آخرین تیر ترکش دلواپسان آمریکایی!
جمهوری خواهان آمریکایی برای ایجاد مانع در مسیر توافق هسته‌ای ایران تاکنون به هر اقدامی دست زده‌اند؛ از تهدید مقامات کاخ سفید گرفته تا هشدار به مقامات ایران در قالب نامه ۴۷ امضایی.
مذاکرات هسته‌ای نه میان ایران و آمریکا بلکه میان ایران و گروه ۱+۵ است. گروه ۱+۵ هم از طرف شورای امنیت سازمان ملل متحد ماموریت یافته است تا در مذاکره با ایران به راه حلی برای پایان دادن به مناقشه هسته‌ای برسد.
سناتورهای جمهوری خواه پس از ناامیدی از رییس جمهوری آمریکا برای ممانعت از توافق هسته‌ای ایران و آمریکا، به ترساندن ایران و ایجاد شکاف در داخل کشور روی آوردند.
یک گروه ۴۷ نفری از سناتورهای جمهوری‌خواه آمریکا در یک نامه سرگشاده به رهبران ایران هشدار دادند که هرگونه توافق هسته‌ای که با دولت «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا به امضا درآید بعد از پایان دوران ریاست‌جمهوری اوباما معتبر نیست و ادامه نخواهد داشت.
به گزارش بلومبرگ، این نامه سرگشاده که توسط «تام کاتن» سازماندهی شده بود و به امضای رهبر حزب جمهوری‌خواه سنا و همچنین «مارکو روبیو» از نامزدهای احتمالی انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۶، «تد کروز» و «رند پائول» درآمده، با هدف منصرف کردن دولت ایران از امضای توافق هسته‌ای و همچنین اعمال فشار به کاخ سفید برای دادن اختیار به کنگره برای نظارت بر توافق هسته‌ای با ایران نوشته شده است.
این نامه پس از آن نوشته شده است که فشار جمهوری خواهان برای منصرف کردن باراک اوباما رییس جمهور آمریکا از انجام توافق هسته‌ای با ایران تاکنون نتیجه نداده است.
جمهوری خواهان برای آنکه مانع از توافق هسته‌ای شوند، راهی مختلفی را امتحان کرده‌اند. نخستین راه پیش گرفته شده تهدید به اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران بود.
اما این تهدید جمهوری خواهان با تهدید باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا پاسخ داد شد. اوباما در برابر تلاش جمهوری خواهان برای اعمال تحریم‌های تازه علیه ایران و منحرف کردن مسیر مذاکرات هسته‌ای تهدید کرد که هر تحریم جدید از سوی کنگره را وتو خواهد کرد.
این تهدید سبب شد که با حمایت بخشی دیگر از نمایندگان کنگره آمریکا که معتقد بودند که اکنون زمان فرصت دادن به مذاکره است به طور موقت طرح تحریم‌های جدید علیه ایران از دستور کار خارج شود.
پس از آن جمهوری خواهان برای آنکه مانعی جدی‌تر در مسیر توافق هسته‌ای ایران و گروه ۱+۵ ایجاد کنند طرحی را تهیه کردند که بر مبنای آن هر نوع توافق هسته‌ای می‌بایست در کنگره به تایید و تصویب برسد.
این طرح هم پیش از آنکه به طور رسمی در دستور کار کنگره قرار گیرد، همانند تهدید قبلی جمهور خواهان با تهدید به وتو کاخ سفید مواجه شد.
بر همین اساس جمهوری خواهان که نامید از اقدامات قانونی خود در درون ساختار تصمیم گیری و تصمیم سازی آمریکا شدند متوصل به اهرم‌های فشار خارج از آمریکا شدند و در همین راستا بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل را به کنگره دعوت کردند تا او با سخنرانی و افشاگری‌اش مانع از توافق هسته‌ای ایران و آمریکا شود.
هر چند این اقدام آن‌ها نیز نتوانست به خواسته آن‌ها جامه عمل بپوشاند و تنها به شکاف میان دو حزب حاکم در آمریکا و کاخ سفید و رژیم صهیونیستی در خارج از آمریکا دامن زد.
بر این اساس جمهوری خواهان که ناامید از تاثیرگذاری خود بر تصمیم رییس جمهوری آمریکا شده‌اند که در رسیدن به توافق هسته‌ای با ایران بیش از همیشه جدی نشان می‌دهد، ناچار شده‌اند که برگ آخر خود برای ایجاد مانع در مسیر توافق هسته‌ای را رو کنند.
این برگ آخر ایجاد شکاف ترساندن ایران از سرنوشت توافق هسته‌ای و ایجاد شکاف در درون ایران است.
جمهوری خواهان مدعی‌اند که توافق هسته‌ای ایران و آمریکا تنها در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما که تنها دو سال به پایان این دوران باقی مانده است معتبر است.
این در حالی است که مذاکرات هسته‌ای نه میان ایران و آمریکا بلکه میان ایران و گروه ۱+۵ است. گروه ۱+۵ هم از طرف شورای امنیت سازمان ملل متحد ماموریت یافته است تا در مذاکره با ایران به راه حلی برای پایان دادن به مناقشه هسته‌ای برسد.
از این روز هر نوع توافق میان ایران و گروه ۱+۵ توافق میان ایران شورای امنیت سازمان ملل محسوب می‌شود.
بر همین اساس نیز «محمدجواد ظریف»، وزیر امور خارجه و مذاکره کننده ارشد هسته‌ای ایران اعلام کرده است که توافق احتمالی ایران و ۱+۵ در یک قطعنامه فصل هفتمی منشور سازمان ملل متحد مورد تأیید قرار می‌گیرد و در نتیجه به یک توافق بین‌المللی و الزام آور برای همه دولت‌ها تبدیل می‌شود.
از این رو وقتی توافق هسته‌ای ایران به یک قطعنامه تبدیل شود نه دولت کنونی آمریکا بلکه دولت‌های بعد از آن هم موظف خواهند بود که به این توافق متعهد و پایبند بمانند.
از این رو نامه ۴۷ سناتور آمریکا هدفی جز ترساندن ایران و ایجاد شکاف در داخل و دامن زدن به دلواپسی دلواپسان هدف دیگری ندارد و نشان از عجز و ناتوانی آن‌ها در ایجاد مانع در مسیر توافق هسته‌ای دارد.