آنالیز ذهنی استقلالی‌ها دستکاری شده‌بود

 وقتی تیمی در جریان بازی 6 گل دریافت می‌کند اولین معنایش این است که حریف را دست‌کم گرفته و توپ را با چاشنی غرور به حرکت درآورده است.

صدای ایران- ناکامی‌ با 6 گل خورده یک تحقیر تاریخی برای فوتبال باشگاهی ما آن هم در نبرد با یک تیم عربی است. استقلال که در بازی رفت با تک‌گل دقایق پایانی از نقطه پنالتی رؤیای صعود به مرحله بعدی را می‌دید ظاهراً فراموش کرده بود هنوز 90 دقیقه پرماجرای دیگر پیش رو دارد و باید برای آن برنامه‌ریزی منظمی داشته باشد.

شاید برخی با بیان این که نفرات استقلال جوان هستند یا تعدادی از نفرات اصلی خود را به همراه نداشت این شکست را توجیه کنند.

به گمان ما واقعیت ماجرا ملموس‌تر از آن است که برای آسیب‌شناسی شکست استقلال نیازمند رمل و اسطرلاب باشیم. منطق حکم می‌کرد پس از برتری یک بر صفر بازی رفت، علی منصوریان قبل از هر چیز نگاهی ویژه به خط دفاعی خود می‌کرد و حتی با دفاع اتوبوسی مانع حملات ایذایی حریف قدرتمند خود می‌شد اما ظاهراً نه او به خوبی نظرات تدافعی خود را به شاگردانش انتقال داد و نه شاگردانش آنالیز ذهنی درستی از حریف خود داشتند.

این بازی سخت یک راهکار ساده داشت. اگر علی منصوریان همان علی منصوریان نفت تهران بود و از ناکامی نیم‌فصل اول استقلال درس می‌گرفت تردید نکنید چنین اتفاق تلخی انتظارش را نمی‌کشید.

منطق می‌گوید در چنین دیدار حساسی باید بنیه خط دفاعی خود را تقویت می‌کرد و با پرسینگ در محوطه جریمه حریف اجازه بازیسازی را به آنها نمی‌داد و یا روند آن را کند می‌کرد.

به یاد داریم زمانی که منصوریان هدایت استقلال را بر عهده گرفته بود ترجیح داد با ژست جدید، این تیم پرطرفدار را هدایت کند که نتیجه آن نتایج ضعیف در چند هفته ابتدایی رقابت‌های لیگ برتر بود اما رفته رفته از پیله جدید خارج شد و با رجعت به گذشته موفقیت‌آمیز با نفت، هم جوانان تیمش را باور کرد و هم در هر بازی با توجه به بضاعت حریف و توانمندی خود تیمش را روانه میدان کرد و نتیجه‌اش را دید. کاش استقلال در دیدار برگشت مانند تیم نیم‌فصل دوم و یا منصوریان با همان نگرش مربی نفت بود. افسوس که این منصوریان، آن علی‌منصور مورد نظر نبود.