علايم و راه هاي پيشگيری از كريمه كنگو
بيماري ويروسي تب خونريزي دهنده كريمه كنگو (CCHF) با گزش يك كنه از خانواده Bunyaviridae منتقل مي شود و گرچه ميزبان اصلي آن حيوانات است، ولي موارد پراكنده آن در انسان نيز ديده مي شود.
به گزارش ايرنا، اين بيماري براي اولين بار در سال 1944 در شبه جزيره كريمه توسط يك دانشمندان روسي شناسايي شد و تب هموراژيك كريمه نام گرفت. در سال 1969 مشخص شد عامل تب خونريزي دهنده كريمه مشابه عامل بيماري است كه در جريان اپيدمي سال 1956 در كنگو پيدا شد و تركيب نام اين دو منطقه علت نامگذاري اين بيماري قرار گرفت
CCHF بيشتر در آفريقا، بالكان، خاورميانه و كشورهاي آسياي جنوبي ديده مي شود. طيف وسيعي از حيوانات وحشي و حيوانات اهلي مانند گاو، گوسفند و بز ميزبان اصلي اين ويروس هستند. پرندگان معمولا نسبت به ويروس مقاوم هستند؛ ولي شيوع آن در شتر مرغ و كشتارگاه هاي مرغ در آفريقا نيز ديده شده است.
راه هاي انتقال
ويروس CCHF بر اثر گزش كنه و تماس با خون و بافت آلوده بوجود مي آيد. بيشتر قربانيان كارگران كشتارگاه ها، دامپزشكان و كشاورزان هستند.
علايم و نشانه هاي بيماري
دوره نهفته بيماري بسته به عمق نيش كنه متفاوت است. در صورت گزش عميق، دوره نهفته بين يك تا سه روز و حداكثر 9 روز است. اگر بيماري بر اثر تماس با خون يا بافت آلوده باشد، دوره نهفته پنج تا شش روز و حداكثر 13 روز است.
تب، درد عضلاني، گردن درد، سفت شدن بافت گردن، درد چشم، حساسيت چشم نسبت به نور، تهوع، استفراغ، اسهال، شكم درد، گلودرد، نوسانات خلقي شديد و خواب آلودگي از مهمترين علايم تب خونريزي دهنده كنگو هستند.
در برخي بيماران افزايش ضربان قلب، تورم غدد لنفاوي، بزرگ شدن كبد، خونريزي داخلي قابل مشاهده از روي پوست، نارسايي كبد و ريه نيز ديده مي شود.داروهاي ضد ويروسي تنها راه درمان بيماري هستند كه به صورت خوراكي و وريدي استفاده مي شوند.
روش هاي پيشگيري
دامپروري ها و دامداري هاي سنتي زيستگاه اصلي كنه محسوب مي شوند. بنابراين حذف ناقل از طريق رعايت بهداشت و اصول بهداشتي ضروري است. پوشيدن لباس مناسب و دستكش و جلوگيري از تماس كنه با بدن مهمترين روش جلوگيري محسوب مي شود. ايزوله كردن بيماران مبتلا و جلوگيري از تماس با منابع آلوده از مهمترين روش هاي پيشگيري به شمار مي آيند.كنترل آلودگي دامي و قرنطينه كردن دام هاي آلوده نيز در مواقع بروز اين بيماري ويروسي ضروري است.
به گزارش ايرنا، اين بيماري براي اولين بار در سال 1944 در شبه جزيره كريمه توسط يك دانشمندان روسي شناسايي شد و تب هموراژيك كريمه نام گرفت. در سال 1969 مشخص شد عامل تب خونريزي دهنده كريمه مشابه عامل بيماري است كه در جريان اپيدمي سال 1956 در كنگو پيدا شد و تركيب نام اين دو منطقه علت نامگذاري اين بيماري قرار گرفت
CCHF بيشتر در آفريقا، بالكان، خاورميانه و كشورهاي آسياي جنوبي ديده مي شود. طيف وسيعي از حيوانات وحشي و حيوانات اهلي مانند گاو، گوسفند و بز ميزبان اصلي اين ويروس هستند. پرندگان معمولا نسبت به ويروس مقاوم هستند؛ ولي شيوع آن در شتر مرغ و كشتارگاه هاي مرغ در آفريقا نيز ديده شده است.
راه هاي انتقال
ويروس CCHF بر اثر گزش كنه و تماس با خون و بافت آلوده بوجود مي آيد. بيشتر قربانيان كارگران كشتارگاه ها، دامپزشكان و كشاورزان هستند.
علايم و نشانه هاي بيماري
دوره نهفته بيماري بسته به عمق نيش كنه متفاوت است. در صورت گزش عميق، دوره نهفته بين يك تا سه روز و حداكثر 9 روز است. اگر بيماري بر اثر تماس با خون يا بافت آلوده باشد، دوره نهفته پنج تا شش روز و حداكثر 13 روز است.
تب، درد عضلاني، گردن درد، سفت شدن بافت گردن، درد چشم، حساسيت چشم نسبت به نور، تهوع، استفراغ، اسهال، شكم درد، گلودرد، نوسانات خلقي شديد و خواب آلودگي از مهمترين علايم تب خونريزي دهنده كنگو هستند.
در برخي بيماران افزايش ضربان قلب، تورم غدد لنفاوي، بزرگ شدن كبد، خونريزي داخلي قابل مشاهده از روي پوست، نارسايي كبد و ريه نيز ديده مي شود.داروهاي ضد ويروسي تنها راه درمان بيماري هستند كه به صورت خوراكي و وريدي استفاده مي شوند.
روش هاي پيشگيري
دامپروري ها و دامداري هاي سنتي زيستگاه اصلي كنه محسوب مي شوند. بنابراين حذف ناقل از طريق رعايت بهداشت و اصول بهداشتي ضروري است. پوشيدن لباس مناسب و دستكش و جلوگيري از تماس كنه با بدن مهمترين روش جلوگيري محسوب مي شود. ايزوله كردن بيماران مبتلا و جلوگيري از تماس با منابع آلوده از مهمترين روش هاي پيشگيري به شمار مي آيند.كنترل آلودگي دامي و قرنطينه كردن دام هاي آلوده نيز در مواقع بروز اين بيماري ويروسي ضروري است.
گزارش خطا
آخرین اخبار