از مسئولان می‌خواهم پنهان نشوند
حقیقی: از تیمی پیشنهاد داشتم که با انتخابش گردنم را می‌زدند!
دروازه‌بان تیم فوتبال نساجی مازندران گفت: اگر به حرف زدن باشد همه می‌توانند ادعا کنند که گلر ملی هستند. هر کسی برای خودش اهدافی دارد. من یاد گرفته‌ام کمتر حرف بزنم و بیشتر عمل کنم.
به گزارش صدای ایران علیرضا حقیقی بعد از چند سال حضور در خارج از ایران امسال دوباره به فوتبال ایران برگشته و این بار در قامت سنگربان تیم فوتبال نساجی در لیگ برتر بازی می‌کند. این بازیکن که زمانی گلر اول تیم ملی در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا بود بعد از خروج از ایران به یکباره تیم ملی را هم از دست داد، اما حقیقی معتقد است که این اتفاق دست خودش نبوده و با این وجود به بخشی از هدف خود که کسب تجربه در اروپا بوده است دست پیدا کرده است.
ابتدا از شرایط نساجی سوال بپرسیم. چرا تیم شما این روز‌ها خوب نتیجه نمی‌گیرد؟
مطمئن هستم تیم خوبی را در لیگ داریم. ۳ مسابقه است که در لیگ بازی می‌کنم، ولی بازی‌های تیم را پیش از این هم دیده بودم. اگر به مسابقاتمان دقت کرده باشید متوجه شده اید که تیم‌های خوب لیگ را که بودجه‌های زیادی دارند مثل سپاهان و استقلال تحت فشار گذاشته‌ایم، ولی متاسفانه توپ هایمان تبدیل به گل نمی‌شود و برخی از تیم‌ها از فرصت‌های ۵۰ درصدی استفاده می‌کنند و مقابل ما نتیجه می‌گیرند. خودم وقتی درون دروازه هستم از بازی تیممان لذت می‌برم. مثل برخی تیم‌ها اتوبوس مقابل دروازه تیممان پارک نمی‌کنیم که یک فرصت نصیب مان شود که در نهایت آیا آن توپ گل شود یا نشود. اینجور تیم‌ها روح فوتبال را می‌گیرند، ولی فوتبال خوبی بازی می‌کنیم و به نظرم تماشاگران نساجی هم از تیم راضی هستند.
البته تیم شما تغییرات هم زیاد داشته...
بله. در هیچ کجای دنیا یک تیم این همه تغییر نمی‌کند. تا جایی که می‌دانم بازیکنان زیادی از نساجی جدا شده اند و خود سرمربی تیم هم تازه در ابتدای فصل اضافه شده است، البته فرصت برای هماهنگی بیشتر وجود دارد. تازه هفته سیزدهم لیگ است و طبعا در تعطیلات نیم فصل این فرصت وجود دارد که بیشتر هماهنگ شویم و جای نگرانی وجود ندارد.
البته یکی از مشکلات شما در قائمشهر زمین چمن ورزشگاه وطنی است. درست است؟
فقط در مورد این اتفاق می‌توانم بگویم متاسفم که یک تیم حرفه‌ای فوتبال با این پتانسیل تماشاگر و استان، در زمینی بازی می‌کند که شهرداری در تمام ساعت‌ها آن را اجاره داده است! اگر شما الان به ورزشگاه وطنی مراجعه کنید فکر می‌کنم با سانسی ۲۰ الی ۳۰ هزار تومان می‌توانید در زمین چمن ورزشگاه بازی و تمرین کنید. روز قبل از بازی وقتی به زمین مراجعه کردیم متوجه شدیم تیم پیشکسوتان در آنجا مشغول تمرین است، بعد از ما هم یک سانس اجاره داده بودند و ۲ ساعت بعد هم به یک تیم زیر ۲ سال زمین را اجاره داده بودند.
