سپ بلاتر: اولین‌نفری بودم که به دیدار روحانی رفتم

سپ بلاتر رئیس سابق فیفا پیش از جلسه امروزش با کمیته اخلاق فیفا در «زوریخ» گفت‌وگوی مفصلی با روزنامه فرانسوی «لیبراسیون» داشته. بلاتر در این گفت‌وگو بیشتر سعی کرده از سیاست‌های نهادی که سال‌ها مدیریتش کرده دفاع کند. او اتهامات مبنی بر گرفتن و دادن رشوه را رد می‌کند و اتهامات را بی‌اساس می‌داند. خلاصه‌ای از این گفت‌وگو را از نظر می‌گذرانید.

مطمئنا. سه ماه محرومم کرده‌‌اند بدون اینکه حتی صحبت‌هایم را بشنوند... . می‌خواهم از خودم دفاع کنم. البته این را هم فراموش نکنیم که نمی‌توانم به دفاتر فیفا سر بزنم چون من محروم شده‌ام (لبخند می‌زند).

ولی سخنگوی کمیته اخلاق گفته احتمال محکومیت شما وجود دارد... .

شنیده‌ام؛ خودم هم شوکه شده‌ام؛ هم از اینکه چطور خبرهای کمیته اخلاق به دست رسانه‌ها می‌رسد و هم از اینکه دو احتمال برای من در نظر گرفته‌اند: گفته‌‌اند یا دو سال با ١٦٠ هزار فرانک سوئیس جریمه می‌شوم یا مادام‌العمر. به هرحال چیزی که برایم عجیب است اینکه هیچ چیز محرمانه‌ای در این عملیات وجود ندارد. تا آنجا که به یاد دارم سال ٢٠٠٤ این کمیته را به راه انداختم و یکی از کدهای اخلاقی‌اش این بود که خبرها محرمانه باشند. به نظرم کمیسیون انضباطی فیفا باید افرادی را که در این زمینه کم‌کاری کرده‌‌اند محروم کند.

صریح و شفاف حرف می‌زنم: در فوتبال، هرگز در زندگی‌ام کاری نکرده‌ام که بخواهم از لحاظ اخلاقی و حقوقی، زیر سؤال بروم. می‌توانم در هر دادگاهی با وجدان راحت حاضر شوم. اگر موضوع این است که من را حذف کنند، تقریبا داشتند موفق می‌شدند: اول نوامبر اگر اورژانسی به بیمارستان زوریخ نمی‌رسیدم الان داشتید نوشته‌های روی سنگ قبرم را می‌نوشتید.

نمی‌دانم آنها می‌خواهند مانع از ریاست پلاتینی بر فیفا شوند یا اینکه می‌خواهند به من لگد بزنند.

راستش نمی‌توانم باور کنم دولت آمریکا از طریق کمیته اخلاق بخواهد مداخله‌ای در این زمینه داشته باشد. چیزی که می‌توانم درک کنم بررسی پرونده‌ها و چک‌کردن حساب بانکی بین سوئیسی‌ها و آمریکایی‌هاست ولی چیزی که نمی‌توانم بفهمم این است که چرا کمیته اخلاق دارد این طور رفتار می‌کند؟ به هر حال چیزی که امروز می‌بینم این است که آمریکایی‌ها راحتم گذاشته‌‌اند، بدون اینکه متهمم کنند.

فعلا که آنها فقط رد دلارها در همه زمینه‌ها را دنبال می‌کنند! می‌دانم که آنها پلیس دنیا را تشکیل داده‌‌اند و تعدادی هم موافق دارند ولی سؤالم اینجاست که چرا فوتبال؟ ٥٠ فدراسیون بین‌المللی ورزشی در زوریخ وجود دارد و به همین خاطر بازهم سؤالم را تکرار می‌کنم: چرا آمده اند سراغ فوتبال

خب، باشد. اگر آنها (آمریکا) اعتماد ندارند، چرا خودشان آنجا پایگاه نظامی زده‌اند؟ آن هم به آن بزرگی.

استعفا نکردم؛ حکمم را در اختیارشان گذاشتم آن هم برای اینکه فیفا را نجات دهم. من از هرجهتی که فکرش را کنید تحت فشار بودم.

