هرکول در شورای شهر تهران چه می‌کند؟/ دو سال عضویت و فقط یک اظهار نظر

روزنامه شرق در گفتگویی با حسین رضازاده،‌عملکرد او در شورای شهر تهران را بررسی کرده است

جزء اعضایی است که با محبوبیت بین مردم به شورا وارد شده است. وزنه‌های رکورد جهانی و فریاد «یا ابوالفضل» معروف و مدال‌های طلایی، برایش رأی آورد. حسین رضازاده دوسالی است که قید علاقه و کسب‌وکار همیشگی خود را زده و روی یکی از صندلی‌های سبز شورا نشسته است. مردم با او فریاد زده‌اند و اشک شوق ریخته‌اند و شاید حالا که به او رأی داده‌اند انتظار دارند بدانند او در شورا چه می‌کند و رأی آنها کجا رفته است؟

رک‌بودن او بیش از هر چیز برای یک مصاحبه کفایت می‌کند. از او در مورد گرایش سیاسی و رأیش به رئیس شورا بپرسید یا فلان مورد دوپینگ در دوره مسئولیتش در تیم وزنه‌برداری، صاف و پوست‌کنده جواب می‌دهد. در این دو سال حضور در شورای شهر تهران آن‌قدر در موضوعات مختلف ساکت بوده که تقریبا خبرنگاران اصلا سراغ او نمی‌روند. در یک جست‌وجوی تقریبا روزانه از اظهارات حسین رضازاده در صحن علنی و جلسه‌های یکشنبه شورای شهر تهران که بدون حضور مستمع برگزار می‌شود و خبرش روی سایت شورا قرار می‌گیرد، تعداد اظهارات رضازاده در مورد موضوعات ورزشی و غیرورزشی به تعداد انگشتان یک دست هم نرسید.

شاید یکی از موارد مهمی که او در این دوسال‌واندی در مورد آن صحبت کرده، حادثه غرق‌شدن یک پسربچه در استخر «یادیاران» بود. او به‌واسطه مسئولیتی که به‌عنوان رئیس کمیته ورزش شورا دارد، حادثه را پیگیری کرده و گزارش آن را در شورا ارائه کرد. او مثل سایر اعضای شورای چهارم که رکورد تذکر و نطق پیش‌ازدستور را شکسته‌اند، در جلسه‌های یکشنبه و سه‌شنبه تذکر و نطق پیش‌ازدستور و اعتراض و... ندارد و اتفاقا تاکنون گزارشی هم از زیرمجموعه ورزشی خود در صحن شورا ارائه نکرده است. وقتی دلیل این روند کاری را از خودش سؤال می‌کنم، می‌گوید: «همه‌چیز روی سایت کمیته ورزش هست و آقای باقری حواسش به همه مسائل آن هست. می‌توانید از آنجا همه‌چیز را ببینید».

از نظر شورایی‌ها، حق رضازاده و چند عضو ورزشکار دیگر در این معرکه حذف دوشغله‌ها خورده شده و این افراد می‌توانستند دوشغله بمانند. به‌همین‌دلیل بود که در فاصله تلاش برای ماندن او در فدراسیون وزنه‌برداری، اعضای تأثیرگذار شورا فارغ از اینکه هادی ساعی و علیرضا دبیر، دیگر اعضای ورزشکار شورا، تن به همین قانون داده‌اند، به‌دنبال راه فرار و تبصره‌ای بودند تا رضازاده و رأی او را در شورا نگه دارند. خود رضازاده بارها به صراحت اعلام کرده که اولویت و علاقه‌اش وزنه‌برداری است. حتی همین حالا هم اگر از او سؤال شود، همین جواب را می‌دهد، اما دقیقا مشخص نیست چرا با وجود این نگاه و علاقه، انتخاب دیگری کرد. 

او به شرق می‌گوید اگر از ابتدا می‌دانست که این منع برای دوشغله‌بودن وجود دارد، هیچ‌وقت وارد شورا نمی‌شد. «اگر این امکان بود که در هر دو پست حضور داشته باشم، بهترین حالت بود. وقتی برای ثبت‌نام در شورای شهر اعلام آمادگی کردم به من نگفتند که شورا شغل دوم محسوب می‌شود و امکان دارد با ثبت‌نام، فدراسیون وزنه‌برداری را از دست بدهم. اگر این مسئله را از همان اول اعلام می‌کردند به‌طورقطع در شورا ثبت‌نام نمی‌کردم و به کار خود در فدراسیون وزنه‌برداری ادامه می‌دادم».

بااین‌حساب می‌توان گفت رضازاده عشقش را با اجبار کنار گذاشته و در رودربایستی ٢٧٠‌هزارو ٣٩٠ رأی مانده و باید حداقل دو سال دیگر در همین شرایط بماند. رضازاده رأی بالای خود در انتخابات شورا و نفر چهارم‌شدن را یک تعهد در مقابل مردم ارزیابی می‌کند و می‌گوید: با این رأی وظیفه داشتم در شورا به مردم خدمت کنم. درست است که هر دو حضور در شورا یا فدراسیون وزنه‌برداری نوعی خدمت به مردم است اما قطعا اولویتم وزنه‌برداری بود. او می‌گوید از اینکه فعلا در شورا هستم افسوس نمی‌خورم اما از اینکه فعلا دستی بر آتش وزنه‌برداری ندارم افسوس می‌خورم. حالا هم به‌دنبال برگشت به فدراسیون وزنه‌برداری هستم چراکه همه زندگی و علاقه من در وزنه‌برداری است و به‌واسطه تجربه و ارتباطات داخلی و خارجی‌ای که دارم می‌توانم برای این ورزش تلاش کنم تا امتیازات بیشتری را کسب کند.

