همیشه «سیمین»؛ یاداشت اکبرگلپایگانی برای سیمین بانو

ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا /شراب نور به رگ‌های شب دوید بیا؛

این یکی از غزل‌های «سیمین بانو» بود که من در برنامه گل‌ها اجرا کردم. آخرین‌بار که او را دیدم شب تولد«ادیب برومند» بود که مهندس همایون خرم و استاد معینی کرمانشاهی هم حضور داشتند. بانو بهبهانی بعد از پروین اعتصامی شاعری بی‌نظیر بود؛ دید عجیبی به پیرامونش داشت و از همه مهم‌تر شجاع بود. وقتی در این‌باره با او صحبت می‌کردم می‌گفت: «یک‌روز می‌آییم و روزی هم می‌رویم، وظیفه ماست که به مردم خدمت کنیم.» یک وطن‌پرست کامل بود. در مورد کارش به خاطر آشنایی به ادبیات گذشته و اشراف به کارهای جدید آثار بی‌نظیری خلق کرد که در ادبیاتمان شاخص است. ایشان را بسیار دوست داشتم چون بانوی وارسته‌ای بود، حتی اگر سرِ گرسنه زمین می‌گذاشت، روی پای خودش بود و به‌هیچ‌عنوان زیر منت کسی نمی‌رفت و رنگ عوض نکرد، از ابتدا سیمین بهبهانی بود و حالا هم که فوت کرده سیمین بهبهانی است. برای همین مردم دوستش داشتند چون عاشق مردم بود و برای مردم شعر می‌گفت. زن بزرگی را از دست دادیم. شاعر بزرگی را از دست دادیم.