نمی‌دانم.

پایان جام جهانی ٩٨ فرانسه به پلاتینی گفتم: «می‌خواهم با تو کار کنم». تازه رئیس فیفا شده بودم و می‌خواستم پروژه «گل» که هدفش اصلاحات در تقویم بین‌المللی فوتبال بود، را کلید بزنم. پلاتینی در پاسخ به من گفت: «قیمت من گران است و سالی یک میلیون فرانک دستمزد می‌خواهم». به او گفتم نمی‌توانم چنین دستمزدی بدهم ولی روی اصولش به توافق رسیدیم. این قرارداد شفاهی بود ولی وجود داشت. پلاتینی هم تا سال ٢٠٠٢ که عضو کمیته اجرائی فیفا شد، به همکاری‌اش با من ادامه داد و بعد هم سال ٢٠١١ طلبش را خواست که ما هم پرداخت کردیم. من خودم به‌تنهایی امضا کردم و دینمان به او را ادا کردیم. فیفا در مدت چهار سال، پنج میلیارد درآمد داشته، آن وقت می‌خواهیم فیفا را به خاطر دو میلیون فرانک سوئیس زیر سؤال ببریم.

بله، او آدم صادق و راستگویی است. خب از یاد هم نبریم که آدم مشهوری هم هست، نه!

خشم ضدفیفایی که بر یوفا حاکم بود. پایان سال ٩٨ پروژه‌ای راه انداختند به اسم اینکه «چطور از J.S.B (بلاتر) جدا شویم». اوج این اختلاف‌ها سال ٩٩ بود که من ایده برگزاری جام جهانی هر دو سال یک بار را دادم که به نظر آنها ایده بدی بود.

چنین چیزی وجود نداشته. ما کی این قول و قرار را گذاشته‌ایم؟

من چنین سازوکاری نداشته‌ام. سال ٢٠١١ نشست کلی‌ای برگزار شد که پلاتینی نه یک کلمه درباره فیفا حرف زد و نه یک کلمه درباره ایده ریاستش.

نمی‌توانم بفهمم مردم چه کاری می‌کنند. اتفاقات در ذهن آنها می‌گذرد و نه در ذهن من. ضمن اینکه هر اتفاقی در فیفا بیفتد، کمیته اخلاق مداخله می‌کند. با این حال همین‌جا باید تأکید کنم برای همین کمیته اخلاق سه سال طول کشید تا بالاخره سال ٢٠١١، بعضی‌ها را مادام‌العمر محروم کردند. افرادی که من نمی‌خواهم نامشان را ببرم (مثل محمد بن همام). حالا همین کمیته اخلاق فقط به سه ماه زمان نیاز دارد تا رئیس فیفا و یوفا را محروم کند!

دو نفر از کارمندان من مشکلات روانی پیدا کرده‌‌اند و الان با روان‌پزشک مشورت می‌کنند. دلیلش هم آن است که جایگاهشان را از دست داده‌اند. در خانواده‌ام هم نوه ١٤ساله‌ام به خاطر اینکه فشار روحی زیادی به او وارد شده، مجبور شد مدرسه‌اش را عوض کند.

من همین الان هم حکم توپی را دارم که دستگاه قضائی سوئیس و آمریکا بر سر آن دعوا دارند. حالا اگر قرار باشد سوژه‌ای تازه برای رودررویی آمریکا با روسیه هم باشم...، به هرحال به نظر من این فوتبال است که دست آخر برنده می‌‌شود.

من اولین‌نفری بودم که با حسن روحانی دیدار کرد و هیچ سیاستمداری آنجا نبود. سال ٢٠١٢ هم اولین نفری بودم که با رهبر میانمار دیدار کردم. البته همه از من انتقاد کردند که با او دست داده‌ام؛ از اتحادیه اروپا تا سوئیس. 

روزی در قرقیزستان هزاران کودک را دیدم که با موسیقی داشتند خودشان را برای فوتبال گرم می‌کردند. هدف این بود که به آنها بفهمانند فوتبال ریتم دارد، یک ریتم گروهی. هنوز هم که به این چیزها فکر می‌کنم، موهای تنم سیخ می‌‌شود.