دیگر کسی خانه اش را برای دارو و درمان نمی فروشد
به گزارش صدای ایران، روزنامه ایران در گزارشی نوشت: دستاوردهای دولت یازدهم در حوزه بهداشت و درمان هر کدام گزارشی جدا می خواهد مانند اضافه شدن 21 هزار تخت بیمارستانی و افزایش آن به 23 تا 24 هزار تخت که معادل یک چهارم کل تخت های بیمارستانی کشور در کل تاریخ است.
در ادامه این گزارش می خوانیم: می گوید: «ای کاش بعد از این دولت، کسی نگوید طرح بیمه سلامت به نفع مردم نیست و آن را برهم بزند» یدالله ابراهیمی که با خانواده برای ملاقات پدرش به بیمارستان امام خمینی(ره) آمده این جمله را می گوید. او و بسیاری از همراهان بیماری که در این بیمارستان دولتی با آنها حرف زده ام از طرح بیمه سلامت و میزان دسترسی به دارو و خدمات درمانی آنقدر راضی هستند که تنها یک جمله را تکرار می کنند: «واقعاً همه چیز خوب است.» حوزه سلامت و بهداشت و درمان به عنوان یکی از نقاط روشن کارنامه دولت یازدهم، حتی منتقدین دولت را هم وادار به سکوت کرده است.
بنابراین آنها برای تخریب باید دنبال جایی باشند که لااقل تا این اندازه برای مردم ملموس نباشد و به ضد خود تبدیل نشود. مثلاً می‌توان رفت سراغ اینکه «چرا هواپیما می خرید و نیروی متخصص داخلی را ندید می گیرید؟» به هرحال تیری است در تاریکی، شاید 4 نفر هم باور کردند.
طرح بیمه سلامت با صدور 10 میلیون و 677 هزار دفترچه بیمه تقریباً به پوششی 95 درصدی رسیده و آن طور که آمارها نشان می دهد هزینه های بستری از 37 درصد به 3 درصد در روستاها و 6 درصد در شهرها رسیده و پرداخت مستقیم از جیب مردم در مجموع از 53 درصد به 40 درصد رسیده است. تغییری آنقدر ملموس که نیاز به آمار و ارائه عدد و رقم نیست.
در بیمارستان امام خمینی(ره) به روی بیماران چارطاق باز است و مثل همیشه روبه روی آن پر از تاکسی و دکه های کوچک آبمیوه و کمپوت فروشی. رو به روی در ورودی هم زیر درخت‌هایی که حالا سبز و پر برگ شده اند همراه بیماران استراحت می کنند. کسانی که از راه های دور و نزدیک به این بیمارستان آمده اند تا بیمارشان را به دست پزشکان پایتخت نشین بسپارند. حمزه مختاری مردی تقریباً 40 ساله و خوش صحبت است. از اسلامشهر برای درمان مادرش آمده. به قول خودش: «روده هایش ایراد پیدا کرده». او از خدمات بیمارستان راضی است اما چیزی که باعث شده واقعاً احساس بهتری داشته باشد، پایین بودن قیمت درمان است: «شنیده بودم بیمه سلامت قیمت ها را پایین آورده اما باورم نمی شد تا دیدم تقریباً 2 میلیون و 800 هزارتومان هزینه بستری مادرم 200 هزار تومان شد. انصافاً خیلی خوب است. آدم این طوری دیگر نگران نیست که زندگیش را بفروشد و خرج بیماری کند.» تا همین چند سال پیش بسیاری از اقشار کم درآمد نخستین چیزی که بعد از درد و رنج بیماری باید تحمل می کردند رفتن زیر بار هزینه های کمرشکن درمان بود. هزینه هایی که گاه بیمار را از مراجعه به پزشک پشیمان می کرد و گاه مجبور به فروش خانه و وسایل منزل. حتماً شما هم بیماران بسیاری را می شناسید که پس از بیماری خانه را فروخته و مستأجر شدند.
داخل بیمارستان مردان و زنان زیادی روی صندلی هایی که برای استراحت گذاشته شده، خانوادگی غذا می خورند و حرف می زنند. اتفاق جالبی که در بیمارستان امام خمینی(ره) افتاده، فنسی است که دور فضای سبز آن کشیده شده؛ جایی که تا همین چند ماه پیش پر از همراهان بیماری بود که با زیلو و اسباب و اثاثیه چند روز آنجا اتراق می کردند. اما حالا نه خبری از آن همه همراه بیمار است و نه آن همه بهم ریختگی.
