انتقادی شدید از سریال‌های رمضانی تلویزیون
امسال سومین سالی است که تلویزیون برای ماه رمضان مجموعه کمدی کنار نگذاشته. روزه داران علاقه مند به تماشای سریال، امسال برای سومین بار در حالی افطار می کنند که سه مجموعه متوالی آنان را وارد زندگی های پرتنش، استرس زا و التهاب آوری می کند. کاراکترهایی عصبی، پرخاشگر، دلمرده و مغموم با روایتهایی پر اندوه مردم روزه دار را شریک مصیبت های جورواجور خود می کنند.
به گزارش صدای ایران از بانی فیلم، آن هم در شرایطی که افسردگی ناشی از فشارهای اقتصادی و اجتماعی به اندازه کافی خیلی ها را دمغ کرده است. در چنین شرایطی تلویزیون نتوانسته با برنامه ریزی دقیق، دست کم یکی از باکس های اصلی اش را به سریالی کمدی اختصاص دهد تا کمی از این بار روانی بکاهد و در جهت ترویج شادی و نشاط جامعه گام بدارد.
اگر مدیران تلویزیون در خفا به ریزش مخاطبانشان پی برده اند و به آن اذعان دارند که هیچ، اما اگر به خلاف آن معتقدند، واقعاً پخش این حجم از سریال هایی که فضای ملتهب و کاراکترهای آنرمال ستیزه جو دارند، با چه متر و معیاری صورت گرفته.
یکی از وظایف اصلی رسانه ای مثل تلویزیون در کنار سرگرم کنندگی، ایجاد فرصت برای تخلیه روانی افراد جامعه و کمک در جهت روحیه بخشی به آنان است. این مسئولیت بویژه در ماه رمضان با افزایش نسبی شمار بینندگان پررنگ تر نیز می شود. حال آنکه تلویزیون از چند سال پیش به این مهم بی توجه بوده است.
آخرین سریال های کمدی ماه رمضان مربوط به سه سال پیش هستند. «هفت سنگ» در سال ۹۳ و «دردسرهای عظیم۲» در سال ۹۴ هر دو از شبکه سه و «پایتخت۴» در سال ۹۴ و «پادری» در سال ۹۵ هر دو از شبکه یک، آخرین سریال های کمدی تلویزیون در ماه رمضان بوده اند. پس از آن به بهانه های مختلف از جمله مناسبت های تقویمی -که می شود هنگام پخش مدیریت شان کرد-، تلویزیون بیش از ترویج شادی در راستای گسترش غم، قدم برداشته است.
امسال اما این مسئله شدت غیر قابل توجیهی نیز یافته است. شدتی که حتی بازپخش سریال «پایتخت۵» در ساعت غیر پیک نیز به تلطیف آن کمک خاصی نکرده است.
در شبکه سه «برادر جان»، روایت سه خانواده غیر هم سطح و مدم در معرض بگو مگو و اختلاف است که یکی از آنها حق خانواده دیگری را خورده. تحمل حساب کشی از این قضیه با چاشنی مقادیر زیادی مقابله طلبی و شاخ و شانه کشیدن و انتقام جویی در پناه دیالوگهایی که هر یک آبستن التهاب هستند، آن هم پای سفره افطار مطالبه زیادی از روزه داران است.
در شبکه دو، «دلدار» بر خلاف ظاهر رمانتیکش سریالی درباره اختلافات تو در توی چند خانواده و دوباره کینه کشی پنهان جوانی زخم خورده از اعضای خانواده ای است که از نظر او حقش را پایمال و موجب مرگ پدرش شده اند. مشاجرات مداوم و اختلاف نظرهای متعدد از این سریال نیز اثری پر تنش ساخته است.
در شبکه یک با «از یاد رفته» وضع به مراتب بدتر نیز هست. مجموعه ای که از نظر کیفی با کاستی های قابل ملاحظه ای مواجه است و در مضمون نیز همچنان به اسم روایت یک داستان عاشقانه و ترسیم مثلث عشقی، بدل به محملی برای درگیری های کلامی و بدنی کاراکترها شده است.
فعلاً قصد نقد مبسوط هر یک از این تولیدات را نداریم، اما تجمیع سه سریال با این حجم از زد و خورد و مواجهه عصبی آن هم برای کنداکتور ماه رمضان هیچ توجیه منطقی و کارشناسانه ای ندارد.
به نظر می رسد معاونت سیما به عنوان یکی از متولیان اصلی تولید این سریالها باید برای جدول پخش ماه رمضان سال آینده تلویزیون حتماً به این مسئله توجه کافی کند و در صورت اصرار بر ساخت درام های اجتماعی و خانوادگی، دست کم دُز عصبانیت و پرخاشگری آنها را تخفیف دهد.
خاصه وقتی می شنویم وزیر بهداشت اخیراً با تاکید بر اینکه مردمان افسرده نیازمند فضای شاد هستند و طرح این سوال که چرا روان پریشی‌ها را جدی نمی‌گیریم و برنامه‌ها را شاد نمی‌کنیم؟ گفته: «بارها از دوستانم در سازمان صدا و سیما خواهش کرده‌ام که تولیدات خود را با پیام‌های شادمان کننده به جامعه عرضه کنند».
البرز کوشیار