هر عصري با شكست به پايان ميرسد...
پس از سقوط قهرمان در دور نخست جام جهاني برزيل، وقتي بازيكنان شكست خورده
اين تيم ورزشگاه را ترك مي‌كردند، رسانه‌ها با واژه «پايان» به سوگ اين
شكست نشستند.
پس از شكست برابر شيلي، بازيكنان تيم ملي اسپانيا مسير طولاني خروج از ورزشگاه ماراكانا را در سكوتي مرگبار طي كردند. آنها با چشماني كه از شرم به زمين دوخته شده بود، سرافكنده از برابر خبرنگاران عبور مي‌كردند، در حالي كه بدترين عملكرد اين كشور در تاريخ جام جهاني، آن هم در سالي كه به عنوان قهرمان به اين تورنمنت پاي گذاشته بودند، به نام آنها نوشته شده بود. هيچ كدام از آنها رغبتي براي صحبت كردن نداشتند، همان طور كه پرسش‌كنندگان هم حوصله‌يي براي پرسيدن نداشتند.
برخي از خبرنگاران اسپانيايي كه در محل حاضر بودند، بدون آنكه بر سر راه بازيكنان قرار بگيرند، اجازه دادند آنها عبور كنند، شايد با اين كار مي‌خواستند احترام خود را به تيم شكست‌خورده‌شان نشان دهند. برخي ديگر دنبال تسلي يافتن بودند و عده‌يي هم سعي داشتند ديگران را آرام كنند. در زمان عبور لشكر شكست خورده اسپانيا تنها يك كلام در گوش‌ها نجوا مي‌شد: «آنيمو» كه در زبان اسپانيايي براي بيان تاسف به كار مي‌رود، اما به هيچ‌وجه براي بيان عمق اندوه ناكامي اسپانيا كافي نبود. هزاران كيلومتر آن سوتر در اسپانيا، روزنامه ماركا در حال آماده كردن تيتر يك خود بود. ميكس زون جايي كه بازيكنان بعد از بازي با رسانه‌ها صحبت مي‌كنند، معمولا بسيار شلوغ و پرسر و صداست، اما نه اين‌بار. قسمت زيرين جايگاه تماشاگران ورزشگاه ماراكانا در سكوت بي‌سابقه‌يي فرو رفته است. تنها گاهي بازيكنان لحظه‌يي توقف مي‌كردند و گوشه‌يي از افكارشان را با ديگران در ميان مي‌گذاشتند. اينيستا گفت: «ما زماني در بالاترين نقطه ايستاده بوديم، حالا در پايين‌ترين جاي ممكن هستيم.» شكست برابر شيلي، پس از باخت تحقيرآميز برابر هلند به اين معني است كه اسپانيا پنجمين مدافع عنوان قهرماني لقب گرفت كه چهار سال بعد در مرحله گروهي از جام جهاني حذف شده است.
تيتر ماركا كاملا درست بود: «غير ممكن است احساس كنيم كه اين پايان كار نيست. » برخي بازيكنان سعي كردند، بگويند اين پايان يك دوران نيست، اما نمي‌توان حقيقت را انكار كرد. نه‌تنها به اين خاطر كه آنها شكست خوردند، بلكه به خاطر نوع اين شكست: تيمي كه در 10 بازي پياپي مرحله حذفي حتي يك گل هم دريافت نكرده بود، حالا در دو بازي شش?بار دروازه‌اش را باز شده مي‌ديد. همچنين شايد هم به اين خاطر كه تكليف اين گروه در همين بازي دوم مشخص شد، اصلا شايد گذار همين حالا هم عملا اتفاق افتاده باشد و شايد اين گذار بايد زودتر از اينها اتفاق مي‌افتاد.
كارلس پويول پيشاپيش بازنشستگي خود را اعلام كرده بود، ديگران هم كم‌كم به سوي بازنشستگي مي‌روند: داويد ويا مي‌خواهد براي بازي به امريكا برود، ژاوي عازم قطر خواهد شد و وقتي از كاپيتان كاسياس پرسيده شد آيا اين آخرين بازي او براي اسپانيا بود، پاسخ داد: «نمي‌دانم، بايد ببينيم.»دروازه‌بان اسپانيا اضافه كرد: «ما متاسفيم.» سرمقاله آ. اس در پاسخ به او نوشت «متاسف نباش، دوران شما فوق‌العاده بود. « تصوير اين لحظه غمناك، در كنار سه تصوير از روزهاي شاد گذشته قرار داده شده بود: لحظه‌يي كه كاسياس و هم‌تيمي‌هايش در سال‌هاي 2008، 2010 و 2012 جام‌هاي قهرماني را يكي پس از ديگري بالاي سر بردند. هيچ تيم ملي تا به حال نتوانسته بود دوراني چنين طولاني قهرمان بماند. اما هيچ كس هم انتظار نداشت كه آنها اين گونه فرو بپاشند. بي‌رحمانه بود. كاسياس مي‌گويد: «اين گروه از بازيكنان، شايسته پاياني مثل اين نبودند.»سوال اين است كه چرا و چگونه اين اتفاق رخ داد؟ كاسياس تاييد مي‌كند: «اين چيزي نبود كه ما مي‌خواستيم.» در سوي ديگري از اتاق، دور از در خروجي، تحليل‌ها آغاز شده است. ژابي آلونسو به دنبال توضيحي است: «اين شكست كاملا غيرمنتظره بود؛ اما ورزش همين است. بايد اين لحظات اندوه عميق را هم همان‌طوري بپذيريم كه روزي شادي‌هاي بزرگ را تجربه كرده بوديم: مثل يك مرد. اين شكست غرور ما را به‌شدت جريحه‌دار كرده است.»
