واشنگتن‌پست: نادیده گرفتن تهدید هسته‌ای کره شمالی اشتباهی خطرناک است
رییس دانشکده باروچ دانشگاه نیویورک نوشت: با وجود چالش‌های بسیار زیاد سیاست خارجه مورد توجه از جمله تهدید حملات تروریستی، وضعیت امنیتی شکننده در عراق و افغانستان، کینه‌جوی روسیه و چین توسعه‌طلب، کابینه باراک اوباما، رییس‌جمهور ایالات متحده به گسترش هسته‌ای و توانایی موشکی کره شمالی توجه محدودی کرده است. این امر می‌تواند اشتباهی خطرناک و پرهزینه باشد.
به گزارش ایسنا به نقل از روزنامه واشنگتن‌پست، میشل والرستین، رییس دانشکده باروچ دانشگاه نیویورک در مقاله‌ای به تحلیل وضعیت هسته‌ای کره شمالی پرداخت و نوشت: نادیده گرفتن موج همیشگی تهدیدهای پیونگ یانگ و تلقی آن به عنوان رجزخوانی بسیار آسان است. اما در حالی که جهان به سمت دیگری نگاه می‌کند، کیم جونگ اون، رهبر جوان و منفعل به شدت در جست‌وجوی چهار طرح نظامی موازی است: توسعه حجم مواد شکاف‌پذیر( پلوتونیوم و اورانیوم با غنای بالا) در اختیار این کشور، تولید موشک‌های دوربرد که در ابتدا قادر باشند به اهدافی در اقیانوس آرام و در نهایت به سرزمین آمریکا برسند، توسعه کلاهک‌های هسته‌ای سبک و کوچک برای استقرار در نوک موشک‌های دور برد، و جست‌وجوی یک بازدارنده استراتژیک و پایدار به وسیله زیردریایی پرتاب‌گر موشک‌های کوچک یا سیستم‌های متحرک پرتاب موشک مستقر در خشکی.
درباره این که در این کشور بسیار مرموز چه می‌گذرد چیزهای بسیاری وجود دارد که ما از آن بی‌خبریم. اما برای تقویت نتیجه‌گیری نسبت به این که کره شمالی در همه این چهار جبهه در حال پیشرفت است هم تحلیل‌های معتبر و هم تصاویر ماهواره‌یی در دسترس وجود دارد.
در ادامه مقاله والرستین، معاون دستیار وزیر دفاع آمریکا در بخش سیاست ضد توسعه هسته‌ای بین سال‌های 1993 تا 1997 آمده است: تصاویر ماهواره‌یی غیرمحرمانه که در سال جاری گرفته شده نشان می‌دهد که کره شمالی راکتور پلوتونیوم‌اش را در یونگ بیون دوباره راه‌اندازی کرده است و نیروگاه مجاور آن محل استقرار سانتریفیوژها برای غنی‌سازی اورانیوم مورد استفاده قرار گرفته است. این موضوع منجر به گمانه‌زنی شده که کره شمالی ممکن است در حال توسعه ذخایر هسته‌ای خود باشد و برآورد می‌شود که در حال حاضر 6 تا 10 سلاح هسته‌ای در کره شمالی وجود داشته باشد و تا پایان سال 2016 تعداد 20 یا بیش‌تر سلاح و احتمالا در پایان سال 2020، تعداد 50 یا بیش‌تر سلاح هسته‌ای ساخته شود.
زرادخانه‌ای با این حجم به طور قابل توجهی هرگونه تلاش دیپلماتیک برای کاهش و در نهایت حذف سلاح‌های هسته‌ای در شبه جزیره کره را پیچیده خواهد کرد. همین‌طور تعیین دقیق محل هر سلاح در شرایطی که این سلاح‌ها خنثی یا نابود شوند را دشوارتر می‌کند. برای کشوری که همواره تمامیت ارضی و امنیتش تهدید می‌شود، کسب سلاح هسته‌ای بازدارنده پایدار تغییردهنده بازی خواهد بود. اما تصاحب سلاح‌های هسته‌ای حالت بازدارندگی ندارد مگر این که حجم زیادی از این سلاح‌ها وجود داشته باشند و احتمالا در حملات باقی بمانند. این موضوع آن چیزی است که نگرانی‌ها را درباره تلاش‌های مستمر کره شمالی در توسعه بومی پرتاب موشک بالستیک از زیردریایی و پایگاه زمینی و توانایی پرتاب موشک در مسیر متحرک افزایش می‌دهد.
