وقتی کلمات و کتاب ها یتیم شدند

به گزارش خبرنگار صدای ایران، متن دلنوشته نظرآهاری برای دکتر وثوقی به شرح ذیل است:

به نام خدای بود و نبود
برای استاد عزیزم دکتر افضل وثوقی

شما می دانید کلمات که عزادار می شوند، چه اتفاقی می افتد؟ شما می دانید کتاب ها که یتیم می شوند، چه می شود؟

حقیقت آن است که عزای کلمات از عزای آدم ها سخت تر است و یتیمی کتاب ها دردناکتر از یتیمی آدم هاست.

می دانید چرا؟ چون آدم ها از گوشت و استخوان ساخته شده اند و جهان اما از کلمه. در آغاز هیچ نبود فقط کلمه بود. حدا جهان را از کلمات آفریده است و آنکس که کلمات را به جهان اضافه می کند، هستی را می سازد، آفرینش را رقم می زند، دنیا را می آفریند.

وقتی کلمات گریه می کنند، کتاب ها خیس می شوند، امروز کتاب های من از اشک خیس اند. برای پدرشان، پدری که برایشان شناسنامه ای تازه گرفت و هویتی جدید ساخت و با لباسی نو آنها را به مهمانی دنیا برد.

از لاهه تا مشهد کریه می کنم و نمی دانم آیا قطاری هست که قاره به قاره اشک با خود ببرد؟ آیا هواپیمایی هست که بتوان سنگینی اندوه را بر آن نشاند و تا وطن پروازش داد؟

نه، نه قطاری است و نه هواپیمایی. تنها دلی هست که می توان سرشارش کرد از قدردانی و دعای خیر و تسلی گویی و تقدیم کرد.

نامیرایی و مانایی از آن هیچ کس نیست؛ اما جاودانگی شدنی ست، ممکن است، برای آنانی که اکسیر جاودانگی را می یابند و آب حیات را می نوشند.

و او آن اکسیر را یافته بود و آن آب حیات را نوشیده بود

او این امانت، این تن خاکی عاریتی را به زمین سپرد و زندگانی جاوید را برگزید

و نامیرایی پاداشی است که خداوند به او بخشید به پاس آن همه دانایی که آفرید، به پاس خلق کلمات، به پاس آن همه نور که به تاریکی ما آورد

بهشت ابدی خداوند ارزانی اتان

ما را دعا کنید، استاد عزیز

ما را دعا کنید