چند روایت معتبر فرم جدیدی از برنامه سازی را به تلویزیون آورد

به گزارش صدای ایران، برنامه تلویزیونی چند روایت معتبر، که در شب های ماه مبارک رمضان حوالی ساعت17  از شبکه 2 سیما مهمان خانه ها است، با یک ساختار متفاوت و به گفته عوامل برنامه، بسیاری از بخش های آن برای اولین بار در تلویزیون قرار است به نمایش گذاشته شود.

این برنامه به معرفی متفاوت از زندگی، شغل و دغدغه افراد مختلف در همه جهات از دریچه دوربین نگاه می کند و نتیجه گیری را به مخاطبان واگذار می کند.

در این برنامه موارد و بخش های مختلفی وجود دارد که توانسته است لحظاتی طنز، احساسی و غم را در یک قسمت به همراه داشته باشد.

یک مورد دیگر که شاید پرریسک ولی جذاب باشد حذف مجری در این برنامه است، در اصل افراد حاضر در برنامه خود گرداننده کامل هستند و هیچ دیالوگ و حرکتی برایشان از پیش نوشته نشده است.

برای آشنایی بیشتر با این برنامه ماه مبارک رمضانی شبکه 2، مصاحبه ای را با آقای محمد هادی خفاجی تهیه کننده و کارگردان چند روایت معتبر انجام داده ایم تا از نگاه فنی و جامع تر به این برنامه متفاوت نگاه کنیم.
 
برای سوال اول بفرمایید ایده و طرح این برنامه از کجا آمد و چه شد که به فکر ساخت آن افتادید؟

ابتدا سلام عرض می کنم خدمت همه عزیزان به خصوص بینندگان خوب چند روایت معتبر، لازم میدونم در همین ابتدای کار از همه عزیزانی که انرژی مثبت دادن، نظراتشون رو برامون فرستادن یا از ما نقد کردن تشکر کنم. همین که منت بر ما و تیم چند روایت معتبر گذاشتن و این برنامه رو دیدن جای قدردانی داره.

در خصوص سوال شما واقعیت ایده این برنامه از 4 سال قبل با چند نفر از دوستان زیر نظر آقای پورشکوری و به همکاری آقایان محمد نوری و سید مقداد سیدصالحی که در این پروژه در اتاق فکر همراهمون بودن، در یک برنامه تلویزیونی هفت دقیقه ای که همکاری می کردیم به ذهنمون رسید و هدفمون هم این بود که در کنار بازی و سرگرمی، خلق معنا کند و بهانه ای باشه برای صحبت کردن افراد و یک اتفاق داخلش باشه که آخرش بشود ازش نتیجه ی خوبی گرفت.

بعد از پخش این برنامه آقای سید مجتبی موسوی مدیریت محترم گروه اجتماعی شبکه دو که برنامه رو دیده بودن و خودشون رو این نوع برنامه های فرم محور تسلط کامل داشتن پیشنهاد دادن که نسخه ی بلند این برنامه رو طراحی کنیم. مراحل طراحی انجام شد، نسخه ی ماکت رو هم زیر نظر ایشون ساختیم و بعد کم کم اتفاقات مثبت افتاد و این برنامه به این مرحله رسید.

با توجه به این که در برنامه ما مهمان ها باید خودشون باشن و احساس صمیمیت و راحتی کنند، مهم ترین بخش این بود که جو پشت صحنه هم به نوعی باشد که افراد احساس دوستی و صمیمیت کنند تا کار واقعا جلو برود، چراکه هر روز در حدود 14 ساعت گاهی حتی 16 ساعت برای یک برنامه ما آفیش داشتیم و جز با دوستی و صمیمیت کار به این سنگینی جلو نمیرفت.

همکاران بنده هم در این برنامه واقعا از کاربلد ترین های حوزه خودشون هستند، این عزیزان به واقع جای دو الی سه نفر کار می کردند چون واقعا کار پرفشار بود و از این که با این عزیزان همکاری کردم واقعا خوشحالم.