یدالله ابراهیمی با کیسه ای پر از آبمیوه به همراه خانواده گوشه‌ای ایستاده و منتظر خواهرش است تا باهم به ملاقات بروند. پدر ابراهمی بیش از یک سال است که درگیر سرطان و شیمی درمانی است: «دکتر مجبور شد بعد از متاستاز، شیمی درمانی را دائمی ادامه بدهد. تقریباً در دو دوره 24 بار شیمی درمانی شده. در این مدت شیمی درمانی یکبار هم به داروخانه مراجعه نکردیم، حتی داروخانه بیمارستان. قبل از بستری شدن پدرم همه می گفتند دیگر بدبخت شدی و خدا به دادت برسد. باید دنبال دارو بگردی و کجاها بروی و تازه اگر داروی خوب گیرت بیاید. شنیده بودم که داروها قبلاً چینی بوده و بیماران موقع تزریق از هوش می رفته اند. اما من نه دنبال دارو گشتم نه گرفتاری هایی را که دیگران می گفتند تجربه کردم. جالب اینکه چند وقت پیش فهمیدم دکتر چند بار به خاطر حساسیت و مقاومت پدرم دارو را عوض کرده و من اصلاً خبردار نشده ام.» او که هر روز بسیاری از آدم هایی مانند خودش را در بیمارستان دیده می گوید: «نه تنها من، که هیچ کدام از آنهایی که مانند من همراه بیمار هستند هم درگیر تهیه دارو نشده اند.»
خاطره سرگردانی همراهان برای تهیه دارو از هلال احمر به این داروخانه و آن داروخانه سر زدن و سرگشتگی و نگرانی شان کم کم از ذهن ها پاک می شود. تنها نگرانی که حالا همراهان تجربه می کنند رنجی است که از حال بیمارشان دارند. تا همین چند سال پیش وظیفه پیدا کردن دارو به عهده همراهان بیمار بود و آنها بودند و کفش های آهنینی برای دویدن و قلبی پر از نگرانی. کسانی که فامیلی آن طرف آب داشتند و می توانستند پولی بفرستند، داروی خوب گیرشان می آمد و بقیه... تحریم های ظالمانه شاید در حوزه صنعت نفت برای مردم ملموس نبود اما آنها با گوشت و پوست و استخوان نبود دارو را حس می کردند و اگر باز تأثیر برجام در حوزه هایی دور از زندگی مردم بخوبی احساس نشود اما مردم با مراجعه به بیمارستان ها تأثیر برجام را از نزدیک لمس می کنند. گذشته از برجام مدیریت علمی دولت یازدهم عزت نفس را به بیماران و همران آنها برگرداند. دیگر زنی کف سالن و روی موزائیک یخ زده زایمان نمی کند و بیماری را به خاطر بی پولی در چمن های اطراف بیمارستان رها نمی کنند.
زهرا جانزاده حدود 35 ساله است. کمی رنگ پریده. از آمل برای دیدن دکترش به بیمارستان امام خمینی(ره) تهران آمده. منتظر است تا وقت ملاقات برسد. از اتفاقاتی که در روند درمانش افتاده می گوید. او مثل همه بیماران سرطانی که به داروهای خارجی احتیاج دارند دعا می کند که مبادا دوباره سایه تحریم های خارجی به ایران برگردد که اگر این طور بشود به قول خودش «دوباره بدبختی شروع می شود». زهرا نخستین بار سال 90 مبتلا به سرطان پستان شد. به قول خودش آن روزها هنوز بی تجربه بود و با فضای بیمارستان و روند درمان غریبه. او از روزهایی می گوید که به علت هزینه بالای درمان و خرید قرص‌های میلیونی، خانه و زندگی اش را در تهران فروخت، از کار افتادگی گرفت و به شهر مادری اش برگشت: «روزهای سختی بود و دوست ندارم دوباره یادش بیفتم. حالا همه چیز خوب و آرام است و یادآوری گذشته و آن همه مصیبت دردی از من دوا نمی کند.»
او از تفاوت قرص های ایرانی و خارجی و تجربه ای که در دوران تحریم از سر گذرانده می گوید. یعنی سال 92؛ زمانی که میانگین ماهانه کمبودهای دارویی بیش از 300 قلم بود که به کمتر از 30 قلم در سال 94 رسید: «قرصی که باید برای بیماری مصرف می کردم «زلودا» بود. بار اول به هر طریق بود این قرص را پیدا کردیم و اما بار دوم به تحریم ها خوردیم. دکترم به من گفت نمونه ایرانی را بخر و مصرف کن و اینکه هیچ فرقی با نمونه خارجی نمی کند. من هم مصرف کردم و سه بار به خاطر افت فشار بستری شدم و سری آخر هم آنقدر حالم بد شد که بیهوش شدم. سال 93 متاستاز کردم و تومور توی سرم تشکیل شد و باید درمان را با همان قرص شروع می کردم و من بشدت می ترسیدم. اما این‌بار خارجی‌اش در بازار بود و همان را مصرف کردم و خدا را شکر هیچ اتفاقی برایم نیفتاد.»