واقعا؟
بله، شما در زمین‌های شمال سنگ بکارید چمن در می‌آید، ولی در قائمشهر زمین چمن مصنوعی نصب کرده‌اند که البته زیر این چمن هم آسفالت است! شما تصور کنید این فوتبال زیبا را در چنین زمینی به نمایش می‌گذاریم. سوالم این است که استاندار و فرماندار مازندران کجا هستند و چه کاری انجام می‌دهند؟ وقتی شما با در اختیار گذاشتن یک زمین به تیم استان خودتان می‌توانید دل هزاران نفر را شاد کنید، پس الان کجا هستید؟ در سوئد در چمن مصنوعی بازی می‌کردم، آن چمن کجا و این چمن کجا؟ الان در تهران شهرداری زمین‌هایی به مدارس فوتبال، پیشکسوتان و ... اجاره می‌دهد که اگر به آن‌ها مراجعه کنید کیفیتشان مثل زمین ورزشگاه وطنی است. حرفم این است، شما که در این استان مسئولیت دارید نمی‌توانید یک زمین برای این تیم بزرگ درست کنید؟ باور کنید فیفا اگر بیاید و ببیند در این زمین بازی می‌کنیم فوتبال ایران را تعلیق می‌کند.
البته مشکلات در قائمشهر به زمین تمرین و این مسائل ختم نمی‌شود، چون چند سال است مالکان نساجی دست کمک به سمت مسئولان دراز کرده اند، ولی پاسخی نمی‌گیرند...
این هم خودش یک ضعف است. از مسئولان می‌خواهم پنهان نشوند. اگر این تیم برای مسئولان استان مهم نیست حداقل اعلام کنند که مردم هم این موضوع را بدانند. تعریفی که از مازندران و مردم این استان شنیده‌ایم خلاف چیزی است که از استاندار و مسئولان می‌بینیم. بازیکن هم تا یک جایی می‌تواند صحبت کند. مالکان باشگاه از جیب هزینه می‌کنند و عقل سلیم می‌گوید آن‌ها باید به پول‌هایی که هزینه می‌کنند برسند، ولی شاید آن‌ها به فکر برگشت پول‌های خود نیستند و دوست دارند دِلی به این تیم کمک کنند، اما حداقل استاندار و فرماندار هم یک گوشه کار را بگیرند و خودی نشان بدهند. اگر این اتفاق بیفتد به مردم استان خودشان خدمت کرده اند، مگر آن‌ها برای مردم یک شهر دیگر می‌خواهند این کار را انجام دهند؟ شما به تبریز، مشهد، اهواز، اصفهان و ... نگاه کنید که چه ورزشگاه‌هایی دارند. تمام استان‌ها استادیوم استاندارد دارند جز نساجی. وقتی این حمایت‌ها نمی‌شود شائبه پیش می‌آید که مسئولان استان چه کار می‌کنند؟ به همین دلیل من عاجزانه از استاندار و فرماندار خواهش می‌کنم به این تیم سر بزنند و گوشه‌ای از کار را بگیرند که نساجی به مدارج بالاتر برسد.
بعد از دیدار نساجی و سپاهان تابش مدعی شد که در یک صحنه خطای حقیقی روی بازیکن سپاهان باید توسط داور به سود تیمش پنالتی اعلام می‌شد و حتی از این جمله استفاده کرد که حقیقی روی مهاجم سپاهان فن کشتی اجرا کرد. آیا واقعا آن صحنه خطا بود؟
نمی‌دانم چه بگویم. حقیقتا این ادبیات را در شان مدیرعامل یک باشگاه نمی‌دانم. کشور ما تنها کشوری است که مدیران باشگاه‌هایش مرتب مصاحبه می‌کنند. جوابی برای این اظهار نظر ندارم. آقای تابش مدیرعامل یک باشگاه است و خودم را در جایگاهی نمی‌بینم که جواب این صحبت‌های یک مدیرعامل را بدهم. به هر حال همه چیز گویا است، بازی داور داشته و تصمیم هم گرفته شده و باید به نظر داوران احترام گذاشت، به خصوص که الان از چند داور در زمین استفاده می‌کنند. جای بحث دیگری در این زمینه وجود ندارد.
هنگامی که به نساجی برگشتی در مورد دلایل بازگشتت صحبت کردی، اما قبول داری رفتنت از فوتبال ایران به ضرر خودت تمام شد و حتی تیم ملی را از دست دادی؟
این‌ها همه بستگی به طرز تفکر و هدف دارد. مثلا یک نفر هدفش این است که به تیم ملی دعوت شود و در یکی ۲ تورنمنت بازی کند یا اینکه به یکی از ۲ تیم بزرگ پایتخت برود و چند سال پول جمع کند و تمام. هدف من این نبود. سقف آرزو‌های من و هدفم از روز اول موفقیت در اروپا و رسیدن به مدارج بالاتر بود. تا یک جایی این موضوع دست من بود و از یک جایی به بعد هم دست علیرضا حقیقی نیست و نخواهد بود. این بحث‌ها را چند سال پیش هم انجام دادم. به خاطر پاسپورت و موقعیت سیاسی در دنیا مشکلاتی داریم. خیلی از تیم‌های اروپایی نمی‌آیند به خاطر یک دروازه‌بان آسیایی سهمیه خود را پر کنند. در خیلی مواقع چوب این مساله را خوردم. اگر پاسپورت یک کشور ضعیف اروپایی را داشتم می‌توانستم به خیلی از تیم‌های خوب اروپا بروم.
