دایی خودش را فدای تیم ملی کرد!
علی دایی بزرگترین برگ برنده کارلوس کی روش علیه همه جوسازی هایی بود که در این مدت علیه تیم ملی اتفاق افتاد.
به گزارش صدای ایران از خبر آنلاین، علی دایی بزرگترین برگ برنده کارلوس کی روش علیه همه جوسازی هایی بود که در این مدت علیه تیم ملی اتفاق افتاد.
زاوش محمدی: اتحاد علی دایی و کارلوس کی روش درست در بزنگاهی تاریخی به سود فوتبال ملی ایران می شود. در روزهای پر تعداد گذشته ، تیم برانکو ، علی کریمی و دیگر منتقدان سرمربی تیم ملی بیشترین حملات را به تیم ملی داشتند. اصلا حواس شان نبود که تیم ملی به جام جهانی می رود. جای که رویای یک ملت به آن گره خورده است. تیمی که دعوای درون گروهی شان در سال 2006 ، بزرگترین لطمه را به فوتبال ملی زد ، این بار بر اساس دلایلی که شاید بسیاری شان هم قابلیت طرح در فضایی منطقی و اصولی را داشت ، به پشتوانه افرادی در پس پرده ، تا توانستند پیش آمدند و سعی کردند با استفاده از کلیدواژه هایی چون دلال فضا را سنگین کنند.
آنها البته خوب هم پیش رفتند و توانستند کار به جایی برسد که در مقاطعی به کلی دو قطبی تیم ملی - پرسپولیس شکل گیرد. انتخاب های لیست نهایی تیم ملی هم به همین شکل بر حساسیت ها افزود. این دعوا البته همان طور که حالا دیگر همه اهالی فوتبال ایران می گویند ، جنگ قدرتی بود برای نیمکت تیم ملی برای بعد از جام جهانی. حسی که بین شان بود که کی از همه محبوبتر است.
حسی که نه فقط برانکو ، که کی روش هم به رقیب داشت. او بارها در این باره حرف زده بود و هر طعنه ای از سوی مرد کروات را با قدرتی چند برابری پاسخ داده بود.
با وجود همه این مسائل اما کی روش سرمربی تیم ملی است و بازی های جام جهانی در راس توجهات. او نبود که در این بازی داشت لطمه می خورد. قراردادش که رو به پایان بود ، بعد از جام جهانی می رفت. درست مثل کاری که سال 2006 برانکو انجامش داد. هم رفت و هم غرامت گرفت و هم لطمه ای باورنکردنی به فوتبال ملی و غرورمان خورد.
کی روش اما در بزنگاهی تاریخی درست از ور دیگر فوتبال ایران استفاده کرد. در روزهایی که تنهایش گذاشته بودند و داشت زیر فشار به تیمش ضربه می خورد ، به نوعی گزینه لایق بعد از خود را معرفی کرد. او رفت سراغ علی دایی. جنتلمنی که شاید هیچ یک از ما نخواهیم او را باری دیگر در قامت سرمربیگری تیم ملی ببینیم اما بی شک بر این باوریم لایق ترین چهره فوتبال ایران است ، برای قهرمان مان بودن.
شاید باور داشته باشیم این فوتبال نیاز به ریاست او داشته باشد و ایمان داشه باشیم این تیم بعد از کی روش نیاز به مربی بزرگتر از او دارد تا به جای عقبگرد ، با نسلی که تازه شکل می گیرد ، برود به سمت بدل شدن به قدرتی قابل اعتنا در فوتبال آسیا و جهان. همان مسیری که بلژیک و کلمبیا تا تبدیل شدن به بزرگی آسیا با آن پیش رفتند.
با این همه علی دایی ابایی نداشت تا کنار کی روش بایستد و اعتبارش را هزینه فوتبال ملی کند تا این هجمه تمام شود و کی روش خیلی زیرکانه او را وارد دعوای نابرابر کرد تا جنگ فعلا مغلوبه شود.
زاوش محمدی: اتحاد علی دایی و کارلوس کی روش درست در بزنگاهی تاریخی به سود فوتبال ملی ایران می شود. در روزهای پر تعداد گذشته ، تیم برانکو ، علی کریمی و دیگر منتقدان سرمربی تیم ملی بیشترین حملات را به تیم ملی داشتند. اصلا حواس شان نبود که تیم ملی به جام جهانی می رود. جای که رویای یک ملت به آن گره خورده است. تیمی که دعوای درون گروهی شان در سال 2006 ، بزرگترین لطمه را به فوتبال ملی زد ، این بار بر اساس دلایلی که شاید بسیاری شان هم قابلیت طرح در فضایی منطقی و اصولی را داشت ، به پشتوانه افرادی در پس پرده ، تا توانستند پیش آمدند و سعی کردند با استفاده از کلیدواژه هایی چون دلال فضا را سنگین کنند.
آنها البته خوب هم پیش رفتند و توانستند کار به جایی برسد که در مقاطعی به کلی دو قطبی تیم ملی - پرسپولیس شکل گیرد. انتخاب های لیست نهایی تیم ملی هم به همین شکل بر حساسیت ها افزود. این دعوا البته همان طور که حالا دیگر همه اهالی فوتبال ایران می گویند ، جنگ قدرتی بود برای نیمکت تیم ملی برای بعد از جام جهانی. حسی که بین شان بود که کی از همه محبوبتر است.
حسی که نه فقط برانکو ، که کی روش هم به رقیب داشت. او بارها در این باره حرف زده بود و هر طعنه ای از سوی مرد کروات را با قدرتی چند برابری پاسخ داده بود.
با وجود همه این مسائل اما کی روش سرمربی تیم ملی است و بازی های جام جهانی در راس توجهات. او نبود که در این بازی داشت لطمه می خورد. قراردادش که رو به پایان بود ، بعد از جام جهانی می رفت. درست مثل کاری که سال 2006 برانکو انجامش داد. هم رفت و هم غرامت گرفت و هم لطمه ای باورنکردنی به فوتبال ملی و غرورمان خورد.
کی روش اما در بزنگاهی تاریخی درست از ور دیگر فوتبال ایران استفاده کرد. در روزهایی که تنهایش گذاشته بودند و داشت زیر فشار به تیمش ضربه می خورد ، به نوعی گزینه لایق بعد از خود را معرفی کرد. او رفت سراغ علی دایی. جنتلمنی که شاید هیچ یک از ما نخواهیم او را باری دیگر در قامت سرمربیگری تیم ملی ببینیم اما بی شک بر این باوریم لایق ترین چهره فوتبال ایران است ، برای قهرمان مان بودن.
شاید باور داشته باشیم این فوتبال نیاز به ریاست او داشته باشد و ایمان داشه باشیم این تیم بعد از کی روش نیاز به مربی بزرگتر از او دارد تا به جای عقبگرد ، با نسلی که تازه شکل می گیرد ، برود به سمت بدل شدن به قدرتی قابل اعتنا در فوتبال آسیا و جهان. همان مسیری که بلژیک و کلمبیا تا تبدیل شدن به بزرگی آسیا با آن پیش رفتند.
با این همه علی دایی ابایی نداشت تا کنار کی روش بایستد و اعتبارش را هزینه فوتبال ملی کند تا این هجمه تمام شود و کی روش خیلی زیرکانه او را وارد دعوای نابرابر کرد تا جنگ فعلا مغلوبه شود.
خبرهای مرتبط
نظر شما