چرا مجامع حقوق بشری چون سازمان عفو بین الملل، شورای حقوق بشر سازمان ملل و .. نسبت به این موارد توجه و جدیت لازم را به خرج نمی‌دهند؟
به گزارش صدای ایران، سالهاست که گروه‌های شبه نظامی و مسلح زیادی در منطقه اقلیم کردستان در حال فعالیت‌های مخرب علیه ایران و کشورهای منطقه هستند که همگی تحت حمایت مسئولین آن اقلیم و به طور خاص حزب دموکرات کردستان به رهبری خاندان بارزانی قرار دارند.
هر یک از این گروه ها که شامل پژاک شاخه ایرانی پ.ک.ک، کومله، حزب دموکرات کردستان ایران، حزب آزادی کردستان (پاک) و... هستند، کارنامه سیاهی در اقدامات ناقض حقوق بشری دارند.
این گروه ها "اقدامات ناقض حقوق بشری" بسیاری را در پرونده و کارنامه عملیاتی خود دارند.
برخی موارد نقض حقوق بشر توسط گروه‌های شبه نظامی و مسلح مستقر در اقلیم کردستان عراق به صورت خلاصه عبارتند از:
_ نقض حقوق کودکان در قالب استفاده از آنها به عنوان نیروی نظامی و آموزش کار با اسلحه (کودک سربازی مهمترین مورد نقض این مورد است که ریشه آن نیز در فریب و ربایش افراد زیر ۱۸ سال به جهت عضویت و تامین نیروی انسانی خود)
_ نقض حقوق زنان بر خلاف شعارهایی که در خصوص جایگاه زن در رسانه ها و نشریات خود مطرح می کنند (آموزش های سنگین، استفاده از آنها به عنوان نیروی نظامی در نبرهای مختلف خود، اجبار به انجام کارهای طاقت فرسا برای زنان)
_ آسیب روحی روانی به خانواده‌های اعضای خود (اکثر خانواده های این اعضا و به خصوص کودک سربازان پس از جدا شدن آن فرد از کانون خانواده دچار آسیب های شدید روحی، روانی و جسمی می شوند و موارد بسیاری بودند که خانواده های آنان از هم پاشیده شدند.)
_ نادیده گرفتن تعهدات بین المللی با اجرای سیاست کودک سربازی (بر خلاف معاهده بین المللی این گروه های شبه نظامی کُردی در قالب «ژنو کال» این موضوع جای رسیدگی و نظارت از سوی این نهاد بین المللی را دارد)
حال سوال اینجاست که چرا مجامع حقوق بشری چون سازمان عفو بین الملل، شورای حقوق بشر سازمان ملل و .. نسبت به این موارد توجه و جدیت لازم را به خرج نمی‌دهند؟
چرا نهادهای حقوق بشری جهانی از مسؤولین اقلیم کردستان عراق نمی خواهند که در این خصوص پاسخگو باشند که چرا این حجم از گروه های شبه نظامی متعددکُردی در اقلیم کردستان حضور دارند و مشغول به فعالیت های غیرقانونی و مخرب هستند؟!
آنطور که برخی از رسانه ها مطرح کرده اند، خانواده های کُرد ایرانی بسیاری هستند که از این سیاست گروه های شبه نظامی کُردی آسیب دیده اند و فرزندان خود را اسیر چنگال این گروه ها یافته اند.
بر اساس رویه ای غیرانسانی که این گروه ها دارند، خانواده ها هیچ گونه حق ارتباط و تماسی با فرزندانشان ندارند و اگر شانش با آنها یار باشد، چندین سال پس از کشته شدن فرزندان خود در این گروه ها، متوجه آن خواهند شد!
این امیدواری وجود دارد که در وهله اول دولت ایران و دستگاه های مرتبط از جمله وزارت امور خارجه نسبت به این امر حساسی و جدیت داشته باشند و در راستای احقاق حقوق شهروندان ایران مناطق غربی و شمالغربی کشور اقدامات حقوقی و بین المللی لازم را انجام دهند.
همچنین آنکه، این انتظار می رود که اصحاب رسانه و فضای مجازی نیز هم داستان با خانواده های مورد ظلم واقع شده مناطق کُردنشین ایران نسبت به نقض فاحش و مستمر حقوق بشر توسط گروه های شبه نظامی کُردی که در اقلیم کردستان عراق مستقر هستند، واکنش لازم و جدی داشته باشند.
منبع: روزنامه آفتاب یزد
نظر شما