و دلیلی متفاوت برای انتخاب نساجی؟
متاسفانه قبل از جام جهانی ۲۰۱۸ یک مصدومیت از ناحیه کشاله برایم به وجود آمد که جام جهانی و جام ملت‌ها را از دست دادم و از بازی‌های ملی دور شدم. بعضی وقت‌ها باید چند قدم به عقب برگردی تا دوباره بتوانی چند قدم جلو بروی. برای من هیچ چیز عوض نشده و هنوز هم تصمیمم این است به اروپا برگردم. زمانی که می‌خواستم به ایران برگردم خیلی از تیم‌ها لطف داشتند و پیشنهاد دادند، ولی مطالعه و تحقیق کردم که نساجی می‌تواند بهترین انتخاب برای من باشد.
آیا در این چند سال اخیر تیم‌های سرشناسی بودند که پیشنهاد آن‌ها را رد کرده باشی؟
بله. البته نمی‌توانستم به آن تیم بروم.
چرا؟
چون اگر می‌رفتم گردنم زده می‌شد! (با خنده). لطفا به سوالتان ادامه ندهید که نمی‌توانم جوابی بدهم، در این زمینه بیشتر صحبت نکنم بهتر است.
چرا بازیکنان به تیم نساجی لقب لیورپول ایران را می‌دهند؟
متاسفانه در ایران بازی در خانه سخت‌تر است، چون تماشاگران فشار مضاعفی به تیم می‌آورند و بعضا شعار‌هایی علیه بازیکنان داده می‌شود و همین موضوع اثرات منفی در بازی‌های خانگی روی تیم‌ها دارد. در این سال‌هایی که در اروپا بودم می‌دیدم که تماشاگران ۹۰ دقیقه تیمشان را حمایت می‌کنند. در ایران تماشاگران در همان ابتدا کری می‌خوانند و بعد انگار که مقابل تلویزیون نشسته اند حرفی نمی‌زنند! در قائمشهر تماشاگران فوق‌العاده با ادب هستند، آن‌ها بعد از بازی، بازیکنان را به احترام عرقی که ریخته‌اند فارغ از هر نتیجه‌ای تشویق می‌کنند. من ۲ بازی در قائمشهر انجام داده ام و تماشاگران مثل اروپا بعد از پایان بازی برای بازیکن دست می‌زنند. هر جایی لازم باشد از تماشاگران نساجی تعریف می‌کنم، چون آن‌ها لایق این تعریف‌ها هستند. خوشحال هستم که به لیورپول ایران پیوستم و امیدوارم که بتوانم در ادامه راه آن‌ها را خوشحال کنم.
آیا از عملکرد خودت در نساجی راضی هستی؟
الان زود است در این مورد صحبت کنم، چون فقط ۳ بازی برای این تیم انجام داده‌ام. چندین و چند سال در اروپا بازی کردم. یک فصل تمام با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کردم. یک مقدار به زمان نیاز دارم تا با فوتبال و لیگ کشورمان هماهنگ شوم. چند بازی دیگر به مرز صد در صد آمادگی می‌رسم. در بازی با نفت مسجد سلیمان در دقیقه ۲۰ بازی دچار مصدومیت شدم و در این ۲ بازی آخر با درد و آسیب دیدگی بازی کردم. انصافا هر توانی که داشتم خرج کردم و سعی می‌کنم با همین منوال و فیزیوتراپی کار را پیش ببرم تا در نیم فصل درمانم را کامل کنم.