زهرا جانزاده از اینکه بعضی قرص‌ها را در شهر خودشان پیدا نمی کند و مجبور است برای خرید قرص به شهرهای مجاور برود، ناراحت است: «من در آمل زندگی می کنم و داروخانه ای که در شهر آمل داروی بیماری خاص داشته باشد وجود ندارد.»
البته این تنها شکایتی نیست که بیماران و همراهان آنها دارند. آقای مظفری که به همراه همسرش روی جدول نشسته، بیماری کلیوی دارد. آن‌طور که خودش می گوید پسرها و عروسش که هنوز بیمه تأمین اجتماعی نیستند، توانسته اند بیمه سلامت شوند و حسابی راضی اند اما او که خودش کارمند بازنشسته آموزش و پرورش است از سردرگمی در بیمه طلایی فرهنگیان ناراحت است: «ای کاش به مسئولان می گفتید ما که بازنشسته شده ایم و سن مان بالاست، بیشتر از همکارانی که سر کار هستند، به بیمه احتیاج داریم. کاش فکری به حال بیمه طلایی ما هم بکنند.»
دستاوردهای دولت یازدهم در حوزه بهداشت و درمان به این گزارش ختم نمی‌شود و کارهای زیاد دیگری هم صورت گرفته که هر کدام گزارشی جدا می‌خواهد مانند اضافه شدن 21 هزار تخت بیمارستانی و افزایش آن به 23 تا 24 هزار تخت که معادل یک چهارم کل تخت‌های بیمارستانی کشور در کل تاریخ است. یا بازسازی 750 بیمارستان وابسته به وزارت بهداشت و درمان. با همه این حرف‌ها و آمارها هنوز راه بسیار درازی برای رسیدن به روزی داریم که در کشور هیچ بیماری نگران خرید دارو یا هزینه بستری و هزاران مشکل ریز و درشت دیگر نباشد. راهی که شاید هنوز تا نیمه آن هم نرفته‌ایم.
در ادامه این گزارش می خوانیم: می گوید: «ای کاش بعد از این دولت، کسی نگوید طرح بیمه سلامت به نفع مردم نیست و آن را برهم بزند» یدالله ابراهیمی که با خانواده برای ملاقات پدرش به بیمارستان امام خمینی(ره) آمده این جمله را می گوید. او و بسیاری از همراهان بیماری که در این بیمارستان دولتی با آنها حرف زده ام از طرح بیمه سلامت و میزان دسترسی به دارو و خدمات درمانی آنقدر راضی هستند که تنها یک جمله را تکرار می کنند: «واقعاً همه چیز خوب است.» حوزه سلامت و بهداشت و درمان به عنوان یکی از نقاط روشن کارنامه دولت یازدهم، حتی منتقدین دولت را هم وادار به سکوت کرده است.
بنابراین آنها برای تخریب باید دنبال جایی باشند که لااقل تا این اندازه برای مردم ملموس نباشد و به ضد خود تبدیل نشود. مثلاً می‌توان رفت سراغ اینکه «چرا هواپیما می خرید و نیروی متخصص داخلی را ندید می گیرید؟» به هرحال تیری است در تاریکی، شاید 4 نفر هم باور کردند.
طرح بیمه سلامت با صدور 10 میلیون و 677 هزار دفترچه بیمه تقریباً به پوششی 95 درصدی رسیده و آن طور که آمارها نشان می دهد هزینه های بستری از 37 درصد به 3 درصد در روستاها و 6 درصد در شهرها رسیده و پرداخت مستقیم از جیب مردم در مجموع از 53 درصد به 40 درصد رسیده است. تغییری آنقدر ملموس که نیاز به آمار و ارائه عدد و رقم نیست.
