پرسپولیس سوشا را بی دلیل از دست داد؟
به گزارش صدای ایران، پرسپولیس چند سالی است که قهرمانی را تجربه نکرده و یکی از دلایل اصلی آن نبود دروازه بان مطمئن در دروازه سرخ ها بوده است.
علیرضا حقیقی در این سال ها بیشترین حضور را درون دروازه پرسپولیس را داشت و قطعا در کنار سوشا مکانی یکی از ضعیف ترین گلرهای تاریخ سرخپوشان به شمار می آید. چهره هایی چون ساشا ایلیچ؛ حسین هوشیار، میثاق معمارزاده، رحمان احمدی و شهاب گردان هم نتوانستند عملکردی موفق درون چارچوب سرخ ها به نمایش بگذارند و هواداران این تیم کم کم از داشتن گلری مطمئن ناامید می شدند.
آنهایی که قدیمی تر بودند به یاد داشتند که عزیز اصلی، احمدرضا عابدزاده و سعید عزیزیان چطور درون قفس توری خودنمایی می کردند و انتظار داشتند تیم شان همچنان بهترین گلرهای ایران را در اختیار داشته باشد، جدیدترها به داود فنایی و حسن رودباریان هم راضی بودند اما امثال حقیقی و سوشا مکانی آنها را حسابی ناامید کردند تا اینکه بالاخره علیرضا بیرانوند از راه رسید تا امسال مانند سال های دور، آنها بابت هر توپی که به سمت دروازه می آید نلرزند.
قطعا حضور یک گلر مطمئن در حمله هم به تیم کمک می کند و مدافعان با شجاعت بیشتری به کمک خطوط جلوتر می روند؛ درست مانند کاری که هاشمی نسب در زمان عابدزاده و فنایی می کرد اما با حضور دو دروازه بانی که پیش تر به آنها اشاره شد، حتی هافبک ها هم باید به کمک خط دفاعی می آمدند تا مبادا یک پاس رو به عقب ساده تمام زحمات شان را به باد دهد.
امسال سرخ ها گلر خوبی در اختیار دارند که می تواند پس از سال ها قهرمانی را به اردوی آنها بیاورد اما مشخص نیست چه بلایی سر خط حمله پرصلابت تیم برانکو آمده است. خط حمله ای که سال قبل از دومین تیم هجومی لیگ هم هفت گل بیشتر به ثمر رسانده بود، در 6 بازی اخیر تنها 4 گل به ثمر رسانده تا پنج کلین شیث بیرانوند زیاد به چشم نیاید.
فصل قبل خیلی از هواداران پرسپولیس متوجه شدند از دست رفتن موقعیت ها چقدر به این تیم ضربه زده و خیلی ها پنالتی ها و موقعیت های عجیبی که طارمی در طول فصل از دست داد را عامل قهرمان نشدن تیم با تفاضل گل می دانستند اما به نظر می رسد این کابوس تمامی ندارد و مهاجم اول سرخپوشان هنوز هم یک گلزن تمام عیار نیست.
سرخ دلان حالا که بابت دروازه خیال شان راحت است و می بینند گلری آمده که می تواند در 6 بازی 5 بار دروازه اش را بسته نگه دارد و خاطره ای هرچند کمرنگ از عقاب را برایشان زنده کند، دنبال سایه ای از فرشاد پیوس می گردند. مهاجمی که بدون اضافه کردی و با کمترین ضرب توپ را به تور حریفان می چسباند، نه مانند طارمی که پس از تک به تک شدن با گلر حریف و وقتی تنها یک بغل پای ساده نیاز است تا شانسش را برای گلزنی امتحان کند به فکر دریبل گلر و سپس حرکات اضافه تر بیفتد تا حتی نتواند ضربه ای را روانه دروازه حریف کند و موقعیت به همین راحتی از دست برود.
امروز که پرسپولیس در صدر جدول قرار دارد هیچ کدام از هوادارن پرسپولیس به این موقعیت ها فکر نمی کنند اما اگر سرخ ها امسال هم قهرمانی را با تفاضل گل کمتر به رقیبی دیگر واگذار کنند، تمام این صحنه ها از مقابل دیدگان آنها خواهد گذشت که چرا مهاجمی که ملی پوش است در گل کردن چنین توپ هایی عاجز است. شاید بهتر باشد یک مربی اختصاصی برای این مهاجم در نظر گرفته شود تا او به راحتی چنین موقعیت هایی را از دست ندهد. کاری که پیش تر می شد برای مهاجمانی چون آرش برهانی انجام داد. نباید فراموش کرد که برهانی یکی از بهترین گلزنان تاریخ لیگ برتر کشور است اما گل نزدن هایش بیشتر از گلزنی های بیشمارش به چشم آمده و در خاطر هواداران مانده است.