و به عنوان سوال آخر، بازیکنی که در جام جهانی و جام ملت‌ها حضور داشته آیا این انگیزه را دارد که در ادامه مسابقات برای گلر‌های تیم ملی رقیب جدیدی باشد؟
اگر به حرف زدن باشد همه می‌توانند ادعا کنند که گلر ملی هستند. هر کسی برای خودش اهدافی دارد. من یاد گرفته‌ام کمتر حرف بزنم و بیشتر عمل کنم. اگر با رفتار و عمل جلو بروم زمان همه چیز را ثابت می‌کند. نیازی به خط و نشان کشیدن و هشدار و این مسائل هم نیست. پیش از این رفتارم به این شکل بوده و سعی می‌کنم از این پس هم مثل قبل کمتر حرف بزنم و عمل کنم.
ابتدا از شرایط نساجی سوال بپرسیم. چرا تیم شما این روز‌ها خوب نتیجه نمی‌گیرد؟
مطمئن هستم تیم خوبی را در لیگ داریم. ۳ مسابقه است که در لیگ بازی می‌کنم، ولی بازی‌های تیم را پیش از این هم دیده بودم. اگر به مسابقاتمان دقت کرده باشید متوجه شده اید که تیم‌های خوب لیگ را که بودجه‌های زیادی دارند مثل سپاهان و استقلال تحت فشار گذاشته‌ایم، ولی متاسفانه توپ هایمان تبدیل به گل نمی‌شود و برخی از تیم‌ها از فرصت‌های ۵۰ درصدی استفاده می‌کنند و مقابل ما نتیجه می‌گیرند. خودم وقتی درون دروازه هستم از بازی تیممان لذت می‌برم. مثل برخی تیم‌ها اتوبوس مقابل دروازه تیممان پارک نمی‌کنیم که یک فرصت نصیب مان شود که در نهایت آیا آن توپ گل شود یا نشود. اینجور تیم‌ها روح فوتبال را می‌گیرند، ولی فوتبال خوبی بازی می‌کنیم و به نظرم تماشاگران نساجی هم از تیم راضی هستند.
البته تیم شما تغییرات هم زیاد داشته...
بله. در هیچ کجای دنیا یک تیم این همه تغییر نمی‌کند. تا جایی که می‌دانم بازیکنان زیادی از نساجی جدا شده اند و خود سرمربی تیم هم تازه در ابتدای فصل اضافه شده است، البته فرصت برای هماهنگی بیشتر وجود دارد. تازه هفته سیزدهم لیگ است و طبعا در تعطیلات نیم فصل این فرصت وجود دارد که بیشتر هماهنگ شویم و جای نگرانی وجود ندارد.
البته یکی از مشکلات شما در قائمشهر زمین چمن ورزشگاه وطنی است. درست است؟
فقط در مورد این اتفاق می‌توانم بگویم متاسفم که یک تیم حرفه‌ای فوتبال با این پتانسیل تماشاگر و استان، در زمینی بازی می‌کند که شهرداری در تمام ساعت‌ها آن را اجاره داده است! اگر شما الان به ورزشگاه وطنی مراجعه کنید فکر می‌کنم با سانسی ۲۰ الی ۳۰ هزار تومان می‌توانید در زمین چمن ورزشگاه بازی و تمرین کنید. روز قبل از بازی وقتی به زمین مراجعه کردیم متوجه شدیم تیم پیشکسوتان در آنجا مشغول تمرین است، بعد از ما هم یک سانس اجاره داده بودند و ۲ ساعت بعد هم به یک تیم زیر ۲ سال زمین را اجاره داده بودند.
واقعا؟
بله، شما در زمین‌های شمال سنگ بکارید چمن در می‌آید، ولی در قائمشهر زمین چمن مصنوعی نصب کرده‌اند که البته زیر این چمن هم آسفالت است! شما تصور کنید این فوتبال زیبا را در چنین زمینی به نمایش می‌گذاریم. سوالم این است که استاندار و فرماندار مازندران کجا هستند و چه کاری انجام می‌دهند؟ وقتی شما با در اختیار گذاشتن یک زمین به تیم استان خودتان می‌توانید دل هزاران نفر را شاد کنید، پس الان کجا هستید؟ در سوئد در چمن مصنوعی بازی می‌کردم، آن چمن کجا و این چمن کجا؟ الان در تهران شهرداری زمین‌هایی به مدارس فوتبال، پیشکسوتان و ... اجاره می‌دهد که اگر به آن‌ها مراجعه کنید کیفیتشان مثل زمین ورزشگاه وطنی است. حرفم این است، شما که در این استان مسئولیت دارید نمی‌توانید یک زمین برای این تیم بزرگ درست کنید؟ باور کنید فیفا اگر بیاید و ببیند در این زمین بازی می‌کنیم فوتبال ایران را تعلیق می‌کند.