در بیمارستان امام خمینی(ره) به روی بیماران چارطاق باز است و مثل همیشه روبه روی آن پر از تاکسی و دکه های کوچک آبمیوه و کمپوت فروشی. رو به روی در ورودی هم زیر درخت‌هایی که حالا سبز و پر برگ شده اند همراه بیماران استراحت می کنند. کسانی که از راه های دور و نزدیک به این بیمارستان آمده اند تا بیمارشان را به دست پزشکان پایتخت نشین بسپارند. حمزه مختاری مردی تقریباً 40 ساله و خوش صحبت است. از اسلامشهر برای درمان مادرش آمده. به قول خودش: «روده هایش ایراد پیدا کرده». او از خدمات بیمارستان راضی است اما چیزی که باعث شده واقعاً احساس بهتری داشته باشد، پایین بودن قیمت درمان است: «شنیده بودم بیمه سلامت قیمت ها را پایین آورده اما باورم نمی شد تا دیدم تقریباً 2 میلیون و 800 هزارتومان هزینه بستری مادرم 200 هزار تومان شد. انصافاً خیلی خوب است. آدم این طوری دیگر نگران نیست که زندگیش را بفروشد و خرج بیماری کند.» تا همین چند سال پیش بسیاری از اقشار کم درآمد نخستین چیزی که بعد از درد و رنج بیماری باید تحمل می کردند رفتن زیر بار هزینه های کمرشکن درمان بود. هزینه هایی که گاه بیمار را از مراجعه به پزشک پشیمان می کرد و گاه مجبور به فروش خانه و وسایل منزل. حتماً شما هم بیماران بسیاری را می شناسید که پس از بیماری خانه را فروخته و مستأجر شدند.
داخل بیمارستان مردان و زنان زیادی روی صندلی هایی که برای استراحت گذاشته شده، خانوادگی غذا می خورند و حرف می زنند. اتفاق جالبی که در بیمارستان امام خمینی(ره) افتاده، فنسی است که دور فضای سبز آن کشیده شده؛ جایی که تا همین چند ماه پیش پر از همراهان بیماری بود که با زیلو و اسباب و اثاثیه چند روز آنجا اتراق می کردند. اما حالا نه خبری از آن همه همراه بیمار است و نه آن همه بهم ریختگی.
یدالله ابراهیمی با کیسه ای پر از آبمیوه به همراه خانواده گوشه‌ای ایستاده و منتظر خواهرش است تا باهم به ملاقات بروند. پدر ابراهمی بیش از یک سال است که درگیر سرطان و شیمی درمانی است: «دکتر مجبور شد بعد از متاستاز، شیمی درمانی را دائمی ادامه بدهد. تقریباً در دو دوره 24 بار شیمی درمانی شده. در این مدت شیمی درمانی یکبار هم به داروخانه مراجعه نکردیم، حتی داروخانه بیمارستان. قبل از بستری شدن پدرم همه می گفتند دیگر بدبخت شدی و خدا به دادت برسد. باید دنبال دارو بگردی و کجاها بروی و تازه اگر داروی خوب گیرت بیاید. شنیده بودم که داروها قبلاً چینی بوده و بیماران موقع تزریق از هوش می رفته اند. اما من نه دنبال دارو گشتم نه گرفتاری هایی را که دیگران می گفتند تجربه کردم. جالب اینکه چند وقت پیش فهمیدم دکتر چند بار به خاطر حساسیت و مقاومت پدرم دارو را عوض کرده و من اصلاً خبردار نشده ام.» او که هر روز بسیاری از آدم هایی مانند خودش را در بیمارستان دیده می گوید: «نه تنها من، که هیچ کدام از آنهایی که مانند من همراه بیمار هستند هم درگیر تهیه دارو نشده اند.»
خاطره سرگردانی همراهان برای تهیه دارو از هلال احمر به این داروخانه و آن داروخانه سر زدن و سرگشتگی و نگرانی شان کم کم از ذهن ها پاک می شود. تنها نگرانی که حالا همراهان تجربه می کنند رنجی است که از حال بیمارشان دارند. تا همین چند سال پیش وظیفه پیدا کردن دارو به عهده همراهان بیمار بود و آنها بودند و کفش های آهنینی برای دویدن و قلبی پر از نگرانی. کسانی که فامیلی آن طرف آب داشتند و می توانستند پولی بفرستند، داروی خوب گیرشان می آمد و بقیه... تحریم های ظالمانه شاید در حوزه صنعت نفت برای مردم ملموس نبود اما آنها با گوشت و پوست و استخوان نبود دارو را حس می کردند و اگر باز تأثیر برجام در حوزه هایی دور از زندگی مردم بخوبی احساس نشود اما مردم با مراجعه به بیمارستان ها تأثیر برجام را از نزدیک لمس می کنند. گذشته از برجام مدیریت علمی دولت یازدهم عزت نفس را به بیماران و همران آنها برگرداند. دیگر زنی کف سالن و روی موزائیک یخ زده زایمان نمی کند و بیماری را به خاطر بی پولی در چمن های اطراف بیمارستان رها نمی کنند.