همین اواخر کره شمالی تلاش کرد تا موشکی را از یک زیردریایی پرتاب کند. با این که گزارش شده این آزمایش به شکست انجامیده اما نشان داد که کره شمالی فعالانه به دنبال کسب چنین توانایی است. زمانی که کابینه باراک اوباما، رییس‌جمهور آمریکا آغاز به کار کرد، مصمم بود تا روابط‌ش را با دشمنانش از جمله کره شمالی را از نو بسازد اما تلاش‌ها و تماس‌هایش مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت. از آن پس به نظر رسید در برهه‌هایی کابینه نشانه‌های رشد تهدید کره شمالی را نادیده می‌گیرد. احتمالا به این دلیل است که گزینه‌های سیاسی در دسترس ناخوشایند هستند: 1- به کارگیری تحریم‌های ثانویه، ورای تحریم‌هایی که در حال حاضر ایالات متحده و سازمان ملل تحمیل کرده‌اند. 2- احیای گفت‌وگوهای مسکوت دیپلماتیک شش کشور و یا 3- بیان خطوط قرمز برای سلاح‌های هسته‌ای و آزمایش موشکی و بیان این که اگر کره شمالی از این خطوط قرمز رد شود استفاده از نیروی نظامی ممکن است.
در ادامه این مقاله که نخست در فصلنامه واشنگتن کورترلی به چاپ رسید ادعا شده است: مسلم است که تحریم‌ها به شکل‌گیری توافق هسته‌ای با ایران کمک کرد اما این تحریم‌ها ابزاری ناقص هستند. این تحریم‌ها را می‌تواند نادیده گرفت. ( به ویژه اگر دیگر کشورها کمک کنند) و پیونگ یانگ نسبتا در برابر چنین فشارهایی تاثیرناپذیر بوده است. برای به‌دست آوردن هرگونه شانس موفقیت از طریق دیپلماسی، کره شمالی باید نخست برای آمدن بر سر میز مذاکرات موافقت کند. متاسفانه این کشور طبق معمول خواسته‌های نامعقول و بزرگی را مطرح می‌کند و می‌گوید این خواسته‌ها پیش از این که حتی موافقت به برگزاری این گفت‌وگوها کند، باید برآورده شود. ایالات متحده نباید در برابر این سیاست تسلیم شود.
کلید هرگونه موفقیت طرح دیپلماتیک چین است که به دلیل مجاورت و ارتباطات اقتصادی در حقیقت دارای نفوذ در این رژیم است. اگر بتوان چینی‌ها را برای کمک متقاعد کرد، ایالات متحده نیز باید آماده انجام برخی اقدامات شجاعانه برای شکستن بن‌بست کنونی شود که شامل پایان دادن به دشمنی است که پس از امضای توافق متارکه جنگ 1953 به وجود آمد. اما تنها در صورتی که کره شمالی موافقت کند تا فهرست تسلیحات هسته‌ای خود را تحویل دهد. توانایی‌های تولید هسته‌ای‌اش را زیر نظر نظارت‌های بین‌المللی قرار دهد و توسعه موشک‌های دوربرد و سیستم‌های ارسال زمینی و زیردریایی خود در مسیری مشخص متوقف کند.
همان طور که در بحران سلاح‌های شیمیایی در سوریه در همین اواخر نشان داده شد، برای ایالات متحده استقرار خطوط قرمز مساله‌ای غامض است. چون این خطوط قرمز تنها در صورتی معتبر هستند که ما در برابر عبور از خطوط قرمز آماده اقدام متقابل باشیم. با این حال یک راه‌حل دیپلماتیک چند جانبه ترجیحا با میانجیگری چین، بهترین روش به شمار می‌رود. اما اگر دیپلماسی شکست بخورد یا اگر پیونگ یانگ از شرکت در این مذاکرات بدون ایجاد خواسته‌های زیادی سرباز زند، کابینه اوباما باید آشکارا اعلام کند که ایالات متحده در صورتی که هر گونه آزمایش هسته‌ای یا موشک دور برد صورت گیرد، تحریم‌های ثانویه را اعمال خواهد کرد و این که ایالات متحده برای متوقف کردن کره شمالی در کسب توانایی استفاده از سلاح‌های هسته‌ای و موشک‌های دوربرد برای تهدید قلمرو آمریکا یا قلمرو متحدان این کشور آماده مداخله نظامی است.
در پایان مقاله رییس دانشکده باروچ آمده است: بدون تردید کره شمالی در میان سخت‌ترین چالش‌های سیاست خارجی قرار دارد که ایالات متحده با آن روبه‌رو است. اما ادامه وقت کشی‌ها به این امید که کیم چونگ اون سرنگون شود یا این که پیونگ یانگ به طور یک جانبه تصمیم بگیرد تا از کسب توانایی‌های نظامی خطرناک عقب نشینی کند، استراتژی واقع‌گرایانه به شمار نمی‌رود.
لازم به ذکر است که کره شمالی تهدید برانگیزترین آزمایش هسته‌ای چهارم خود را انجام نداده و نیز موشک دور برد جدیدی را آزمایش نکرده است. برای همین هنوز وقت وجود دارد- و نیز فضای مانور دیپلماتیک – تا این مشکل قبل از این که از خطوط قرمزی رد شوند، مورد توجه قرار گیرد.
در غیر این‌صورت هزینه ادامه نادیده گرفتن تهدید نظامی کره شمالی ممکن است بسیار زیاد شود.
نظر شما