البته مشکلات در قائمشهر به زمین تمرین و این مسائل ختم نمی‌شود، چون چند سال است مالکان نساجی دست کمک به سمت مسئولان دراز کرده اند، ولی پاسخی نمی‌گیرند...
این هم خودش یک ضعف است. از مسئولان می‌خواهم پنهان نشوند. اگر این تیم برای مسئولان استان مهم نیست حداقل اعلام کنند که مردم هم این موضوع را بدانند. تعریفی که از مازندران و مردم این استان شنیده‌ایم خلاف چیزی است که از استاندار و مسئولان می‌بینیم. بازیکن هم تا یک جایی می‌تواند صحبت کند. مالکان باشگاه از جیب هزینه می‌کنند و عقل سلیم می‌گوید آن‌ها باید به پول‌هایی که هزینه می‌کنند برسند، ولی شاید آن‌ها به فکر برگشت پول‌های خود نیستند و دوست دارند دِلی به این تیم کمک کنند، اما حداقل استاندار و فرماندار هم یک گوشه کار را بگیرند و خودی نشان بدهند. اگر این اتفاق بیفتد به مردم استان خودشان خدمت کرده اند، مگر آن‌ها برای مردم یک شهر دیگر می‌خواهند این کار را انجام دهند؟ شما به تبریز، مشهد، اهواز، اصفهان و ... نگاه کنید که چه ورزشگاه‌هایی دارند. تمام استان‌ها استادیوم استاندارد دارند جز نساجی. وقتی این حمایت‌ها نمی‌شود شائبه پیش می‌آید که مسئولان استان چه کار می‌کنند؟ به همین دلیل من عاجزانه از استاندار و فرماندار خواهش می‌کنم به این تیم سر بزنند و گوشه‌ای از کار را بگیرند که نساجی به مدارج بالاتر برسد.
بعد از دیدار نساجی و سپاهان تابش مدعی شد که در یک صحنه خطای حقیقی روی بازیکن سپاهان باید توسط داور به سود تیمش پنالتی اعلام می‌شد و حتی از این جمله استفاده کرد که حقیقی روی مهاجم سپاهان فن کشتی اجرا کرد. آیا واقعا آن صحنه خطا بود؟
نمی‌دانم چه بگویم. حقیقتا این ادبیات را در شان مدیرعامل یک باشگاه نمی‌دانم. کشور ما تنها کشوری است که مدیران باشگاه‌هایش مرتب مصاحبه می‌کنند. جوابی برای این اظهار نظر ندارم. آقای تابش مدیرعامل یک باشگاه است و خودم را در جایگاهی نمی‌بینم که جواب این صحبت‌های یک مدیرعامل را بدهم. به هر حال همه چیز گویا است، بازی داور داشته و تصمیم هم گرفته شده و باید به نظر داوران احترام گذاشت، به خصوص که الان از چند داور در زمین استفاده می‌کنند. جای بحث دیگری در این زمینه وجود ندارد.
هنگامی که به نساجی برگشتی در مورد دلایل بازگشتت صحبت کردی، اما قبول داری رفتنت از فوتبال ایران به ضرر خودت تمام شد و حتی تیم ملی را از دست دادی؟
این‌ها همه بستگی به طرز تفکر و هدف دارد. مثلا یک نفر هدفش این است که به تیم ملی دعوت شود و در یکی ۲ تورنمنت بازی کند یا اینکه به یکی از ۲ تیم بزرگ پایتخت برود و چند سال پول جمع کند و تمام. هدف من این نبود. سقف آرزو‌های من و هدفم از روز اول موفقیت در اروپا و رسیدن به مدارج بالاتر بود. تا یک جایی این موضوع دست من بود و از یک جایی به بعد هم دست علیرضا حقیقی نیست و نخواهد بود. این بحث‌ها را چند سال پیش هم انجام دادم. به خاطر پاسپورت و موقعیت سیاسی در دنیا مشکلاتی داریم. خیلی از تیم‌های اروپایی نمی‌آیند به خاطر یک دروازه‌بان آسیایی سهمیه خود را پر کنند. در خیلی مواقع چوب این مساله را خوردم. اگر پاسپورت یک کشور ضعیف اروپایی را داشتم می‌توانستم به خیلی از تیم‌های خوب اروپا بروم.
