رویای منتقدان برای "تک دوره ای شدن رییس جمهوری روحانی"

با سفر و اظهارات نوروزی احمدی نژاد در شلمچه گمانه زنی ها درباره حضور او در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 به اوج رسید. گفته می شود او با وعده یارانه چند برابری با اوج پوپولیسم باز خواهد گشت و قصد بسیج حاشیه نشینان علیه متن را دارد حاشیه ای که به گمان احمدی نژاد اصولگرایان سنتی و ائتلاف اصلاح طلبی اعتدالی از درک زبان آن عاجز است.

صدای ایران - درباره اصولگرایان سنتی هم گفته می شود هدف باهنر از عدم شرکت در انتخابات اخیر مجلس دور خیز برای رقابت با روحانی در سال 96 است.حال باید دید روحانی و اطرافیان او در این میانه چگونه کنشگری خواهند کرد آیا با بازی هوشمندانه خود به سنت چنددهه گذشته جمهوری اسلامی، دولت 8 ساله خواهد شد یا دولت روحانی نقض این سنت خواهد بود؟در ادامه نکاتی به اختصار که می تواند از سوی دولتمردان مورد استفاده قرار گیرد برشمرده خواهد شد.

به گزارش تیک، نفس رای به روحانی در سال 92 رای به قطع مسیر هسته ای جلیلی و یارانش و افکندن طرحی نو در پرونده اتمی بود.مردمی که بالا رفتن لحظه به لحظه قیمت‌ها و سیر صعودی دلار که  اندوخته هایشان را نابود می‌کرد، لمس می‌کردند خواستار طرحی نو در پرونده اتمی بودند تا اول سایه جنگ را از سرشان دور کنند و دوم آنها را  از تنگنای اقتصادی برهاند.مردم روحانی را برگزیدند چون تجربه زمامداری پرونده هسته ای در دوران اصلاحات را داشت و حس کردند او می‌تواند این گره کور را بگشاید. روحاني با سپردن پرونده به ظریف و تیمش به برجام، مهم‌ترین دستاورد دولت رسید. اما امروز در برهه نزدیک به انتخابات، روحانی باید برای مردم و به ويژه توده های غیرسیاسی که ممکن است در دام پوپولیسم حریف گرفتار آیند جا بیندازد که این برجام بود که سایه جنگ را زدود و در کنار سایر توانایی های کشور نگذاشت ایران همچون کشورهای منطقه شود و اگر تندروهای داخلی  در سال 96 سر برآورند برجام را بر هم خواهند زد و این یعنی بازگشت به دوران احمدی نژاد و قرار گرفتن سایه جنگ بالای سر کشور آن‌هم در شرایطی که احتمال دارد سياست‌كاخ سفيد نيز به دوران جنگ‌طلبي بازگردد.

در انتخابات سال 92 به‌ويژه در روزهای آخر با هدایت سران اصلاحات، بدنه اجتماعی به یاری روحانی آمد و کار را بر خلاف تمام گمانه زنی ها تمام کرد.این حمایت یک منفعت دو جانبه بود از یک سو روحانی را روانه‌پا ستور کرد و از سوی دیگر اصلاح طلبانی را که بعد از حوادث سال 88 در کما به‌سر می‌بردند را احیا و بدنه اجتماعی شان را دوباره بسیج كرد. حال در آستانه انتخابات 96 حامیان جریان اصلاحات از روحانی و دولت گله و دلخوری‌هايي دارند! كه مي‌توان‌ به مسائلي مانند محقق نشدن مطالبات آنها اشاره‌ كرد. اما نکته مهم این است که بدنه اجتماعی اصلاحات پس از تجربه تلخ سال 84 هرگز خارج از تصمیم سران اصلاحات حرکت نخواهند کرد و تصمیم آنان هم غیر از روحانی نخواهد بود.از سوی دیگر تجربه دولت  احمدی نژاد و هراس تکرار آن قطعا اصلاح طلبان را باوجود شکایت‌هایشان به حسن روحانی خواهد رسانید.

