(تصاویر) مراسمی از جنس محیط زیست

صدای ایران - عصر روز یک شنبه تالار مولوی دانشگاه شهید بهشتی میزبان مراسم مهمی از جنس محیط زیست بود که محمد حقانی، احمد مسجد جامعی، محمد میرزایی و جمعی از هنرمندان از جمله رضا کیانیان و رویا نونهالی میهمان آن بودند. در ادامه بخش‌های مهمی از مطالب طرح شده در این مراسم را مشاهده می‌کنید.

محمد حقانی: مردم بدانند سخن گفتن از حفظ باغات در شورای شهر برای من هزینه ایجاد می کند

به گزارش پایتخت، وی در حالی سخنان خود را شروع کرد که جمعی از دانشجویان پلاکاردهایی با مضمون "حقانی سکوت نکن"را در ابتدای صحبت های وی بالای سر گرفته بودند

بنده 47 سال است که در مناصب گوناگون مدیریت شهری افتخار دارم که خدمتگزار مردم هستم ،سیستم را می شناسم ،گرفتاری ها را می شناسم ، ادبیات افراد سودجو را می شناسم .عزیزان من، باغهای تهران امروز علی رغم هشدارهای مکرر رهبری دستخوش اتفاقات خوبی نیست . دیگر نمی دانم به چه زبانی به متولیان امر بگویم که آقایان این رفتاری که ما امروز با باغها می کنیم در طول تاریخ کسی با باغها نکرده است.حال هرچه بلندتر می گویم به جای اصلاح رویه،صدای مخالفتهایشان را بلند می کنند. محیط زیست نه برای چپ است نه برای راست ،محیط زیست مسئله ی امروز و آینده ی کشور است که اگر امروز به داد آن نرسیم فردا هیچ اراده ای نمی تواند جبران مافات کند.تهران دیگر کارد به استخوان آن رسیده ،توان کسب درآمدهای اینچنینی را از منابع زیستی آن ندارد.عرصه های عمومی شهر محدودند .ای کاش یکبار هم که شده خارج از هیاهو از جنس پاسخ های رسانه ای به اصل موضوع برسیم که تهران دیگر فضایی برای این همه بارگذاری ندارد.من یقین دارم هیچ وجدان آگاهی در خلوت خود حتی متولیان امر  هم ، این رویه را به صلاح شهر نمی دانند . بیاییم کمک کنیم که آرامش به تن رنجور این شهر بازگردد.

 

در حوزه بحث محیط زیست پرسش این است که ما به عنوان میراث‌داران این باغ بزرگ که ایران خوانده می‌شود، هر کدام چه مسئولیتی داریم؟ یکی مسئولیت فردی، دیگری مسئولیت سازمانی و در نهایت مسئولیت ملی است. ما به عنوان یک فرد در پایداری این باغ که ایران است و همه ایران است، به صورت فردی و گروهی و ملی چه مسئولیتی داریم و چه باید بکنیم. این نکته بسیار مهمی است که ببینیم هویت‌های متکثر ما چه چیزی را بیان می‌کند.

وضعیت امروز شهرهای ما بسیار وضعیت پیچیده‌ای است، که خاص تهران هم نیست. تهران یک شهر  است با 650 کیلومتر مساحت از سه میلیون کیلومتر مربع مساحت ایران که 10 میلیون جمعیت از جمعیت 80 میلیونی ایران را در خود جای داده است. این به خودی خود مخرب محیط زیست است، این خودش بیان عدم توسعه پایدار است. امروز برای تامین آب تهران، سدلار ، سد کرج، سد طالقان و بسیاری از سدها و چاه‌های دیگر را داریم که برای آبادی تهران به کار می‌گیریم و باز هم با این عوارض وسیع روبرو هستیم. آلودگی هوا بیشتر می‌شود، آلودگی زمین بیشتر می‌شود، مواد سمی و مضر موجود در سبزیجات و میوه‌جات بیشتر می‌شود که این یک مساله جدی است. یعنی حیات در این شهر در حال نابودی است. حق حیات که اولین حق همه مخلوقات است در حال از بین رفتن است و ما اینجا چه باید بکنیم؟