و دلیلی متفاوت برای انتخاب نساجی؟
متاسفانه قبل از جام جهانی ۲۰۱۸ یک مصدومیت از ناحیه کشاله برایم به وجود آمد که جام جهانی و جام ملت‌ها را از دست دادم و از بازی‌های ملی دور شدم. بعضی وقت‌ها باید چند قدم به عقب برگردی تا دوباره بتوانی چند قدم جلو بروی. برای من هیچ چیز عوض نشده و هنوز هم تصمیمم این است به اروپا برگردم. زمانی که می‌خواستم به ایران برگردم خیلی از تیم‌ها لطف داشتند و پیشنهاد دادند، ولی مطالعه و تحقیق کردم که نساجی می‌تواند بهترین انتخاب برای من باشد.
آیا در این چند سال اخیر تیم‌های سرشناسی بودند که پیشنهاد آن‌ها را رد کرده باشی؟
بله. البته نمی‌توانستم به آن تیم بروم.
چرا؟
چون اگر می‌رفتم گردنم زده می‌شد! (با خنده). لطفا به سوالتان ادامه ندهید که نمی‌توانم جوابی بدهم، در این زمینه بیشتر صحبت نکنم بهتر است.
چرا بازیکنان به تیم نساجی لقب لیورپول ایران را می‌دهند؟
متاسفانه در ایران بازی در خانه سخت‌تر است، چون تماشاگران فشار مضاعفی به تیم می‌آورند و بعضا شعار‌هایی علیه بازیکنان داده می‌شود و همین موضوع اثرات منفی در بازی‌های خانگی روی تیم‌ها دارد. در این سال‌هایی که در اروپا بودم می‌دیدم که تماشاگران ۹۰ دقیقه تیمشان را حمایت می‌کنند. در ایران تماشاگران در همان ابتدا کری می‌خوانند و بعد انگار که مقابل تلویزیون نشسته اند حرفی نمی‌زنند! در قائمشهر تماشاگران فوق‌العاده با ادب هستند، آن‌ها بعد از بازی، بازیکنان را به احترام عرقی که ریخته‌اند فارغ از هر نتیجه‌ای تشویق می‌کنند. من ۲ بازی در قائمشهر انجام داده ام و تماشاگران مثل اروپا بعد از پایان بازی برای بازیکن دست می‌زنند. هر جایی لازم باشد از تماشاگران نساجی تعریف می‌کنم، چون آن‌ها لایق این تعریف‌ها هستند. خوشحال هستم که به لیورپول ایران پیوستم و امیدوارم که بتوانم در ادامه راه آن‌ها را خوشحال کنم.
آیا از عملکرد خودت در نساجی راضی هستی؟
الان زود است در این مورد صحبت کنم، چون فقط ۳ بازی برای این تیم انجام داده‌ام. چندین و چند سال در اروپا بازی کردم. یک فصل تمام با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کردم. یک مقدار به زمان نیاز دارم تا با فوتبال و لیگ کشورمان هماهنگ شوم. چند بازی دیگر به مرز صد در صد آمادگی می‌رسم. در بازی با نفت مسجد سلیمان در دقیقه ۲۰ بازی دچار مصدومیت شدم و در این ۲ بازی آخر با درد و آسیب دیدگی بازی کردم. انصافا هر توانی که داشتم خرج کردم و سعی می‌کنم با همین منوال و فیزیوتراپی کار را پیش ببرم تا در نیم فصل درمانم را کامل کنم.
و به عنوان سوال آخر، بازیکنی که در جام جهانی و جام ملت‌ها حضور داشته آیا این انگیزه را دارد که در ادامه مسابقات برای گلر‌های تیم ملی رقیب جدیدی باشد؟
اگر به حرف زدن باشد همه می‌توانند ادعا کنند که گلر ملی هستند. هر کسی برای خودش اهدافی دارد. من یاد گرفته‌ام کمتر حرف بزنم و بیشتر عمل کنم. اگر با رفتار و عمل جلو بروم زمان همه چیز را ثابت می‌کند. نیازی به خط و نشان کشیدن و هشدار و این مسائل هم نیست. پیش از این رفتارم به این شکل بوده و سعی می‌کنم از این پس هم مثل قبل کمتر حرف بزنم و عمل کنم.
نظر شما