چه کسی قاتل امام حسین (ع) است؟
به گزارش صدای ایران از کتاب ایران، متن زیر یادداشتی است که رسول جعفریان، استاد تاریخ دانشگاه تهران با عنوان «ملاصدرا چه کسی را قاتل امام حسین (ع) می‌داند؟» در کانال تلگرامی‌اش نگاشته است: «یکی از رسائل ملاصدرا، رساله سه اصل است که در آن، همزمان متشبّهان به علم و صوفیان بازیگر را نقد می‌کند. وی ضمن بحث، گریزی هم به کربلا و شهادت امام علی و حسن مجتبی و دیگر امامان (علیهم السلام) می‌زند، و شهادت آنان را بیش از آن که بدست قاتلان و ضاربان مستقیم آنان بداند، ناشی از رفتار ریاکارانه و نفاق مشتبهان به اهل علم و تقوا می‌داند.
تعبیر او در باره شهادت امام علی علیه السلام جالب است که حضرتش «نه به ضرب ابن ملجم، بلکه به سکنجبین شهد صلاح ابوموسی اشعری و سرکه نفاق عمرو بن عاص شرب شهادت نوشید.» امام حسین علیه السلام را هم شهید سقیفه می‌داند نه خنجر بیداد شمر بن ذی الجوشن.
عبارت او این است: پس زنهار که به علم ظاهر و صلاح بى بصیرت، مفتون و مغرور نگردى، که هر شقاوتى که به مردودان راه یافت، از غرور علم ظاهر و عمل بى اصل راه یافت، و آنچه در قصص الانبیاء خواندهاى یا از احوال شهداء و اولیاء شنیدهاى، از مصیبتها و محنتها که بخاندان نبوت و ولایت و اهل بیت عصمت و طهارت راه یافته، اگر نیک دریابى، آنها همه از نفاق و کید اهل شید و ریا و غدر و حیله متشبهان باهل علم و تقوى برخواسته.
على مرتضى علیه السلام نه بضرب ابن ملجم بر زمین افتاد، بلکه بسکنجبین شهد صلاح ابو موسى اشعرى و سرکه نفاق عمرو بن عاص شربت شهادت نوشید،
و امام حسین علیه السلام نه بخنجر بیداد شمر ذى الجوشن خوابید، بلکه بمعجون افیون پر سمّ مکر و افسون و تریاق پرزهر اتفاق اهل نفاق خونش با خاک کربلا آمیخته شد، که" قتل الحسین یوم السقیفة".
و همچنین پارهاى جگر حسن مجتبى علیه السلام از کید و غدر نهانى معاویه بخاک محنت ریخت،
و برین قیاس هر چه بسائر ائمه علیهم السلام واقع شده همه بزور شید اعدا و مکر و تلبیس ارباب رزق و ریا بوده، و با این همه ظلم و بیداد و فتنه و فساد که ازیشان سرزد ذرهاى از جاه و قدر و منزلت اهل ولایت و حقیقت کم نگشت،
و در دنیا و آخرت معزز و مکرم بودند و خواهند بود بلکه این طایفه اعداء خود را در دین و دنیا رسوا کردند و بعذاب سرمد و سخط الهى تا ابد خویشتن را مبتلى ساختند.
آنان که ره دوست گزیدند همه
در کوی شهادت آرمیدند همه
در معرکه دو کون، فتح از عشق است
با آن که سپاه او شهیدند همه
(رساله سه اصل، ج1، ص: 122)
تعبیر او در باره شهادت امام علی علیه السلام جالب است که حضرتش «نه به ضرب ابن ملجم، بلکه به سکنجبین شهد صلاح ابوموسی اشعری و سرکه نفاق عمرو بن عاص شرب شهادت نوشید.» امام حسین علیه السلام را هم شهید سقیفه می‌داند نه خنجر بیداد شمر بن ذی الجوشن.
عبارت او این است: پس زنهار که به علم ظاهر و صلاح بى بصیرت، مفتون و مغرور نگردى، که هر شقاوتى که به مردودان راه یافت، از غرور علم ظاهر و عمل بى اصل راه یافت، و آنچه در قصص الانبیاء خواندهاى یا از احوال شهداء و اولیاء شنیدهاى، از مصیبتها و محنتها که بخاندان نبوت و ولایت و اهل بیت عصمت و طهارت راه یافته، اگر نیک دریابى، آنها همه از نفاق و کید اهل شید و ریا و غدر و حیله متشبهان باهل علم و تقوى برخواسته.
على مرتضى علیه السلام نه بضرب ابن ملجم بر زمین افتاد، بلکه بسکنجبین شهد صلاح ابو موسى اشعرى و سرکه نفاق عمرو بن عاص شربت شهادت نوشید،
و امام حسین علیه السلام نه بخنجر بیداد شمر ذى الجوشن خوابید، بلکه بمعجون افیون پر سمّ مکر و افسون و تریاق پرزهر اتفاق اهل نفاق خونش با خاک کربلا آمیخته شد، که" قتل الحسین یوم السقیفة".
و همچنین پارهاى جگر حسن مجتبى علیه السلام از کید و غدر نهانى معاویه بخاک محنت ریخت،
و برین قیاس هر چه بسائر ائمه علیهم السلام واقع شده همه بزور شید اعدا و مکر و تلبیس ارباب رزق و ریا بوده، و با این همه ظلم و بیداد و فتنه و فساد که ازیشان سرزد ذرهاى از جاه و قدر و منزلت اهل ولایت و حقیقت کم نگشت،
و در دنیا و آخرت معزز و مکرم بودند و خواهند بود بلکه این طایفه اعداء خود را در دین و دنیا رسوا کردند و بعذاب سرمد و سخط الهى تا ابد خویشتن را مبتلى ساختند.
آنان که ره دوست گزیدند همه
در کوی شهادت آرمیدند همه
در معرکه دو کون، فتح از عشق است
با آن که سپاه او شهیدند همه
(رساله سه اصل، ج1، ص: 122)
نظر شما