 وقتی قرار است این مسائل را مطرح کنیم، مهمترین موضوع این است که چه باید بکنیم. مسئولیت اجتماعی مسئولیت مشترکی است که یک فرد، یا گروه یا سازمان در قبال استفاده از یک شهر و یک محیط باید بر عهده بگیرد. مثلا اگر در شهری یک شرکت ماشین سازی، خودرو می‌سازد و خودروهای آن شرکت برای شهر آلودگی ایجاد می‌کند، وظیفه دارد این آلودگی را جبران کند.  ما در شورای شهر در همان سال اول این موضوع را مطرح کردیم که این شرکت ها درصدی از سود خودشان را به مبارزه با عوارض زیست محیطی اختصاص دهند. اگر این را در نظر بگیریم پس همه صنایع در این باب مسئولند. همه NGO ها مسئولند که البته ما مجموعه‌های خوبی در مبارزه با آلودگی های زیست محیطی داریم.

در زمینه مسئولیت فردی نیز من با جدیت از جامعه هنری و جامعه دانشجویی تشکر می‌کنم که گاهی شخصا وارد مساله می‌شوند و بدان می‌پردازند. برای حل مشکلات شهرهای ما نیاز به یک فهم مشترک از مسائل زیست محیطی وجود دارد. که من توصیه میکنم دولت در برنامه ششم به این مسئولیت اجتماعی بپردازد و هر شخصی و سازمانی که خواسته یا ناخواسته به محیط زیست ضربه می‌زند، مسئولیت آن را بپذیرد و اگر مقصر بود، مجرم شناخته شود. جای این موضوع در برنامه‌های ملی ما خالی است و در برنامه‌های پنجم و پیش از آن نیز نبوده است.

 

نوع بشر کمر به قتل زمین و محیط زیست آن بسته است. این همه گویا ناشی از عادت و رفتار تک تک ما، مشکلات مدیریتی و قوانینی است که باید باشد و هنوز وضع نشده‌اند. راه حل پرسش بزرگی است که من پاسخ آن را نمی‌دانم ولی حتما پاسخ بزرگ و کلانی نیاز است. اگر قانونی باشد ما هنرمندان می‌توانیم آن را تبدیل به فرهنگ کنیم. موضوع این است که این ریزگردها تبدیل به ریزمرگ می‌شود و ما ریزمرگ داریم. آلودگی هوا همگی عوامل این ریزمرگ‌ها هستند و ما نوع بشر، موجوداتی هستیم که در آمارهای زیست محیطی به حساب نیامده‌ایم اگرچه هرروز در اثر آلودگی‌ها مسائلی مثل سرطان و انواع بیماری‌ها دامنگیر ما می‌شود. من یکی از کسانی هستم که در عزیزانم طعم این ریز مرگ‌ها را چشیدم و حالا هر کاری برای نجات محیط زیست حاضرم انجام دهم.

من باور دارم کاری را که جوان‌ان در این کشور آغاز کنند، هیچ پیری نمی‌تواند آن را متوقف کند. منابع طبیعی میراث گذشتگان در میان ما نیستند بلکه امانت آیندگان در دست ما هستند. امروز ما با شما آیندگان مواجهیم و فردا شما با آیندگان مواجه خواهید بود. من نمی‌دانم به آقای روحانی چه بگویم که خودشان دچار کابوس آن مطلب نباشند، حتما آنها بهتر و مستدل تر می‌دانند اما امروز دولت ما با شرایطی مواجه است که همه چیز برده و شسته شده است و دست دولت خالی است. چیزی به جز به میدان آمدن شما جوان ها نمی‌تواند این نقیصه را برطرف کند و امیدوارم شما از به میدان آمدن خسته نشوید.