اگر بخوام به صورت خلاصه عرض کردم، این برنامه به این شکل بود که هر قسمت 5 نفر از مشاغل یا افراد که در یک زمینه خاص اشتراک دارند مهمان برنامه ما شدند و 4 آیتم رو سپری می کنند، از حدس زدن یا قضاوت یکدیگر که با شخصیت و روحیاتشون آشنا بشیم تا هفت کنایه ای که جامعه به این قشر از افراد میزنند رو بررسی می کردند در این موارد از درد دل تا مشکلات و واقعیات جامعه بیان میشد، سپس حول و حوش مسایل روز جامعه و همچنین قشرشون بحث و گفتگو می کردن و در نهایت چندین خاطره ی جذاب زندگیشون رو که به مسائل مطرح شده مرتبط بود رو تعریف می کردند، اینم اضافه کنم پایان بندی هر قسمت به عنوان روایت آخر موقعیت مرگ و وصیت بود که حرف آخر خودشون رو بدون کلیشه ها و به صورت صادقانه بیان می کردند، امید من این هست که اول جامعه و مردم بیشتر این افراد رو بشناسن و دوم مردم با هم یکدل تر و مهربان تر باشند و بیشتر همدیگر رو درک کنن.

چیزی که این برنامه رو جذاب تر می کنه به نظرم این هست که از شکل و شمایل برنامه های رایج تلویزیونی تا حد زیادی فاصله داره که البته برای ما چالش هم داشت که از حذف مجری گرفته تا مواردی که زیاد در تلویزیون می بینیم.

هدف ما این بود که خود افراد حرف بزنن و حتما نگاه ویژه به خلق معنا کنیم و چون واقعا نزدیک یک روز این افراد با ما زندگی کردن و خود واقعیشون بودن به این هدف نزدیک تر شدیم، ما سه شعار رو را در برنامه دنبال کردیم، 1- شعار ندادن 2- دروغ نگفتن و 3 اینکه مهمون ها خود واقعیشون باشن.

انتخاب سوژه ها به این شکل بود که ابتدا اون موضوع از اتاق فکر ما بیرون میومد و تیم سوژه یابی افرادی که مناسب این موضوع بودن رو هماهنگ میکردن، مصاحبه ای با این عزیزان صورت می گرفت و شرایط و برنامه براشون توضیح داده میشد و در صورتی که مورد انتخاب ما و علاقه خودشون بود و چینش برنامه از نفرات نیز خروجی درستی میداد انتخاب می شدند، مثلا افراد مشابه نباشن، داستان زندگی هاشون با هم فرق کنه که بشود از یک بخش یا یک طیف شغلی افراد متفاوت با دیدگاه و روایت مختلف و جذاب رو انتخاب کنیم.

ببینید برنامه کاملا بی مجری هم نبود، در اصل مجری در صحنه حضور نداشت چراکه صحنه گردان واقعی این برنامه مهمان ها بودند، اما یک نفر پشت دوربین هست که فقط صدای اون در کار وجود داره و همراهشون هست.

اما چالشی که وجود داشت بدین جهت که مهمان ها حس می کردند که قراره است بیایند و چندسوالی ازشون بشه و فرم و روال هم مثل برنامه های مشابه تلویزیونی هست. ولی وقتی ساختار جدید رو مشاهده می کردند کمی کار براشون سخت میشد و حتی برخی واقعا می خواستند برنامه را ترک کنن یا نمی تونستن با برنامه ارتباط برقرار کنند. که البته به مرور مورد حل می شد و خداروشکر موفق هم بود.

واقعیت این برنامه با پیشنهاد آقای سید مجتبی موسوی که مدیر گروه اجتماعی شبکه دو هستند شروع شد و از ایده تا اجرا با ایشون در ارتباط بودیم و واقعا پا به پای ما در کنارمون بودن و از هیچ کمکی دریغ نکردند و به خاطر تسلطی که رو بحث رسانه و محتوا و تصویر داشتن طراحی های مارو هدایت میکردن. ایشون حتی گاهی چندین ساعت در پشت صحنه از اتاق فکر تا انتخاب مهمان رو کنار ما بودند و به جهت اینکه در همه امور از ابتدا حضور داشتند و نظرات و کمک هاشون شامل حال تیم ما بود، قطعا اگر موفقیتی وجود داره بخاطر راهنمایی و همراهی آقای موسوی هست.

