همکاری با ایران؛ لندن در تعقیب واشنگتن

وقتی میان ایران و امریکا یا دولت عراق و نیروهای پیشمرگ کرد در مبارزه با داعش اتفاق نظر وجود دارد و آنها در برابر این شبکه تروریستی در یک صف قرار گرفته‌اند، پس چرا ما به این صف نپیوندیم.

از روزی که دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس در مقاله ای که در روزنامه ساندی تلگراف، یکی از روزنامه های پرتیراژ انگلیسی منتشر کرد و در آن خواستار همکاری نظامی با ایران برای مقابله با داعش شد، گروه ها و احزاب سیاسی انگلیسی از این رویکرد دولت انگلیس بسیار استقبال کرده و خواهان تسریع در این نوع از همکاری ها شدند. از جمله مالکوم ریفکایند، رئیس کمیته اطلاعاتی و امنیتی مجلس عوام انگلیس که در یادداشتی که در روزنامه دیلی تلگراف منتشر کرد از پیشنهاد همکاری دیوید کامرون با ایران استقبال کرد و نوشت: اگر مجبور به همکاری با ایران برای غلبه با داعش هستیم پس چرا زودتر دست به کار نشویم.

ریفکایند که بین سال های 1995 تا 1997 وزیر امور خارجه انگلیس بوده همچنین نوشت که اتحادهای موقتی گریزناپذیر گاهی اوقات بهترین راه برای حل پاره ای از مشکلات هستند. وقتی میان ایران و امریکا یا دولت عراق و نیروهای پیشمرگ کرد در مبارزه با داعش اتفاق نظر وجود دارد و آنها در برابر این شبکه تروریستی در یک صف قرار گرفته اند، پس چرا ما به این صف نپیوندیم.

ریفکایند همچنین نوشت که هیچ ممانعتی در همکاری امنیتی میان ایران و انگلیس وجود ندارد و ما باید با ایران در مبارزه با داعش متحد شویم.

به گزارش پایگاه خبری عراقی وای نیوز، ریفکایند در بخش دیگری از یادداشت خود به همکاری ایران و امریکا در شکل گیری دولت جدید عراق و کنار رفتن نوری مالکی، نخست وزیر سابق از قدرت اشاره کرد و نوشت، همکاری های ایران و امریکا در عراق بسیار روشن است، کنار رفتن نوری مالکی، نخست وزیر سابق تنها با همکاری امریکا با ایران ممکن شد. ایران به قدرت خود در عراق مطمئن است در حالی که ایالات متحده به سمت مسلح کردن نیروهای پیشمرگ در عراق متمایل شده است و می خواهد از آنها در برابر داعش استفاده کند. این مساله باعث شده تا دیدگاه پیشمرگ های کرد به ایران و امریکا برای رسیدن به یک هدف مشترک بیش از پیش به هم نزدیک شود.

ریفکایند در بخش دیگری از یادداشت خود همچنین نوشت که تهران و واشنگتن از زمان سرنگونی شاه ایران در سال 1979 و پیروزی انقلاب اسلامی ایران بارها به شکل غیر رسمی با یکدیگر همکاری کرده اند در حالی که در بسیاری از موارد با یکدیگر اختلاف نظر سنگین داشته اند و مواضعی کاملا مغایر با یکدیگر اتخاذ کرده اند. آن چه دو طرف را به سمت همکاری با یکدیگر با وجود این حجم از اختلافات سوق داد تطابق مصالح دو طرف بود که هر دو را وارد فاز همکاری با یکدیگر کرد. مثل حمله امریکا و متحدانش به افغانستان در سال 2001 برای سرنگونی حکومت طالبان در این کشور که هم به سود امریکا بود چرا که از یک جریان تندروی حامی تروریسم که پناهگاهی امن برای القاعده به وجود آورده بود خلاص می شد و هم به سود ایران که طالبان دشمن حیاتی و اساسی آن محسوب می شد. یا ما خودمان در تاریخ انگلیس نیز مثال مشابهی از این نوع همکاری داشته ایم. مثلا وقتی که برای مبارزه با هیتلر نازی و جنگ با آن با اتحاد جماهیر شوروی به رغم اختلافات سنگین ایدئولوژیک و حضور در دو جبهه مخالف هم متحد شدیم. در آن موقع وینستون چرچیل می گفت نباید احمق باشیم، دشمنی اتحاد جماهیر شوروی به اندازه دشمنی آلمان هیتلری با ما نیست برای همین چرا با آن بر سر دشمن مشترک همکاری نکنیم.