زهرا جانزاده حدود 35 ساله است. کمی رنگ پریده. از آمل برای دیدن دکترش به بیمارستان امام خمینی(ره) تهران آمده. منتظر است تا وقت ملاقات برسد. از اتفاقاتی که در روند درمانش افتاده می گوید. او مثل همه بیماران سرطانی که به داروهای خارجی احتیاج دارند دعا می کند که مبادا دوباره سایه تحریم های خارجی به ایران برگردد که اگر این طور بشود به قول خودش «دوباره بدبختی شروع می شود». زهرا نخستین بار سال 90 مبتلا به سرطان پستان شد. به قول خودش آن روزها هنوز بی تجربه بود و با فضای بیمارستان و روند درمان غریبه. او از روزهایی می گوید که به علت هزینه بالای درمان و خرید قرص‌های میلیونی، خانه و زندگی اش را در تهران فروخت، از کار افتادگی گرفت و به شهر مادری اش برگشت: «روزهای سختی بود و دوست ندارم دوباره یادش بیفتم. حالا همه چیز خوب و آرام است و یادآوری گذشته و آن همه مصیبت دردی از من دوا نمی کند.»
او از تفاوت قرص های ایرانی و خارجی و تجربه ای که در دوران تحریم از سر گذرانده می گوید. یعنی سال 92؛ زمانی که میانگین ماهانه کمبودهای دارویی بیش از 300 قلم بود که به کمتر از 30 قلم در سال 94 رسید: «قرصی که باید برای بیماری مصرف می کردم «زلودا» بود. بار اول به هر طریق بود این قرص را پیدا کردیم و اما بار دوم به تحریم ها خوردیم. دکترم به من گفت نمونه ایرانی را بخر و مصرف کن و اینکه هیچ فرقی با نمونه خارجی نمی کند. من هم مصرف کردم و سه بار به خاطر افت فشار بستری شدم و سری آخر هم آنقدر حالم بد شد که بیهوش شدم. سال 93 متاستاز کردم و تومور توی سرم تشکیل شد و باید درمان را با همان قرص شروع می کردم و من بشدت می ترسیدم. اما این‌بار خارجی‌اش در بازار بود و همان را مصرف کردم و خدا را شکر هیچ اتفاقی برایم نیفتاد.»
زهرا جانزاده از اینکه بعضی قرص‌ها را در شهر خودشان پیدا نمی کند و مجبور است برای خرید قرص به شهرهای مجاور برود، ناراحت است: «من در آمل زندگی می کنم و داروخانه ای که در شهر آمل داروی بیماری خاص داشته باشد وجود ندارد.»
البته این تنها شکایتی نیست که بیماران و همراهان آنها دارند. آقای مظفری که به همراه همسرش روی جدول نشسته، بیماری کلیوی دارد. آن‌طور که خودش می گوید پسرها و عروسش که هنوز بیمه تأمین اجتماعی نیستند، توانسته اند بیمه سلامت شوند و حسابی راضی اند اما او که خودش کارمند بازنشسته آموزش و پرورش است از سردرگمی در بیمه طلایی فرهنگیان ناراحت است: «ای کاش به مسئولان می گفتید ما که بازنشسته شده ایم و سن مان بالاست، بیشتر از همکارانی که سر کار هستند، به بیمه احتیاج داریم. کاش فکری به حال بیمه طلایی ما هم بکنند.»
دستاوردهای دولت یازدهم در حوزه بهداشت و درمان به این گزارش ختم نمی‌شود و کارهای زیاد دیگری هم صورت گرفته که هر کدام گزارشی جدا می‌خواهد مانند اضافه شدن 21 هزار تخت بیمارستانی و افزایش آن به 23 تا 24 هزار تخت که معادل یک چهارم کل تخت‌های بیمارستانی کشور در کل تاریخ است. یا بازسازی 750 بیمارستان وابسته به وزارت بهداشت و درمان. با همه این حرف‌ها و آمارها هنوز راه بسیار درازی برای رسیدن به روزی داریم که در کشور هیچ بیماری نگران خرید دارو یا هزینه بستری و هزاران مشکل ریز و درشت دیگر نباشد. راهی که شاید هنوز تا نیمه آن هم نرفته‌ایم.
گزارش خطا
آخرین اخبار