طارمی اگر زودتر فکری به حال این مشکلش نکند سرنوشتی به مراتب بدتر از برهانی خواهد داشت چرا که مهاجم آبی ها تا این حد هم موقعیت به دست نمی آورد که بخواهد خرابش کند.
طارمی سال گذشته با وجود تعداد قابل توجه گل هایی که به ثمر رساند مجبور شد پس از دو بازی که 7-8 موقعیت مسلم گلزنی را از دست داد از هواداران عذرخواهی کند و با ادامه این روند، امسال هم مجبور به عذرخواهی از هواداران خواهد شد پس بهتر است همین امروز فکری به حال تمرکزش داشته باشد. هواداران پرسپولیس سال ها برای جذب یک گلر مطمئن صبر کرده اند و طاقت این را ندارند که حالا از یک بازیکن – آن هم در نقطه ای خارج از چارچوب – ضربه بخورند.
وحید امیری و علی علیپور مهاجمان فرصت طلبی هستند که قدر موقعیت هایی به مراتب سخت تر از توپ هایی که طارمی گل نمی کند را می دانند اما نیمی از فوتبال مربوط به رفاقت هاست.
هافبک های پرسپولیس برای موفقیت تیم تلاش می کنند و این طور نیست که به علیپور و امیری کمتر از طارمی پاس بدهند اما در موقعیت های 50 – 50 طارمی را راحت تر در زمین پیدا می کنند و ترجیح شان برای ارسال پاس، مهاجمی است که بیرون زمین رابطه خوبی با آنها دارد.
سال گذشته هم بن سون موقعیت های به مراتب کمتری نسبت به طارمی نصیبش می شد اما با وجود همان موقعیت های کمتر، کار خودش را به نحو احسن انجام می داد و گل های حساس تری را برای تیمش به ثمر می رساند. باید دید با نبود او، دیگر مهاجمان سرخ می توانند جور طارمی را بکشند یا امسال با وجود گل خورده کم، پرسپولیسی ها به خاطر به ثمر نرساندن موقعیت های گل شان قهرمانی را از دست خواهند داد.
علیرضا حقیقی در این سال ها بیشترین حضور را درون دروازه پرسپولیس را داشت و قطعا در کنار سوشا مکانی یکی از ضعیف ترین گلرهای تاریخ سرخپوشان به شمار می آید. چهره هایی چون ساشا ایلیچ؛ حسین هوشیار، میثاق معمارزاده، رحمان احمدی و شهاب گردان هم نتوانستند عملکردی موفق درون چارچوب سرخ ها به نمایش بگذارند و هواداران این تیم کم کم از داشتن گلری مطمئن ناامید می شدند.
آنهایی که قدیمی تر بودند به یاد داشتند که عزیز اصلی، احمدرضا عابدزاده و سعید عزیزیان چطور درون قفس توری خودنمایی می کردند و انتظار داشتند تیم شان همچنان بهترین گلرهای ایران را در اختیار داشته باشد، جدیدترها به داود فنایی و حسن رودباریان هم راضی بودند اما امثال حقیقی و سوشا مکانی آنها را حسابی ناامید کردند تا اینکه بالاخره علیرضا بیرانوند از راه رسید تا امسال مانند سال های دور، آنها بابت هر توپی که به سمت دروازه می آید نلرزند.
قطعا حضور یک گلر مطمئن در حمله هم به تیم کمک می کند و مدافعان با شجاعت بیشتری به کمک خطوط جلوتر می روند؛ درست مانند کاری که هاشمی نسب در زمان عابدزاده و فنایی می کرد اما با حضور دو دروازه بانی که پیش تر به آنها اشاره شد، حتی هافبک ها هم باید به کمک خط دفاعی می آمدند تا مبادا یک پاس رو به عقب ساده تمام زحمات شان را به باد دهد.
امسال سرخ ها گلر خوبی در اختیار دارند که می تواند پس از سال ها قهرمانی را به اردوی آنها بیاورد اما مشخص نیست چه بلایی سر خط حمله پرصلابت تیم برانکو آمده است. خط حمله ای که سال قبل از دومین تیم هجومی لیگ هم هفت گل بیشتر به ثمر رسانده بود، در 6 بازی اخیر تنها 4 گل به ثمر رسانده تا پنج کلین شیث بیرانوند زیاد به چشم نیاید.