او می‌گوید: «از روز اولی که به شورای شهر تهران آمدم تصمیم گرفتم در حوزه ورزش فعال باشم و به‌همین‌دلیل مسئولیت کمیته ورزش را قبول کردم اما در کنار آن در حوزه‌های دیگر هم وارد شدم. بخشی از منظور رضازاده در مورد حوزه‌های دیگر موضوعات مرتبط با مجموعه‌های ورزشی شهرداری تهران، ورزش محلات، ورزش مناطق و... است و بخش دیگر آن هم شامل درخواست‌های مردم در دیدارهای مردمی است. از او در مورد ورود به موضوعات دیگر شهر تهران از جمله پروژه‌های مهم شهری سؤال می‌پرسم و او می‌گوید که علاقه‌ای ندارد به این موضوعات وارد شود و اگر شهروندی درخواستی در این موارد داشته باشد آن را به بخش مربوطه ارجاع می‌دهد.

این عضو ورزشی شورای شهر تهران می‌گوید همین موضوع ورزش و مسائل مرتبط با آن به اندازه کافی وقت او و چندنفر همکارش در کمیته ورزش را می‌گیرد.

از او در مورد سکوتش در شورا می‌پرسم و اینکه چطور یک عضو درباره هیچ‌یک از مسائل جدی و تلخ یا جنجالی شورا هیچ واکنشی ندارد و با صورتی بی‌تفاوت فقط حضور دارد؟ و می‌گوید: معمولا حرف نمی‌زنم؛ در ورزش هم کم‌حرف بودم. آنجایی که لازم باشد حرف می‌زنم و مخصوصا اگر مسئله‌ای در مورد ورزش باشد دفاع می‌کنم و توضیح می‌دهم و حتما مسئله مهمی نبوده است که لازم باشد حرف بزنم. در‌عین‌حال، مواردی بوده که در کمیسیون خودمان قبلا در موردش صحبت کرده‌ایم و دیگر نیازی نیست که در صحن علنی صحبت کنیم. من جلسات کمیسیون فرهنگی را به صورت مرتب می‌روم و مسائل آن را هم پیگیری می‌کنم. ترجیح می‌دهم بیشتر در مورد ورزش که در آن تخصص دارم حرف بزنم. فعلا در شورا همه درباره همه‌چیز حرف می‌زنند. بیشتر اعضا حرف‌هایی می‌گویند که تأثیر ندارد. من چندان علاقه‌ای ندارم که در صحن علنی شورا و جلو خبرنگاران صحبت کنم و دادوبیداد راه بیندازم و خبر تولید کنم. البته در روزهای سه‌شنبه رفتارها در صحن متفاوت است و من دوست ندارم در حرف‌های تکراری سهیم باشم.

درباره گرایش سیاسی و رأی‌هایی که در این دو سال به شهردار و رئیس شورا داده حرف‌وحدیث زیاد است و او بدون تردید جواب سؤال اصولگرابودن و ماندن را مثبت می‌دهد و می‌گوید: اصولگرا هستم و مثل قبل به چمران رأی داده‌ام و باز هم می‌دهم. در این مدت هم با همان گروهی که قبلا بوده‌ام مانده‌ام. هرچند که رضازاده گرایش سیاسی خود را علنا اعلام می‌کند، اما تاکنون درباره هیچ‌یک از موضوعات سیاسی و جناحی در شورا واکنش و موضع‌گیری نداشته است. شاید تنها خبری که نشان می‌دهد این مرد آرام و ساکت، چندان هم آرام و بی‌جنب‌وجوش نیست خبر حضورش در دفتر رئیس‌جمهور سابق باشد؛ آنجا که ایسنا در گزارشی، از رفت‌وآمدهای میهمانان مختلف به دفتر ولنجک احمدی‌نژاد نوشت و نام حسین رضازاده در میان آنها بود.

این عضو شورای شهر تهران که از وزارت ورزش و جوانان به‌عنوان مأمور به خدمت در شورای شهر حضور دارد، تقریبا طبق قاعده به صورت تمام‌وقت در شورا حاضر می‌شود و طبق قانون باید ٧٠ ساعت الزام حضور هر عضو را پر کند و به گفته خود رضازاده بخش زیادی از این زمان به مأموریت بیرون از شورا و بازدید و رسیدگی به امورات مربوط به ورزش در شهر می‌گذرد. به‌عبارتی این عضو شورا اگرچه گزارشی ارائه نداده و حرفی از کار خود نمی‌زند اما اقداماتی را که انجام می‌دهد. درمجموع عملکرد سازمان ورزش شهرداری تهران می‌تواند برای مردم گویا و آشکار باشد.

از روز اولی که رضازاده در کنار سه عضو ورزشکار دیگر شورای چهارم، انتخاب شدند، برخی از کارشناسان و حتی تعدادی از اعضای سابق شورا معتقد بودند جای این افراد در شورای شهر به‌عنوان فضایی برای کار نظارتی و اجرائی، نیست و ازهمین‌رو موقعیت اعضای ورزشکار به نسبت سایر اعضا بسیار سخت‌تر خواهد بود.