او ادامه داد: «من فكر مي‌كنم عوامل زيادي در اين نتيجه نقش داشت. ما از لحاظ ذهني آماده نبوديم، از لحاظ فيزيكي هم احتمالا همين گونه بوده است. كنار هم قرار گرفتن همه اين دلايل باعث شد در بهترين فرم خود نباشيم. ديگر نمي‌توانستيم مثل گذشته مصمم و گرسنه موفقيت باشيم. موفقيت و شادي گذشته سپري شده است. ما اشتباهات بسياري مرتكب شديم. تا حدودي مهارت‌هاي خود را از دست داده‌ايم و بهاي آن را هم پرداخت كرديم. ما استحكامي را كه به ما كمك كرد در آن همه مسابقه پيروز شويم، از دست داديم و نتوانستيم به اندازه گذشته گرسنه و بلندپرواز باشيم، يعني آن اراده واقعي كه براي قهرماني لازم بود ديگر در ما وجود نداشت.» وقتي از او پرسيده شد «آيا اين پايان يك دوران است؟» پاسخ داد «همه‌چيز تغيير خواهد كرد. هر عصري با شكست به پايان ميرسد و اين يك شكست دردناك بود. حالا به خانه برخواهيم گشت. » او اين را گفت و قدم در راه طولاني خروجي ورزشگاه و همچنين جام جهاني گذاشت. در سوي ديگر اتاق كنفرانس يكي ديگر از بازيكنان اسپانيا غرق گفت‌وگو با يكي از دوستانش بود. وقتي خورخه سامپائولي، سرمربي شيلي از آنجا رد شد، لحظه‌يي صحبتش را متوقف كرد، با او دست داد و زير لب به او تبريك گفت.
پس از شكست برابر شيلي، بازيكنان تيم ملي اسپانيا مسير طولاني خروج از ورزشگاه ماراكانا را در سكوتي مرگبار طي كردند. آنها با چشماني كه از شرم به زمين دوخته شده بود، سرافكنده از برابر خبرنگاران عبور مي‌كردند، در حالي كه بدترين عملكرد اين كشور در تاريخ جام جهاني، آن هم در سالي كه به عنوان قهرمان به اين تورنمنت پاي گذاشته بودند، به نام آنها نوشته شده بود. هيچ كدام از آنها رغبتي براي صحبت كردن نداشتند، همان طور كه پرسش‌كنندگان هم حوصله‌يي براي پرسيدن نداشتند.
برخي از خبرنگاران اسپانيايي كه در محل حاضر بودند، بدون آنكه بر سر راه بازيكنان قرار بگيرند، اجازه دادند آنها عبور كنند، شايد با اين كار مي‌خواستند احترام خود را به تيم شكست‌خورده‌شان نشان دهند. برخي ديگر دنبال تسلي يافتن بودند و عده‌يي هم سعي داشتند ديگران را آرام كنند. در زمان عبور لشكر شكست خورده اسپانيا تنها يك كلام در گوش‌ها نجوا مي‌شد: «آنيمو» كه در زبان اسپانيايي براي بيان تاسف به كار مي‌رود، اما به هيچ‌وجه براي بيان عمق اندوه ناكامي اسپانيا كافي نبود. هزاران كيلومتر آن سوتر در اسپانيا، روزنامه ماركا در حال آماده كردن تيتر يك خود بود. ميكس زون جايي كه بازيكنان بعد از بازي با رسانه‌ها صحبت مي‌كنند، معمولا بسيار شلوغ و پرسر و صداست، اما نه اين‌بار. قسمت زيرين جايگاه تماشاگران ورزشگاه ماراكانا در سكوت بي‌سابقه‌يي فرو رفته است. تنها گاهي بازيكنان لحظه‌يي توقف مي‌كردند و گوشه‌يي از افكارشان را با ديگران در ميان مي‌گذاشتند. اينيستا گفت: «ما زماني در بالاترين نقطه ايستاده بوديم، حالا در پايين‌ترين جاي ممكن هستيم.» شكست برابر شيلي، پس از باخت تحقيرآميز برابر هلند به اين معني است كه اسپانيا پنجمين مدافع عنوان قهرماني لقب گرفت كه چهار سال بعد در مرحله گروهي از جام جهاني حذف شده است.
