«حقیقت این است که زیربنای سیاست خارجی آمریکا برخلاف ادعای این کشور اصولا با حصول توافق سازگار نیست. اصولی که «دین ایچسون» و «جورج شولتز» -وزرای خارجه اسبق آمریکا- از آن به نام «استراتژی باغبانی» یاد می‌کنند. بدین معنا که آمریکا باید بذر پیشرفت را بکارد و تا سال‌ها از باغ حاصل آمده مراقبت کند و در این مسیر صبر پیشه کند و در هر صبح سیاست، گیاهان را به امید اینکه تا شب رشد بیشتری می‌کنند به بیرون نکشاند».

 

«رویکرد جنگ‌طلبانه ترامپ نسبت به رفتار تجاری چین می‌تواند از حیث ژئوپلتیکال بسیار خطرناک باشد. سابق بر این، روسای جمهور آمریکا در قبال چین حساب مسائل ژئوپلتیکال را از حساب مسائل اقتصادی جدا می‌کردند. اما ترامپ حساب مسائل امنیتی را از اقتصادی جدا نمی‌کند و همه را در یک کاسه می‌بیند. تنها یک گزینه در قبال دولت سرسخت برای چین می‌ماند: امتیازاتی را در عرصه رقابت اقتصادی و تجاری با آمریکا، به این کشور بدهد. رییس جمهور جدید آمریکا زمانی در کتاب خود تحت عنوان «هنر توافق» نوشت: هنر توافق این است که حتی مواردی را که فسخ و باطل شده، دوباره به موارد قابل توافق زنده تبدیل کنیم و در جهت آن چیزی که به آن اهمیت می‌دهیم خرجشان کنیم. همین از این روست که تماس وی با رییس جمهور تایوان کمی پس از پیروزی‌اش در انتخابات معنا می‌یابد. وی، پیشتر از این در مصاحبه از اینکه آمریکا تا این حد به «چین واحد» احترام می‌گذارد و آن را تحمل می‌کند گلایه کرد. او چین را واحد ندانست و برای تایوان حقوق و حاکمیت مستقل قائل شد. بازی ترامپ در دریای چین جنوبی هم در همین راستاست. او با کارت چالش دریای چین جنوبی و بحق رژیم حقوقی این منطقه بازی خواهد کرد تا به آنچه که در معامله می‌خواهد دست یابد. این تجارت و معامله به سبک ترامپ است. دوستان و شرکای اروپایی و آسیایی آمریکا پیوسته از این کشور انتظار داشته‌اند که ضمن احترام به تعهدات امنیتی، از سرمایه‌های مذاکره در قبال چین بهره ببرد. هم‌اکنون، آسیا در آستانه ورود به یک عدم‌اطمینان عمیق است. جنگ اقتصادی و تحول ژئوپلتیک گزینه‌های روی میز هستند. لذا، باغبان این دفعه آمریکا بازنده‌ای در باغ خواهد بود».