ژلوفن، بروفن یا استامینوفن؛ کدام بهتر است؟
ژلوفن به دلیل محلول بودن نیاز ندارد که در دستگاه گوارش با ترشحات آن ترکیب شود، بنابراین خیلی سریع از دستگاه گوارش جذب شده و عوارض جانبی کمتری ایجاد می‌کند.
به گزارش شبکه خبر، سیدعلی فاطمی، داروساز، گفت: پروفن و ژلوفن هر دو مادهٔ موثره به نام ایبوبروفن دارند و هنگامی که دارو به شکل قرص به بیمار داده می‌شود، مشکلی که ایجاد می‌کند، این است که این قرص در دستگاه گوارش با ترشحات آن ترکیب شده، تبدیل به مایع و سپس جذب می‌شود؛ به این دلیل زمان ماندن قرص در دستگاه گوارش طولانی می شود.
وی افزود: زمانی که دارو در داخل کپسول ژلاتینی مانند ژلوفن ریخته می‌شود، به صورت محلول است و دیگر نیازی نیست که در دستگاه گوارش با ترشحات آن ترکیب شود و به صورت مایع در آید. بنابراین خیلی سریع از دستگاه گوارش جذب می‌شود و دیگر توقف ندارد؛ این موضوع سبب می‌شود که ژلوفن عوارض جانبی کمتری داشته باشد.
فاطمی تصریح کرد: توصیه می‌شود ژلوفن و بروفن را با یک لیوان آب مصرف کرد و فرد پس از مصرف این دارو‌ها تا نیم ساعت نباید به حالت دراز کش قرار گیرد و باید فرصت دهد از دستگاه گوارش خارج شوند.
این متخصص در پایان خاطرنشان کرد: اثر بخشی هر دو قرص یکسان است، اما ژلوفن به علت محلول بودن و جذب سریع از دستگاه گوارش عوارض گوارشی و زخم معده کمتری ایجاد می‌کند. ژلوفن برای کسانی که مشکل کلیوی دارند بهتر است استفاده نشود. در مسکن‌ها، استامینوفن تنها دارویی است که مشکل کبدی به وجود می‌آورد و مصرف بیش از حد آن فرد را دچار هپاتیت می‌کند. این هپاتیت از نوع ویروسی نیست، بلکه از نوع التهاب کبدی است.