آقای بامروت مدیر محترم شبکه دو هم به ما اعتماد کردند و زمان پخش برنامه را قبل از افطار که یکی از مهمترین باکس های سال یک شبکه می تونه باشه رو در اختیار ما قرار دادند و بابت این امر ازشون ممنونم.

 مهمترین مشکلی که در ساخت داشتیم، بحث فشردگی زمانی و ساعات زیاد ضبط هر قسمت بود و اینکه دعوت نزدیک به 150 مهمان با اون حساسیت و نزدیک 16ساعت ضبط و مشکلاتی که ساخت یک برنامه دارد رو میشود از اصلی ترین مشکلات دونست. همچنین توجیه مهمان ها و اینکه خودشون باشن و سعی نکن شعار بدن یا چیزی غیر خودشون رو بازی کنن از مشکلات اصلی این برنامه بود.

واقعیت چیزی که ما از بازخوردها دیدیم، چه در صفحات مجازی برنامه و چه در بسترهای دیگه و بالاخره پایشی که تیم فنی مجموعه و روابط عمومی انجام داده عمدتا مثبت بوده و اگر مخاطب از ابتدا برنامه رو تماشا کنه حتما همراهون میشه و البته فرم جدید برنامه چالش داره و تا در ذهن مخاطب جا باز کند زمان بر هست. در بین نظرات حتما نقدهایی بوده و هست، نظراتی داده شده که واقعا ممنونم از همه دوستانم، یکبار دیگه می خوام از همه افراد بابت انرژی مثبتی که دادن به ما و خستگی رو از تن ما بیرون کردن تشکر کنم، آرزوی یک کارگردان این هست که اثری تولید کنه که با اون حال افراد رو خوب کند و وقتی این حال خوب به ما برمیگرده از مهمان ها گرفته تا مخاطبین وقتی این انرژی رو برمیگردونن واقعا همه خستگی های این مدت از تن بیرون میره.

برنامه ما یک برنامه اجتماعی بود با رویکرد "نگاه مردم به مردم" و هدفمون نزدیک کردن مردم به هم و ایجاد دوستی و رفاقت بیشتر با یکدیگر و اصلی ترین بحث ما در این برنامه مطرح کردن قضاوت ها و نگاه هایی که گاها به یک شغل، طیف یا افرادی میشه که شاید این قضاوت ها و این نوع نگاه ها درست هم نباشه همچنین تلاش کردیم یک سری کلیشه ها رو از بین ببریم و اگر مشکلات رو مطرح می کردیم برای این بود که همدیگر رو بهتر درک کنیم و اگر بخوام اصلی ترین هدفم که شاید خیلی هم بزرگ باشه رو بیان کنم، این بود که می خواستم مردم حتی چند نفر یا شاید حتی یک نفر وقتی در جامعه همدیگر رو میبینن با لبخند بیشتر و نگاه بهتر به هم نگاه کنند چراکه جامعه امروز ما نسبت به قبل بسیار محتاج این مهربانی ها و لبخند هاست که باید به یکدیگر این مهربانی ها رو انتقال بدیم.
 
اگر موردی یا نکته ای در خصوص برنامه هست که می خواهید بیان کنید، بفرمایید.

تشکر می کنم از همه کسانی که مارو یاری کردند و اگر دلی بخوام بگم خیلی خوش حالم که بیش از 150 دوست جدید که مهمانمون بودن به دایره دوستام اضافه شدن به علاوه ی حدود 25 نفر عوامل برنامه که به تک تک شون خدا قوت میگم که تو این کار سخت پا به چای ما بودن و  امیدوارم به هدف اصلی برنامه که اون لبخند و مهربانی تو جامعه هست رو بهش نزدیک بشیم.