اظهاراتش همچنین تلاش کرد تا نه فقط دولت خویش که حکومت جمهوری اسلامی را دنباله‌رو میانه‌روی قلمداد کند و این مشی را مورد حمایت ملت ایران ذکر کند. به ویژه آنکه رییس‌جمهور اسلامی ایران وقتی از پیروزی‌اش در انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری کشورمان یاد کرد در واقع برقراری دموکراسی در ایران و رواج سازوکارهای مردم‌سالاری را به تصویر کشید و از این جهت به اتهام‌هایی که درباره دیکتاتور به حکومت کشورمان زده می‌شود را پاسخ داد.

در مجموع می‌توان سخنرانی روحانی در این تریبون جهانی را در حد و اندازه‌های کشورمان قابل قبول دانست هرچند که انتظار می‌رود تندروهایی که تریبون‌های پرسروصدا دارند از همین امروز لب به انتقاد و تمسخر بگشایند.

روزنامه جهان صنعت