اکبر گلپایگانی: تو این وطن می مونم،به مردمم مدیونم

اکبر گلپایگانی بدون هیچ شک و تردیدی یکی از مفاخر تاریخ هنر و موسیقی اصیل ایرانی است.استاد گلپایگانی مدتی پیش به علت سکته خفیف مغزی در بیمارستان دی بستری بودند و دو هفته پیش از بیمارستان مرخص شدند.خبردار شدیم که استاد اهنگ جدیدی را ضبط کرده اند که قرار است قبل از عید نوروز منتشر شود.به همین مناسبت گفتگویی تلفنی داشتیم با ایشان و چند سوال کوتاه در مورد این آهنگ و ... پرسیدیم.

25 سال پیش بنده آهنگی خواندم از اقای جهانبخش پازوکی به نام "دروغ نگو آینه" که متاسفانه هیچوقت فرصت پخش این کار فراهم نشد.حالا بعد از سالها این کار را به یک شکل جدیدی ضبط کردیم.روی این کار واقعا زحمت زیادی کشیده شده و حتی تغییراتی نیز در شعر آهنگ صورت گرفته است.سعی کردیم که کار زیبا در بیاید و به زودی هم پخش خواهد شد که امیدوارم مورد توجه مردم عزیزمان قرار بگیرد.

به نظر من این آهنگ چون پخش نشده بود واقعا مظلوم واقع شده بود. من همیشه پیش خودم می گفتم که ای کاش حوصله داشته باشم که یکبار دیگه این آهنگ را بخوانم.قبلاً بارها این آهنگ را در کنسرهای بزرگی که در خارج از ایران داشتم مثل کنسرت در پالادیوم لس آنجلس اجرا کرده بودم.و اینبار این کار را با یک فرم جدیدی در دستگاه سه گاه ضبط کردیم. من در این اهنگ با مردم صحبت کرده ام.همانطور که در آهنگ موی سپید با مردم صحبت کرده بودم در این آهنگ هم حرف من با مردم است.آن زمان گفته بودم موی سپیدو توی آینده دیدم ولی الان می گویم دروغ نگو آینه که من هنوز جوونم و حالا در سن 81 سالگی برای دلهای خسته می خوانم.یک جای این آهنگ خوانده ام: "تو این وطن می مونم، به مردمم مدیونم".من در این سن و سال می خوانم چون احساس من این است که به مردمم مدیونم.مردمی که وقتی در بیمارستان بستری بودم از ته دل برای سلامتی من دعا کردند و چقدر پیامهای محبت آمیز برای من فرستادند.من وظیفه خودم می دانم در مملکتی که در آن به دنیا آمده ام تا لحظه ای که زنده هستم به مردمم خدمت کنم.وظیفه من خدمت به مردم است و با خواندن آواز دینم را به مردمم ادا می کنم.مطمئن باشید بعد از این آهنگ باز هم اگر نفس اجازه دهد آهنگهای دیگری هم خواهم خواند.مهمترین علتی که باعث شد من این آهنگ را دوباره بعد از سالها ضبط کنم همین محبت مردم است و می خواهم با هدیه این آهنگ به مردم گوشه هایی از محبتشان را که در زمان بستری بودنم در بیمارستان به من نشان دادند جبران نمایم.محبت مردم برای من از هر چیزی در این دنیا باارزشتر است.زمانی که در بیمارستان بودم حتی کارکنان و پزشکان بیمارستان دی چنان محبتی به من کردند که واقعا نمی دونم چطور می توانم این محبت را جبران کنم.اینجا اصلا پول مفهومی ندارد و عشق است که ماندگار است و ارزشمند. فکر می کنم هدیه این آهنگ تنها کاری است که من برای جبران این همه محبت می توانم انجام دهم.

اتفاقا من همیشه به این موضوع فکر می کردم که اگر قرار است آهنگی بخوانم باید مثل "من تو را اسان نیاوردم به دست" هم معنی داشته باشد هم جوابگوی محبت دوستان باشد.آهنگ که مغازه کالباس فروشی نیست که همینطور ببرند و بریزند بیرون.باید روی آهنگ کار شود تا یک کار ماندگار و زیبا خلق شود و امیدوارم مردم از این آهنگ هم خوششان بیاید.

این به نظر من یک موهبت الهی است.اینکه در سن 82 سالگی روی ویلچر بنشینی و یک پای شما هم حس نداشته باشد(یک هفته پیش که من این کار را خواندم هنوز حس پای چپم بعد از سکته مغزی برنگشته بود و تازه می توانم روی پای خودم بایستم) و بتوانی بخوانی خیلی مهم است.ادم اگر زندگی سالمی داشته باشد و ورزش کند و از خیلی لذت ها دوری کند و خودش را حفظ کند تا سن بالا هم می تواند بخواند. باور کنید وقتی این اهنگ را می خواندم خودم را در روی زمین حس نمی کردم.احساس می کردم زیرم خالیه و در بالا هستم.موقع اجرای این آهنگ احساس می کردم که درست مثل زمان جوانی می خوانم.به نظرم این لطف خدا و دعای مردم است.

خدارو شکر الان وضعیت جسمانی ام عالی هست و آن حس پای چپم نیز برگشته و می توانم به راحتی راه بروم.

منبع: روزنامه روزان