برای نخستین بار یک لیست انتخاباتی در تهران توانست تمام کرسی‌های نمایندگی را کسب کند، آن هم بدون رفتن حتی یک نفر به دور دوم. دور دوم انتخابات بعد از مجلس هفتم برای تهرانی‌ها عادت شده بود. آمدن لیست امید به صحنه رقابت اما باعث شد تا پایتخت‌نشینان این عادت ١٢ ساله را ترک کنند.

به گزارش صدای ایران به نقل از اعتماد، رقابت امسال حداقل در پایتخت رقابت تمام و کمال لیست‌ها بود. دو لیست اصلی، هر کدام با ٣٠ چهره توانستند تمام جایگاه‌های ٦٠ نفر اول انتخابات را اشغال کنند؛ لیست امید تمام ٣٠ رتبه اول و لیست اصولگرایان تمام ٣٠ رتبه دوم را. در این میان البته لیست صدای ملت هم بازی خودش را داشت. حالا اما با مشخص شدن نتیجه نهایی انتخابات، آمارها می‌توانند حکایت‌های جالب توجهی را از رقابت هفتم اسفند بازگو کنند. اینکه مجموع حرکت هر کدام از لیست‌ها چقدر توانسته بود با اقبال عمومی مواجه شود.

لیست‌های انتخابات؛ آرای یکدست مردم

تحلیل آمارهای انتخاباتی نشان می‌دهد که لیست امید توانسته در تهران اقبال عمومی نزدیک به ٤٠درصد مردم را جلب خود کند. آن هم با بهره‌گیری از چهره‌هایی که تعداد زیادی از آنها شهرت چندانی بین عموم مردم نداشتند. تحولات اما اتفاقات انتخاباتی را به سمتی برد که یک لیست برای نخستین‌بار در همان دور اول، تمام کرسی‌های پایتخت را بگیرد و کار را تمام کند. اما اصولگرایان از رتبه ٣١ تا ٦٠ جدول توزیع آرا، توانسته‌اند به‌طور متوسط بیش از ٢٦‌و‌نیم درصد آرا را به خود اختصاص دهند. اما در حالی که تمام چهره‌های لیست امید توانسته بودند از سقف رای ٢٥درصد بگذرند، در میان اصولگرایان تنها ٥ نفر موفق به کسب بیش از یک چهارم آرای پایتخت شدند. به عبارتی در صورت نادیده گرفتن رای تمام فهرست امید، با همین میزان رای در پایتخت تنها ٥ نفر از فهرست اصولگرایان در دور اول امکان ورود به پارلمان را داشتند. این تقریبا برابر با همان آمار دور قبلی انتخابات است. انتخاباتی که به صورت تمام و کمال بین خود اصولگرایان برگزار شد و در دور اول آن تنها ٦ نفر مجوز ورود به بهارستان را دریافت کردند.

اما در این میان وضعیت فهرست صدای ملت هم جالب است. فهرستی که ٩ نفر از چهره‌های آن وارد مجلس شده‌اند. ٩ نفری که همگی مشترک با لیست امید بودند. همین وضعیت هم موقعیت لیست صدای ملت را در این انتخابات به دو نیمه کاملا متفاوت تقسیم کرد. از مجموع ١١ میلیون و ششصد و نود و ٣ هزار و چهل رای این لیست، سهم افراد غیر مشترک با لیست امید تنها ٢٦٧ هزار و نهصد و دو رای است. به عبارتی تنها دو درصد از رای به دست آمده توسط افراد حاضر در این فهرست. همین هم نشانه دیگری از قدرت دوقطبی لیست امید و لیست اصولگرایان در انتخابات هفتم اسفند است. نکته قابل توجه دیگر شاید رای برخی از چهره‌های شناخته شده سیاسی در تهران باشد. چهره‌هایی که با وجود سابقه‌ای که داشتند نتوانستند از بیش از ٣ میلیون و ٤٠٠ هزار رای تهرانی‌ها، بیشتر از ٥ هزار رای به نام خود ثبت کنند. این اتفاق را هم می‌توان در راستای همان آرای لیستی در پایتخت تجزیه و تحلیل کرد. آرایی که تعداد بسیار زیادی از نامزدها حتی با سوابق طولانی قبلی را زیر سایه ٦٠ نفر اول تهران از دو فهرست اصلی برد. شکاف بین رای نفر شصتم در این فهرست یعنی محمد کاظمی اردکانی با نفر شصت و یکم هم همین مطلب را گواهی می‌دهد. آنجا که به یکباره عدد رای تهرانی‌ها از بیش از ٦٢٦ هزار رای به نفر شصتم به دره ٨٠ هزار رای داده شده به نفر شصت و یکم سقوط می‌کند. فاصله‌ای که در هیچ‌کجای دیگر جدول پخش آرای تهران بین دو نفر که بلافاصله پشت سر هم هستند، تکرار نشده است. فاصله بیش از نیم میلیون رای بین آخرین نفر فهرست اصولگرایان با نخستین نامزد خارج از دو فهرست اصلی، نشان می‌دهد که ائتلاف‌ها در روز هفتم اسفند چقدر مهم بوده‌اند.

اما تجزیه و تحلیل رای اعضای دولت احمدی‌نژاد هم شاید خالی از لطف نباشد. ١٥ نفر از مدیران و وزرای دولت او در صف این انتخابات قرار گرفتند و از جمع آنها همای سعادت تنها بر شانه چهار نفر نشست. یک نفر هم البته در تبریز به دور بعدی راه یافته است. مهم اما این است که از ٩ وزیر و مدیر عالیرتبه دولت احمدی‌نژاد در تهران هیچکدام موفق به حضور در مجلس دهم نشده‌اند. احمدی‌نژادی‌های رقابت هفتم اسفند توانسته‌اند به‌طور متوسط کمی بیش از ٢٠درصد آرای حوزه‌های انتخابیه خود را به دست بیاورند. آماری که در دوره قبل انتخابات بیش از دو برابر این بود و باعث شد تا چهار وزیر و یک معاون احمدی‌نژاد به ترکیب بهارستان راه پیدا کنند.