خیلی حرف‌ها زده شد اما کسانی که باید گوش شنوا داشته باشند اینجا نیستند و ما تنها می‌توانیم به خودمان کمک کنیم. مساله بنزین های آلوده‌ای که وارد این کشور شد، بسیار مهم است. برخی مسائل هم واقعا دست دولت است و دست ما مردم نیست. ممکن است ما برویم آشغال جمع کنیم اما ما بیشتر باید نظارت داشته باشیم که این چه رانتی بین پیمانکار و مسئولان شهری بوده است که موجب شده با وجود دریافت حق پیمانکاری میلیاردی، زباله ها جمع آوری نشوند. برخی مسائل دیگر هم هست که موجب شلوغی تهران شده است. وجود ادارات عریض و طویلی که که هیچ نسبتی با تهران ندارند . واقعا چه لزومی دارد که در تهران باشند؟

آزادی در کشور ما همواره به عنوان شعار مطرح شده است اما هیچ وقت معنای آن روشن نشده است. یکی از مفاهیم همین مساله مسئولیت اجتماعی است، که اگر آن را انجام دهیم، هیچ فرقی ندارد که چه کسی رئیس‌دولت است. ما نمی‌دانیم محیط زیست چیست و چه باید کرد. تا ندانیم هیچ کاری نمی‌شود کرد. از ورود شما جوانان به مسئولیت های اجتماعی به جای مسائل سیاسی استقبال می‌کنم و خواهش می‌کنم مسئولیت ها را به صورت ریز معین کنید و در آن ورود کنید.

متغیر های آسیب اجتماعی و سلامت آن در بستر شهر متجلی می‌شود. اگر ایران رتبه 90 را در سلامت اجتماعی دارد یا 37 درصد شهروندان تهرانی اختلال روانی دارند و در سال 91 از هر ده نفر، چهار نفر دچار آسیب هستند و گفته می‌شود که ایران بالاترین مصرف کننده قرص های ضد افسردگی است، این‌ها مولود یک سلسله تصمیم و اقدام است که علارقم احترام به تلاش مسئولان شهری، قابل قبول نیست.. سال‌ها قبل شهر را سکونت‌گاه می‌گفتند و آبادی و محله با خدماتی که می‌داد و مختصاتی که داشت تعریف می‌شد، امروز اما با بی‌انضباطی‌های معموله، شهر در حال رشد سرطانی است و شهروند در حال تماشای تاراج حقوق پیشین خود است. به ناچار متحمل به دوش کشیدن بار تراکم جمعیتی و تحمل ناراستی‌های حاصل از آن است. شهروند به چشم خود می‌بیند که محله چگونه المانهایش تغییر می‌کند و رابطه شهر با هویت و خاطرات آن قطع می‌شود و نهایتا شهر حقوق بر باد رفته خود را طلب می‌کند.

میرزایی افزود: من جنس مطالبات انجمن ها را می‌شناسم چون متعلق به جمع شما هستم که چند صباحی است درگیر کار اجرایی شده ام. سروران گرامی اگر بنا باشد با همین شیب کنونی از منابع زیستی تهران برای هزینه های جاری صرف شود همه ی ما ضرر خواهیم کرد .همه ی ما به قول خانم نونهالی قربانی برای سونامی سرطان خواهیم داشت در موضوع حفظ باغات همه می خواهند فقط مصاحبه کنند .نمی دانیم چرا مطابق قانون حفظ و گسترش فضای سبز این میراث جبران ناپذیر  حفظ نمی شود. بنده قوانین شهرسازی بسیاری کشورهای توسعه یافته را رصد کردم قبول بفرمایید در هیچ رفرنسی ، ساخت و ساز در فضای مشجر را نیافتم . بنده نگرانم وقتی در جمع های گوناگون این حرف قانونی ، دغدغه ی رهبری و مطالبه ی عامه ی مردم را مطرح می کنم .چرا که فردای آن باید منتظر هزار پیغام و پسغام باشم که چرا چنین گفتم. اتوبان مدرس و پل طبیعت خوب است ،دست آنانی که که پل طبیعت را می سازند هم می‌بوسیم اما سخن ما این است شهر فقط پل طبیعت نیست. شهر فضایی است که شهروندان باید در تمام عرصه ی آن فضای عمومی را ببینند اینکه مردم در حافظه ی تاریخی خود باغی را می شناسند که الان در آن برج بالا رفته این برای هیچ کدام ما خوب نیست. پاسخ این سخن دلسوزانه هم نباید فشارهای عجیب و قریب باشد. باید رویه را اصلاح کرد. امیدوارم در این مساله دانشجویان و هنرمندان وارد شوند تا این مسائل تبدیل به گرفتاری عمده فردای ما نشود.