فصل قبل خیلی از هواداران پرسپولیس متوجه شدند از دست رفتن موقعیت ها چقدر به این تیم ضربه زده و خیلی ها پنالتی ها و موقعیت های عجیبی که طارمی در طول فصل از دست داد را عامل قهرمان نشدن تیم با تفاضل گل می دانستند اما به نظر می رسد این کابوس تمامی ندارد و مهاجم اول سرخپوشان هنوز هم یک گلزن تمام عیار نیست.
سرخ دلان حالا که بابت دروازه خیال شان راحت است و می بینند گلری آمده که می تواند در 6 بازی 5 بار دروازه اش را بسته نگه دارد و خاطره ای هرچند کمرنگ از عقاب را برایشان زنده کند، دنبال سایه ای از فرشاد پیوس می گردند. مهاجمی که بدون اضافه کردی و با کمترین ضرب توپ را به تور حریفان می چسباند، نه مانند طارمی که پس از تک به تک شدن با گلر حریف و وقتی تنها یک بغل پای ساده نیاز است تا شانسش را برای گلزنی امتحان کند به فکر دریبل گلر و سپس حرکات اضافه تر بیفتد تا حتی نتواند ضربه ای را روانه دروازه حریف کند و موقعیت به همین راحتی از دست برود.
امروز که پرسپولیس در صدر جدول قرار دارد هیچ کدام از هوادارن پرسپولیس به این موقعیت ها فکر نمی کنند اما اگر سرخ ها امسال هم قهرمانی را با تفاضل گل کمتر به رقیبی دیگر واگذار کنند، تمام این صحنه ها از مقابل دیدگان آنها خواهد گذشت که چرا مهاجمی که ملی پوش است در گل کردن چنین توپ هایی عاجز است. شاید بهتر باشد یک مربی اختصاصی برای این مهاجم در نظر گرفته شود تا او به راحتی چنین موقعیت هایی را از دست ندهد. کاری که پیش تر می شد برای مهاجمانی چون آرش برهانی انجام داد. نباید فراموش کرد که برهانی یکی از بهترین گلزنان تاریخ لیگ برتر کشور است اما گل نزدن هایش بیشتر از گلزنی های بیشمارش به چشم آمده و در خاطر هواداران مانده است.
طارمی اگر زودتر فکری به حال این مشکلش نکند سرنوشتی به مراتب بدتر از برهانی خواهد داشت چرا که مهاجم آبی ها تا این حد هم موقعیت به دست نمی آورد که بخواهد خرابش کند.
طارمی سال گذشته با وجود تعداد قابل توجه گل هایی که به ثمر رساند مجبور شد پس از دو بازی که 7-8 موقعیت مسلم گلزنی را از دست داد از هواداران عذرخواهی کند و با ادامه این روند، امسال هم مجبور به عذرخواهی از هواداران خواهد شد پس بهتر است همین امروز فکری به حال تمرکزش داشته باشد. هواداران پرسپولیس سال ها برای جذب یک گلر مطمئن صبر کرده اند و طاقت این را ندارند که حالا از یک بازیکن – آن هم در نقطه ای خارج از چارچوب – ضربه بخورند.
وحید امیری و علی علیپور مهاجمان فرصت طلبی هستند که قدر موقعیت هایی به مراتب سخت تر از توپ هایی که طارمی گل نمی کند را می دانند اما نیمی از فوتبال مربوط به رفاقت هاست.
هافبک های پرسپولیس برای موفقیت تیم تلاش می کنند و این طور نیست که به علیپور و امیری کمتر از طارمی پاس بدهند اما در موقعیت های 50 – 50 طارمی را راحت تر در زمین پیدا می کنند و ترجیح شان برای ارسال پاس، مهاجمی است که بیرون زمین رابطه خوبی با آنها دارد.
سال گذشته هم بن سون موقعیت های به مراتب کمتری نسبت به طارمی نصیبش می شد اما با وجود همان موقعیت های کمتر، کار خودش را به نحو احسن انجام می داد و گل های حساس تری را برای تیمش به ثمر می رساند. باید دید با نبود او، دیگر مهاجمان سرخ می توانند جور طارمی را بکشند یا امسال با وجود گل خورده کم، پرسپولیسی ها به خاطر به ثمر نرساندن موقعیت های گل شان قهرمانی را از دست خواهند داد.
گزارش خطا
آخرین اخبار