ناحق نگوئیم ، جهان سخت سست بنیاد است
« ناحق نگوئیم ، جهان سخت سست بنیاد است » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم آذر فخری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
حوادث دردناک و غم بار ، جان و روح مردمان سرزمین ما را نشانه رفته اند و آن چنان سریع و پی در پی از پس هم فوران می کنند که فرصت عکس العمل های منطقی و درست را از همه ی ارکان جامعه باز می ستانند. حتی عدم توانایی برای اندیشیدن و تصمیم درست گرفتن و تدبیر منطقی نیز ، خود از همان نوع فاجعه هایی است که بر ما می گذرد.
ما را چه شده است ؟ چه کرده ایم در محضر ناسوت و ملکوت ، که مستحق چنین عقوبت هایی شده ایم ؟ چه کم گذاشته ایم در حق جهان و جان خود و روح یکدیگر که دیگر صبر " فلک " تمام شده است و از منجیق خود بر ما تیر فتنه می بارد. چگونه شده است که نه خود بر یکدیگر رحم می کنیم ، نه طبیعت . در جایی از بی مبالاتی ها و بی مسئولیتی های خود ضربه می بینیم و در جایی دیگر سیلاب ، خانه و آشیانه های بناشده بر بادِ کپر نشینان را می برد. و خبر فاجعه ، اگر به اندازه و تا حد اغراق در گوش و چشم ما فرو نرود، نه آن را می بینیم و نه آن را جدی می گیریم. " رسانه " در فرا آوردن و هدایت مردم در جهت هایی که خودش لازم و مناسب می بیند ، نقش تاثیر گذار و مهمی دارد.
همچنان که یکی از کپر نشینان سیل زده می گفت : چون تلویزیون از ما فیلم و خبر پخش نکرد ، مردم هم ما را ندیدند و کمکی برای ما نفرستادند. در واقع ، با رسانه ای شدن است که یک حادثه ، فاجعه محسوب می شود و یک فاجعه اصلا دیده نمی شود. رسانه در آنی هم می تواند باری از دوش ملتی بردارد و نیز می تواند به درد و مشکلات ملتی خیانت کند. " چشم رسانه " آن نگاهی است که می تواند با چرخشی به جا یا نا به جا حساب شده یا هدایت شده ، جامعه ای را نجات دهد یا مضمحل کند. و البته شوربختانه ، رسانه در هر حالتی ، وابسته به سلیقه و تمایلات تولید کنندگان و حمایت کنندگان خود است. آن ها بخواهند ، فاجعه ، وسعت می گیرد و منتشر می شود و اگر نخواهند ، فاجعه ، نادیده گرفته می شود.
این هم از فاجعه هایی است که بر سرزمین ما می رود. هر رسانه ، از دیداری گرفته تا شنیداری و خواندنی ، تنها در صورتی به اخبار حوادث و فجایع می پردازد که خود لازم بداند و این لزوم را نیز خود تشخیص می دهد این تشخیص ، جایی در میان نیاز واقعی مردم ندارد؛ توجه یا عدم توجه رسانه هم زمان ، نیاز جامعه را هم اشباع می کند و هم موجب می شود این نیاز نادیده گرفته شود. کفه های سنجه ی وجدان و عواطف ما با فرکانس رسانه ها بالا و پایین می شود. و ما اکنون ، درست بر لبه ی جهانی ایستاده ایم که رسانه ، کنترل ناپذیر ترین یکه تاز میدان است.
حوادث دردناک و غم بار ، جان و روح مردمان سرزمین ما را نشانه رفته اند و آن چنان سریع و پی در پی از پس هم فوران می کنند که فرصت عکس العمل های منطقی و درست را از همه ی ارکان جامعه باز می ستانند. حتی عدم توانایی برای اندیشیدن و تصمیم درست گرفتن و تدبیر منطقی نیز ، خود از همان نوع فاجعه هایی است که بر ما می گذرد.
ما را چه شده است ؟ چه کرده ایم در محضر ناسوت و ملکوت ، که مستحق چنین عقوبت هایی شده ایم ؟ چه کم گذاشته ایم در حق جهان و جان خود و روح یکدیگر که دیگر صبر " فلک " تمام شده است و از منجیق خود بر ما تیر فتنه می بارد. چگونه شده است که نه خود بر یکدیگر رحم می کنیم ، نه طبیعت . در جایی از بی مبالاتی ها و بی مسئولیتی های خود ضربه می بینیم و در جایی دیگر سیلاب ، خانه و آشیانه های بناشده بر بادِ کپر نشینان را می برد. و خبر فاجعه ، اگر به اندازه و تا حد اغراق در گوش و چشم ما فرو نرود، نه آن را می بینیم و نه آن را جدی می گیریم. " رسانه " در فرا آوردن و هدایت مردم در جهت هایی که خودش لازم و مناسب می بیند ، نقش تاثیر گذار و مهمی دارد.
همچنان که یکی از کپر نشینان سیل زده می گفت : چون تلویزیون از ما فیلم و خبر پخش نکرد ، مردم هم ما را ندیدند و کمکی برای ما نفرستادند. در واقع ، با رسانه ای شدن است که یک حادثه ، فاجعه محسوب می شود و یک فاجعه اصلا دیده نمی شود. رسانه در آنی هم می تواند باری از دوش ملتی بردارد و نیز می تواند به درد و مشکلات ملتی خیانت کند. " چشم رسانه " آن نگاهی است که می تواند با چرخشی به جا یا نا به جا حساب شده یا هدایت شده ، جامعه ای را نجات دهد یا مضمحل کند. و البته شوربختانه ، رسانه در هر حالتی ، وابسته به سلیقه و تمایلات تولید کنندگان و حمایت کنندگان خود است. آن ها بخواهند ، فاجعه ، وسعت می گیرد و منتشر می شود و اگر نخواهند ، فاجعه ، نادیده گرفته می شود.
این هم از فاجعه هایی است که بر سرزمین ما می رود. هر رسانه ، از دیداری گرفته تا شنیداری و خواندنی ، تنها در صورتی به اخبار حوادث و فجایع می پردازد که خود لازم بداند و این لزوم را نیز خود تشخیص می دهد این تشخیص ، جایی در میان نیاز واقعی مردم ندارد؛ توجه یا عدم توجه رسانه هم زمان ، نیاز جامعه را هم اشباع می کند و هم موجب می شود این نیاز نادیده گرفته شود. کفه های سنجه ی وجدان و عواطف ما با فرکانس رسانه ها بالا و پایین می شود. و ما اکنون ، درست بر لبه ی جهانی ایستاده ایم که رسانه ، کنترل ناپذیر ترین یکه تاز میدان است.
آخرین اخبار
