مرحوم آيت ا... العظمى‏ موسوى اردبيلى یکی از علمای برجسته و تاثیر گذار حوزه علمیه قم و از چهره های شاخص انقلاب اسلامی به شمار می رفتند که ساعاتی پیش، پس از تحمل دوره ای بیماری دعوت حق را لبیک گفتند.

 آیت الله موسوی اردبیلی در 8 بهمن 1304 در شهر اردبيل، در خانواده‏اى روحانى وتهى‏دست متولد شدند. پدر ايشان روحانى بزرگوار مرحوم سيد عبدالرحيم و مادرشان، زنى پارسا مرحومه سيده خديجه بود كه پيش از آن صاحب هشت فرزند دختر شده بود.

آیت الله اردبیلی تحصیلات خود را در دوران کودکی و در مکتب‌خانه آغاز و در سال ۱۳۱۹ وارد مدرسهٔ علمیهٔ ملاابراهیم در شهر اردبیل شدند.

ایشان در سال ۱۳۲۲ برای خواندن درس حورزوی در مراتب بالاتر وارد شهر قم شده و حدوداً سه سال در این شهر اقامت گزیدند. وی در قم شاگرد کسانی چون سید محمدرضا گلپایگانی، سید احمد خوانساری بودند.

موسوی اردبیلی در ۱۶ آبان ۱۳۲۴ همراه با یکی از همشهریانش که همزمان در قم طلبه بود، به طرف نجف در عراق حرکت و از طریق اروندرود و با قایق به عراق رفتند. در نجف وی همراه با همسفرشان به مدرسه «سید» رفتند و حدوداً دو سال در نجف اقامت داشتند.

آیت الله موسوی اردبیلی در سال ۱۳۳۹ به علت بیماری و ضعف به توصیهٔ پزشکان مجبور به مراجعت به اردبیل به طور موقتی شدند.

بازگشت به ایران آغاز مبارزات سیاسی ایشان بود؛ در زمان جنگ شش روزه اعراب و اسراییل موسوی اردبیلی در منبرهای خود به حمایت از اعراب سخنرانی کرد و باعث شد که حکومت تصمیم به دستگیری وی بگیرد. هرچند به خاطر اعتصاب بقیهٔ روحانیون از این کار منصرف شده به تذکر اکتفا کرد.

ایشان در سال ۱۳۴۷ به خاطر فشارهای حکومت تصمیم به مهاجرت به تهران می‌گیرند و برای اینکه دولت متوجه تصمیمش نشود، به بهانهٔ کمک به زلزله‌زدگان مشهد از اردبیل خارج می‌گردد، و به تهران می‌آیند.

در اوایل انقلاب وی رئیس دستگاه قضایی کشور بود و وظیفه تدوین قوانین کیفری، جزائی و حقوقی دادگستری و انطباق آن‌ها با موازین شرع و فقه اسلامی را داشتند.

در زیر تصاویری گزیده از آلبوم خاطرات آیت الله موسوی اردبیلی را از نظر می گذرانید که در سایت رسمی آیت الله منتشر شده است.