تسلیم شدن خیانت به فوتبال است

ایران و اسپانیا امشب به مصاف هم می‌روند.

به گزارش صدای ایران از خبرآنلاین،فرهاد عشوندی: دیشب شهر کازان تا صبح نخوابید. یک طرفش بدون تردید به دلیل برد شیرین روسیه برابر مصر بود. صعود به عنوان تیم اول از گروه برایشان آنقدر هیجان انگیز بود که تا صبح پرچم به دست و مستانه بزن و بکوب کنند و به شادی بپردازند. آن ها البته در رویایشان فکر می کنند که می توانند قهرمان جهان شوند. بی شک با این همه هزینه ای که پوتین برای محبوب کردن فوتبال انجام داده و با این جام جهانی پر خرج،این تنها رویایی است که آن ها را خوشحال می کند.

اما در شهر مسلمان نشین کازان،مرکز ایالت تاتارستان،فقط روس ها نبودند که شهر را قرق کرده بودند. شهر پر بود از ایرانی ها. ایرانی هایی که اینجا در کنار خواهران و برادران مسلمان شان در اکثریت بودند. آن ها بودند که با شعار "ایران ایران" و "هیرو به من گفت؟ چی گفت؟" شهر را روی سرشان گذاشته بودند.

در همان یکی دو ساعتی هم که شهر تاریک می شد،هیچکس خیال خوابیدن نداشت. همه مشغول رویا پردازی بودند.رویای صعود مقابل اسپانیا.

حتی باور اینکه بشود از اسپانیا امتیاز گرفت برای همه محال بود. تا قبل از اتفاقاتی که برای لوپتگی-سرمربی سابق اسپانیا- رخ دهد، تا قبل از اینکه بچه های ایران آن نمایش غرورانگیز را برابر مراکش انجام دهند،تا قبل از اینکه یادمان بیاید ما ایرانی هستیم و از چیزی نمی ترسیم. تیم ملی حالا به عنوان صدرنشین گروه B این باور را در همه ایجاد کرده که ما می توانیم.درست است که دفاعی بازی می کنیم،درست است که داد منتقدان درآمده که این چه وضع فوتبال است؟ اما برای این مردم،بردن بالا ترین چیز هاست.

برای آن ها مهم نیست که فقط یک فرصت دارند یا در طول بازی تحت فشار هستند.
آن ها فقط می خواهند خوش باشند و جشن پیروزی بگیرند.
آری معجزه فوتبال همین است. معجزه فوتبال بردن است. با بردن است که به خیابان میریزیم،سوت می زنیم،کف می زنیم و جشن می گیریم.

این چیزی است که رویایش را همه این هایی که اینجا هستند و آن هشتاد میلیونی که به قول کی روش نبض شان با ضربان قلب تیم ملی می تپد دارند.با ریتم تیم ملی.
آن ها می خواهند قهرمان باشند پس برایش تلاش می کنند.

آن ها می خواهند تیم صعود کننده باشند پس فریاد می زنند و پیش می روند. این واقعیت این روزهای ورزش و کشور ماست.
کشوری که زیر بار فقر و تورم و گرانی های ناشی از آثار روانی تحریم های ظالمانه روزهای سختی را می گذراند.
حالا فوتبال حلقه اتحاد همه ماست. حالا با فوتبال ریتم می گیریم،غم هایمان را فراموش می کنیم و می خواهیم خوشحال باشیم.

حالا بیرانوند دیگر سوژه خنده هایمان نیست و سر به سر روزبه چشمی نمی گذاریم. آن ها الان برای ما قهرمانان ملی هستند.
می خواهیم همه کنار هم به موفقیت برسیم. چرا که نه؟ این بچه ها لایق بهترین ها هستند. اگر کارلوس کی روش سعی کرد با طمأنینه از این رویا بگوید، اما دستیارش مارکار آقاجانیان را فرستاد به او دستور داد تا برای مردم از صعود بگوید. مارکار طی این سال ها نشان داده آدمی نیست که بدون هماهنگی حرفی بزند. او وقتی از صعود می گوید یعنی قبلش مجوز لازم را از کی روش گرفته است.

بازی سخت و دشواری در پیش است. حتی فکر مقاومت 90 دقیقه ای هم برابر اسپانیا سخت است.حتی آماده ترین پرتغال هم نتوانست از سه گل رونالدو برابر اسپانیا دفاع کند. حال چه رسد به ایران که قرار است جلوی این تیم بایستد.
ولی این بچه ها می خواهند بجنگند. کی روش گفت شاید در این بازی فرصت هایمان خیلی کمتر از بازی قبل باشد. شاید خیلی بیشتر عقب بشینیم و خیلی بیشتر دفاع کنیم.اما حتی اگر شده یک حمله. فقط حمله داشته باشیم،آن یک حمله باید برای ما یک پیروزی باشد.

اگر نتوانند هم اگر آن طور که سرمربی و کاپیتان تیم گفته اند نترسیدند و تلاش کردند و تسلیم نشدند، از نظر آن ها پیروزی است.
دفاع کردن عار نیست.دفاع کردن ضد فوتبال نیست.ضد فوتبال یعنی به میدان بروی و تحقیر شوی. یعنی بروی و گل های زیادی بخوری و نتوانی دفاع کنی. این خیانت به فوتبال است.

بیایید به این تیم افتخار کنیم و از بالیدن به آن لذت ببریم.
این تیم ملی ماست. تیمی که وا نمی دهد و مردانه می جنگد.حتی اگر فوتبالی که بازی می کند،سراسر دفاعی باشد.