تيتر ماركا كاملا درست بود: «غير ممكن است احساس كنيم كه اين پايان كار نيست. » برخي بازيكنان سعي كردند، بگويند اين پايان يك دوران نيست، اما نمي‌توان حقيقت را انكار كرد. نه‌تنها به اين خاطر كه آنها شكست خوردند، بلكه به خاطر نوع اين شكست: تيمي كه در 10 بازي پياپي مرحله حذفي حتي يك گل هم دريافت نكرده بود، حالا در دو بازي شش?بار دروازه‌اش را باز شده مي‌ديد. همچنين شايد هم به اين خاطر كه تكليف اين گروه در همين بازي دوم مشخص شد، اصلا شايد گذار همين حالا هم عملا اتفاق افتاده باشد و شايد اين گذار بايد زودتر از اينها اتفاق مي‌افتاد.
كارلس پويول پيشاپيش بازنشستگي خود را اعلام كرده بود، ديگران هم كم‌كم به سوي بازنشستگي مي‌روند: داويد ويا مي‌خواهد براي بازي به امريكا برود، ژاوي عازم قطر خواهد شد و وقتي از كاپيتان كاسياس پرسيده شد آيا اين آخرين بازي او براي اسپانيا بود، پاسخ داد: «نمي‌دانم، بايد ببينيم.»دروازه‌بان اسپانيا اضافه كرد: «ما متاسفيم.» سرمقاله آ. اس در پاسخ به او نوشت «متاسف نباش، دوران شما فوق‌العاده بود. « تصوير اين لحظه غمناك، در كنار سه تصوير از روزهاي شاد گذشته قرار داده شده بود: لحظه‌يي كه كاسياس و هم‌تيمي‌هايش در سال‌هاي 2008، 2010 و 2012 جام‌هاي قهرماني را يكي پس از ديگري بالاي سر بردند. هيچ تيم ملي تا به حال نتوانسته بود دوراني چنين طولاني قهرمان بماند. اما هيچ كس هم انتظار نداشت كه آنها اين گونه فرو بپاشند. بي‌رحمانه بود. كاسياس مي‌گويد: «اين گروه از بازيكنان، شايسته پاياني مثل اين نبودند.»سوال اين است كه چرا و چگونه اين اتفاق رخ داد؟ كاسياس تاييد مي‌كند: «اين چيزي نبود كه ما مي‌خواستيم.» در سوي ديگري از اتاق، دور از در خروجي، تحليل‌ها آغاز شده است. ژابي آلونسو به دنبال توضيحي است: «اين شكست كاملا غيرمنتظره بود؛ اما ورزش همين است. بايد اين لحظات اندوه عميق را هم همان‌طوري بپذيريم كه روزي شادي‌هاي بزرگ را تجربه كرده بوديم: مثل يك مرد. اين شكست غرور ما را به‌شدت جريحه‌دار كرده است.»
او ادامه داد: «من فكر مي‌كنم عوامل زيادي در اين نتيجه نقش داشت. ما از لحاظ ذهني آماده نبوديم، از لحاظ فيزيكي هم احتمالا همين گونه بوده است. كنار هم قرار گرفتن همه اين دلايل باعث شد در بهترين فرم خود نباشيم. ديگر نمي‌توانستيم مثل گذشته مصمم و گرسنه موفقيت باشيم. موفقيت و شادي گذشته سپري شده است. ما اشتباهات بسياري مرتكب شديم. تا حدودي مهارت‌هاي خود را از دست داده‌ايم و بهاي آن را هم پرداخت كرديم. ما استحكامي را كه به ما كمك كرد در آن همه مسابقه پيروز شويم، از دست داديم و نتوانستيم به اندازه گذشته گرسنه و بلندپرواز باشيم، يعني آن اراده واقعي كه براي قهرماني لازم بود ديگر در ما وجود نداشت.» وقتي از او پرسيده شد «آيا اين پايان يك دوران است؟» پاسخ داد «همه‌چيز تغيير خواهد كرد. هر عصري با شكست به پايان ميرسد و اين يك شكست دردناك بود. حالا به خانه برخواهيم گشت. » او اين را گفت و قدم در راه طولاني خروجي ورزشگاه و همچنين جام جهاني گذاشت. در سوي ديگر اتاق كنفرانس يكي ديگر از بازيكنان اسپانيا غرق گفت‌وگو با يكي از دوستانش بود. وقتي خورخه سامپائولي، سرمربي شيلي از آنجا رد شد، لحظه‌يي صحبتش را متوقف كرد، با او دست داد و زير لب به او تبريك گفت.
منبع: روزنامه اعتماد
گزارش خطا
آخرین اخبار