با سفر و اظهارات نوروزی احمدی نژاد در شلمچه گمانه زنی ها درباره حضور او در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 به اوج رسید.گفته می شود او با وعده یارانه چند برابری با اوج پوپولیسم باز خواهد گشت و قصد بسیج حاشیه نشینان علیه متن را دارد حاشیه ای که به گمان احمدی نژاد اصولگرایان سنتی و ائتلاف اصلاح طلبی اعتدالی از درک زبان آن عاجز است. درباره اصولگرایان سنتی هم گفته می شود هدف باهنر از عدم شرکت در انتخابات اخیر مجلس دور خیز برای رقابت با روحانی در سال 96 است.حال باید دید روحانی و اطرافیان او در این میانه چگونه کنشگری خواهند کرد آیا با بازی هوشمندانه خود به سنت چنددهه گذشته جمهوری اسلامی دولت 8 ساله خواهد شد یا دولت روحانی نقض این سنت خواهد بود.در ادامه نکاتی به اختصار که می تواند از سوی دولتمردان مورد استفاده قرار گیرد برشمرده خواهد شد.

بخش بزرگی از رای دهندگان در انتخابات سال 96 جوانانی هستند که به لحاظ سبک زندگی و ارزش‌های ذهنی فرسنگ‌ها با اصولگرایان رادیکال فاصله دارند ولي آنها به صورت خودکار رای خود را به روحاني نمي‌دهند و باید آنها را جذب کرد. روحانی باید به زبان جوانان از محدودیت‌ها و معذوریت‌هایی که تنگ نظران بر آنان روا می دارند بگوید.او بايد اعلام كند که این رفتارهای خودسرانه و نقض حریم خصوصی شهروندان از كجا آب مي‌خورد! روحاني به عنوان شخص اول اجرایی مملکت هرچه بتواند برای استیفای حقوق جوانان و کاستن از محدودیت‌ها بايد تلاش كند و افزون بر آن از چهره های جوان پسند و کاریزماتیک اردوگاهش به‌عنوان ویترین کمپینش استفاده کند.

اقتصاد کلید واژه ای است که رقبای روحانی در انتخابات روی آن تمرکز خواهند کرد و فریاد سرخواهند داد که برجام در حوزه اقتصاد دستاوردی نداشته و تیم اقتصادی دولت فشل است. در این میان دولت روحانی دوراه دارد؛ اول اینکه چون رقیب به اعمال و وعده های پوپولیستی توسل‌مي جوید و چون دولت و منابع را هم در اختیار دارد امکان این‌کار برایش فراهم است و دوم اینکه فاصله اش را با وعده های توده ای حفظ کند و اقتصاد را با منطق اقتصادی سامان بیشتر دهد و به‌عنوان نمونه اقدامات کم نظیر دولت در حوزه درمان را یادآوری کند و به مردم بگوید در دولت دوم وزرای اقتصادی با وجود مجلس همراه هر کدام یک دکتر هاشمی هستند. از سوی دیگر دولت می‌تواند با مانور روی کسانی‌که امروز وعده‌های اقتصادی می دهند و غم نان مردم خواب شب‌شان را ربوده اعتراض كند كه در آن سال‌هاي خاص چرا ساكت بودند و چه توشه‌اي براي مردم آماده كردند!؟

رفتار سیاسی مردم در سالیان پس از تثبیت نظام همواره حاکی از حمایت از قدرت مستقر و تقاضای تداوم آن است. پس از ریاست جمهوری مقام معظم رهبری تاکنون همواره ریاست جمهوری‌ها برای بار دوم و به طور معمول حتی با رای بیشتر نسبت به دفعه اول انتخاب شده اند. چراکه مردم 4 سال را برای اجرای برنامه های شخص ناکافی می‌دانند و می‌خواهند او مجال تمام کردن برنامه هایش را داشته باشد و از سوی دیگر مردم، حضور در اردوگاه پیروز را دوست دارند و رئیس جمهور مستقر همواره شانس اول پیروزی است. با این معادله روحانی می‌تواند بر راي رقبايي كه در سال 92(ولايتي‌،رضايي،قاليباف و غرضي)تنها با او زاويه ديد داشتند و مخالف وي نبودند، حساب كنند.